We zien elkaar weer!
En dan zomaar onverwacht, het lijkt uit het niets ... gaat mijn telefoon. Het is mijn zus, en ze huilt. Ik schrik, wat zou er zijn? En dan, voor mijn gevoel uit het niets zegt ze tussen haar snikken door. "We hebben Micky vandaag laten inslapen". Ik weet even niets te zeggen, kan haar even niet de troost bieden die ze nodig heeft ... meer als een "Aaah neehh" komt er niet uit.
Het doet pijn. Heel erg pijn.
Kleine lieve Micky manneke. Ons kleine lieve snoeteke. Mijn dappere kleine vriendje. Hij kwam zo onverwacht, zo maar op een maandag middag ons leven binnen. Met zijn kleine snoetje, en zijn enorm grote oren, en zijn kleine roze varkensneusje ... We waren meteen verkocht.