Het ware gezicht

We waren hele oude vrienden en toen ik eenmaal de beslissing genomen had hoefde ik alleen nog maar af te wachten tot de oproep in de brievenbus zou vallen.

Het centrum lag in een bosrijke omgeving had ik in de brochure gezien. Er stond wel een hek omheen maar dat kon me op dit moment niet bommen. Het was tot me doorgedrongen dat deze vriendschap mijn dood wel eens kunnen betekenen. Per mail had ik hulp gevraagd en alle papieren ingevuld.

Eerst hadden we veel plezier gehad samen maar met het verstrijken van de tijd was ik toch wel in een neerwaartse spiraal van verval en verderf terecht gekomen. Door de puinhopen om me heen kon ik al helemaal niet meer zien of er überhaupt nog iets over was van het leven zoals ik het vroeger gekend had. Veel gebeurtenissen van de afgelopen jaren waren in het zwarte gat terecht gekomen, met andere woorden... er zaten behoorlijke gaten in mijn geheugen. 

We waren samen in een haat-liefde verhouding beland. Alles wat ik opgebouwd had was me ontglipt. Ik zag nu wel in dat het tijd werd dat aan deze vriendschap een eind zou komen.