Vandaag ben ik wezen wandelen. Ik ben mijn eigen omgeving aan het herontdekken. Natuur, cultuur & Kunst (of kunst) zijn voor mij de dingen die mij elke keer weer fascineren. En als er dan ook een stukje geschiedenis bij komt kijken dan geniet ik dubbel zo veel van mijn wandelingen. Van de week was ik met een kennis wezen wandelen en vandaag ben ik een stukje terug gelopen om beter te

kijken en om een ander pad in te slaan. Was het van de week prachtig weer, vandaag liet de zon het afweten maar ondanks dat was het heerlijk loopweer. Wat is het bos toch een fijne plek om te zijn als de herfst begint. Mocht je willen weten wat ik van de week tegen kwam dan kun je dat in de blog die ik hier tussenvoeg lezen.

Toen ik de hierboven genoemde wandeling maakte kwam ik langs een stukje van de Westwall.

De Westwall, langs de westgrens van het Duitse rijk (door de geallieerden ook wel de Siegfriedlinie genoemd), was een verspreid over ongeveer 630 km militair verdedigingssysteem , bestaande uit meer dan 18.000 bunkers, ondergrondse gangen, talloze loopgravenen en anti-tankversperringen. Het liep van Kleef aan de Nederlandse grens zuidwaarts tot aan de Zwitserse grens. In de loop van de tijd zijn ​​in de met beton omsloten gebieden van de bultlijn (Höckerlinie) kleine, fascinerende biotopen ontstaan.

De anti-tankversperringen van de westelijke muur worden ook wel drakentanden genoemd. Je ziet hieronder op de foto's waarom dat een treffende naam is. Vandaag de dag zijn minder dan 1% van de bunkersystemen in Noordrijn-Westfalen nog bewaard gebleven. De restanten van de bultlijn zijn nu een gedenkteken. Ik ben vandaag gaan wandelen in Herzogenrath (in de buurt van Aken) dat aan de Nederlandse grens ligt. Om de drakentanden te zien hoef je niet echt op zoek te gaan. Ze staan gewoon in weilanden waar de koeien omheen grazen. Boeiender vind ik de drakentanden in de bossen. Waar de natuur de oorlog bedekt, en de drakentanden echt opgenomen worden in de natuur. De drakentanden worden "opgegeten".

Als je dan toch door het bos wandelt dan kun je natuurlijk niet - tenminste als jij "moi" bent - zonder paddenstoelen te zoeken. Nu viel het mij een beetje tegen nog hoeveel paddenstoelen ik tegenkwam. Maar eigenlijk is het ook nog vroeg in de herfst, heel vroeg want hij is net aangekomen.

Daarbij rook je ze ook nog niet echt heel erg als je door het bos liep dus eigenlijk is het een beetje gek dat ik een beetje teleurgesteld was. Maar nu heb ik een goede reden om een paddenstoelenwandeling in te plannen binnenkort.

En dan kom je opeens langs een gedenkmonument. Van Lager Pley oftewel in het Nederlands Kamp Pley. Ik wist niet eens dat hier een kamp gezeten heeft. Maar hier net over de grens bleken meerdere kleinere kampen te zitten. Nu begrijp ik wel dat dit niet iets waar men op Duits grondgebied trots op is en dat men er niet te veel aandacht aan wil besteden. Maar de gedenkplaat

laat ziet dat zij niet hun kop in het zand steken. Ik heb inmiddels begrepen dat men er in het onderwijs veel aandacht aan besteed. Of zoals de Vice-burgemeester Harald Gerling van Würselen in 2008 gezegd heeft: "Leer de geschiedenis onder de knie te krijgen, zodat wreedheden zoals die van de nationaalsocialisten zich niet herhalen in Duitsland of in de wereld." (1)

In 1941- 1942 werd kamp Pley een sammellanger of in het Nederlands concentratiekamp met de functie van een verzamel- en doorgangskamp. Een concentratiekamp voor Joden had de primaire functie van het isoleren en 'concentreren' van de Joodse bevolking en het voorbereiden van hun deportatie. Joodse gevangenen werden vanuit de detentiekampen van de politie gedeporteerd naar getto's, concentratiekampen of rechtstreeks naar vernietigingskampen.

Vanaf 1942 werd het een zwangsarbeiterlager oftewel een kamp voor dwangarbeiders. Dwangarbeiders, een veelheid van verschillende groepen mensen die tijdens de Tweede Wereldoorlog naar het Duitse Rijk werden gedeporteerd en onder meestal vernederende omstandigheden voor de nazi-staat en voor de Duitse economie moesten werken. Vanaf januari 1942 werden de eerste "Oosterse arbeiders" per trein naar het Duitse Rijk gedeporteerd. De dwangarbeiders werden buitenlandse arbeiders genoemd of, als ze uit de Sovjet-Unie kwamen (meestal Oekraïne of Rusland), oosterse arbeiders. Tot de dwangarbeiders behoorden ook jongeren en kinderen die vaak van hun ouders werden weggerukt of ontvoerd. In de landbouw en de (wapen) industrie werden dwangarbeiders ingezet, maar ook openbare instellingen, de kerk en particulieren vroegen om dwangarbeiders.

Dwangarbeiders werden vaak vernederd, slecht gevoed en kregen vaak geen loon. Ze moesten het zwaarste werk doen. Ze werden ondergebracht in dwangarbeiderskampen, de hoofdkampen (in het nationaal-socialistische taalgebruik Stalag genoemd), vaak barakkenkampen, omheind met prikkeldraad. De sanitaire en hygiënische omstandigheden in deze barakken waren buitengewoon slecht, evenals de kleding. Vooral Oosterse arbeiders woonden in slecht zelfgebouwde kazernes en werden gedwongen “zelfs in de winter ongeschoeid aan het werk te gaan”. Ze werden ook vaak mishandeld door de Duitsers: "Mensen rolden vaak van de pijn om door het constante slaan met rubberen wapenstokken en osvarkens". Er werd geen arbeidsveiligheid toegepast op dwangarbeiders, waardoor ze werden blootgesteld aan alle gezondheidsrisico's op de werkvloer. Ze mochten niet naar opvangcentra gaan als er een bommelding was.

Ik herinner me de verhalen die mijn moeder vertelde over haar vader die ook in Duitsland te werk werd gesteld en samen met de oosterse arbeiders moest werken (ik dacht in de mijn) en dat hij vaak eten meesmokkelde voor deze mensen. Een van zijn "collega's" heeft ooit voor mijn moeder een beeldje gemaakt voor Pasen of Kerstmis. Dus ik vermoed dat in kamp Pley ook oosterse arbeiders te werk gesteld zullen zijn.

#history #photography  #milieu  #nature#bekijkhetmaar #eropuit #weekend#westwall#paddenstoelen#Höckerlinie #lagerpley#herzogenrath#Siegfriedlinie#drakentanden