Is het een mysterieuse tover-spreuk of homo's die in dolle pret leut maken?

Om juist uitsluitsel op deze vraag te krijgen zal ik toch maar beter eerst een blog, van iemand die het wel weet, onder de loep nemen.

Jeetje! Al goed dat ik dit deed. Want anders had ik waarschijnlijk een verhaal verzonnen met 'hocus pocus pats' of over homo's in de gekste outfits in een carnavaluitstap.

Het is dus helemaal wat anders. Leuk!

Het zijn dus gelijk-luidende rijmende woorden achteraan in een zin.

Weerom iets bijgeleerd...

Voor inspiratie wil ik wel even een woordenfee oproepen.

P I F!...

Lap. Wat vlug! Daar heb je ze al. Het is maar een kleintje. Eerder een Thinkerbell.

Ze brengt me meteen in trance.

Die laat er ook geen gras over groeien...

Logisch. Ze weet natuurlijk dat rijmen door mij al lang geleden is.

Zit ze toch wel rondjes omheen m'n hoofd te vliegen.

Even diep inademen. Zou er dan iets naar boven komen?

O ja! Daar heb je het. Daar duikt iets aardigs rijmend op uit de poel van m'n hersenpan. Iets oneindig diep. Als het Universum zelf. Het gaat over:

Leven.

Uit een bunch van energetische atomen, is miljarden jaren geleden het wonderbaarlijke leven ontsproten.

Piepkleine bijzondere levensbarende draadjes,

In een afzonderlijke Cocoon van naast elkaar wiebelende vettige staartjes.

Deze cellen kleefden zich uiteindelijk aan elkaar.

Om structuren op te bouwen met en zonder haar.

Geniet van het leven.

Want honderd jaar hier op de aarde dat duurt eigenlijk maar heel even...