Het nawoord
Mocht ik er onverhoeds toch ineens niet meer zijn.. Door een fout van mij of dat van een ander. Dat maakt in principe ook niet zo veel uit. Zou ik nog een paar dingen gezegd willen hebben. Niet omdat ik mezelf nou zo belangrijk vind, veel meer omdat ik graag wil dat mijn naasten weten dat ik van ze hou. En dat ik ze wil vragen mijn fouten te vergeven. En dat, als ze dat niet kunnen ik er ook vrede mee heb. Mocht er iemand zijn die denkt dat hij of zij mij heeft gekwetst of mij onrecht heeft aangedaan. Wees dan gerust, je bent al lang vergeven. Ik koester namelijk geen wrok of haat. En weet dat iedereen om mij heen, net als ik niet foutloos kan zijn.
Mocht ik nog niet zo oud zijn als dit gebeurd, bedenk dan dat tijd geen rol meer speeld voor mij. Ik was immers altijd meer van kwaliteit dan kwantiteit. Ik heb een prima jeugd gehad. Geleerd dat ook volwassen mensen fouten maken, wat mij de vrijheid gaf dat ook te doen. Niet opzettelijk natuurlijk, maar gewoon om er van te leren.
