En dan zomaar onverwacht, het lijkt uit het niets ... gaat mijn telefoon. Het is mijn zus, en ze huilt. Ik schrik, wat zou er zijn? En dan, voor mijn gevoel uit het niets zegt ze tussen haar snikken door. "We hebben Micky vandaag laten inslapen". Ik weet even niets te zeggen, kan haar even niet de troost bieden die ze nodig heeft ... meer als een "Aaah neehh" komt er niet uit.
Het doet pijn. Heel erg pijn.
Kleine lieve Micky manneke. Ons kleine lieve snoeteke. Mijn dappere kleine vriendje. Hij kwam zo onverwacht, zo maar op een maandag middag ons leven binnen. Met zijn kleine snoetje, en zijn enorm grote oren, en zijn kleine roze varkensneusje ... We waren meteen verkocht.
Gekocht door mijn zus omdat ze net op zichzelf was gaan wonen, en opgevoed door ons hele gezin ... kleine Micky kwam, zag en overwon. Eigenlijk wilde ons pap, en ook ons mam geen hond meer in huis. Maar na 3 dagen was Micky 'kind' aan huis. Micky was alles. Micky mocht ook alles!
Om je nu, na 16 jaar te moeten laten gaan doet pijn vriendje. Wat zal ik je knuffels missen. Wat zal ik je lieve snoeteke missen. Jij was het enige hondje in ons leven, die ons pap en ons mam gekend heeft. Jij was de laatste band met ons pap en ons mam. Dat laatste stukje 'levende herinnering' is nu verloren. Maar ik probeer niet te treuren. De mooie herinneringen aan jou draag ik voor de rest van mijn leven in mijn hart met je mee. Je leeft hier een beetje voort in Rowan en Myla. En doe je daar de groetjes aan ons pap en ons mam kleine lieve Micky?
Dag lieve Micky-man! Het is geen afscheid voor altijd. We'll meet again!
En natuurlijk is het voor Betina veel moeilijker als voor mij ... dat even voorop gesteld. Dus een dikke steunknuffel van deze kant uit. Ook voor haar geldt ... You'll meet again!
