Precies! Dit dus. Hier hebben wij het zoooo vaak over. Zodra je na school gaat en in de maatscahpij komt ga je steeds meer een stukje van jezelf verliezen
Waardevolle post, het laat je nadenken over het leven. Waarom altijd maar aanpassen omdat je gezien wilt worden. Maar hiermee verlies je jezelf steeds een beetje meer. Eigenijk zouden we meer moeten gaan leven als de omgevormde kleuters
Klopt. En misschien moeten we die kinderen ook wat minder gaan kneden en laten opgroeien tot wie ze zijn. Misschien zullen de depressies en burn-outs dan ook wat afnemen.
Herkenbaar, althans wat het leven in de Westerse maatschappij betreft. Sinds ik geëmigreerd ben naar Bali speelt het voldoen aan de verwachtingen van anderen geen rol meer en lukt het me om weer in het moment van nu te leven. Goede post!
Als vrouw ben ik in mijn kracht gaan staan; een ongetemde vrouw die we van nature al zijn. Zo krijgt en heeft iemand geen macht meer over je zelfbeeld. Daarom houd ik mij ook bezig met sensitieve en sensuele kunst, omdat dat in directe verbinding staat met... Show moreAls vrouw ben ik in mijn kracht gaan staan; een ongetemde vrouw die we van nature al zijn. Zo krijgt en heeft iemand geen macht meer over je zelfbeeld. Daarom houd ik mij ook bezig met sensitieve en sensuele kunst, omdat dat in directe verbinding staat met onze ziel. Ongeremd, zonder schaamte en ruimte scheppend om onze zintuigen te gebruiken om te mogen ervaren.
Enigma, wil hier wel eens uitgebreid op reageren 😄
Je treffende woorden raken de kern van een universele ervaring. Het is een aangrijpende herinnering aan de weg die we bewandelen, vaak zonder bewust stil te staan bij de last die we dragen. Het proces van ge... Show moreEnigma, wil hier wel eens uitgebreid op reageren 😄
Je treffende woorden raken de kern van een universele ervaring. Het is een aangrijpende herinnering aan de weg die we bewandelen, vaak zonder bewust stil te staan bij de last die we dragen. Het proces van geleidelijk begraven worden onder de verwachtingen van anderen is iets wat velen van ons herkennen, van de vroege kinderjaren tot de volwassenheid. 🚶♂️
Je beschrijft de druk van 'niet goed genoeg zijn' op verschillende levensfasen, van kindertijd tot volwassenheid. Het is opmerkelijk hoe we ons soms verliezen in het proberen te voldoen aan de verwachtingen van anderen, ten koste van ons eigen authentieke zelf. 😔
De metafoor van het steeds dieper begraven worden onder deze lastige verwachtingen is pijnlijk maar tegelijkertijd verhelderend. Het roept op tot zelfreflectie en het herontdekken van wie we werkelijk zijn, los van de externe druk. 🌱
Mooi dit te delen van deze diepgaande en enigmatische overpeinzing. Het is een uitnodiging om na te denken over onze eigen begraven verwachtingen en misschien een eerste stap om ons ware zelf weer tevoorschijn te laten komen. 🌈😊
Dank je voor je uitgebreide visie hierop ! Ik probeer in elk geval de kinderen in mijn klas te leren om zichzelf te zijn en de eigenheid van anderen te respecteren met de visie 'jouw mening is niet de enige juiste, maar je mag jouw mening wel met ons delen',... Show moreDank je voor je uitgebreide visie hierop ! Ik probeer in elk geval de kinderen in mijn klas te leren om zichzelf te zijn en de eigenheid van anderen te respecteren met de visie 'jouw mening is niet de enige juiste, maar je mag jouw mening wel met ons delen', 'iedereen is verschillend, maar waardevol', 'je hoeft niet met iedereen beste vriendjes te worden, maar je moet iedereen aanvaarden zoals hij/zij is' enzovoort. Meestal lukt het me wel om dat na een goede maand te bekomen. Kinderen bloeien vaak open in de loop van het schooljaar en dat is zowat het mooiste wat ouders mij kunnen vertellen.
Ik probeer zo vrij mogelijk te zijn, maar dan moet je wel opmerkingen van anderen kunnen incasseren:) Want ik voldoe niet aan hun standaard verwachtingen.
Je treffende woorden raken de kern van een universele ervaring. Het is een aangrijpende herinnering aan de weg die we bewandelen, vaak zonder bewust stil te staan bij de last die we dragen. Het proces van ge... Show moreEnigma, wil hier wel eens uitgebreid op reageren 😄
Je treffende woorden raken de kern van een universele ervaring. Het is een aangrijpende herinnering aan de weg die we bewandelen, vaak zonder bewust stil te staan bij de last die we dragen. Het proces van geleidelijk begraven worden onder de verwachtingen van anderen is iets wat velen van ons herkennen, van de vroege kinderjaren tot de volwassenheid. 🚶♂️
Je beschrijft de druk van 'niet goed genoeg zijn' op verschillende levensfasen, van kindertijd tot volwassenheid. Het is opmerkelijk hoe we ons soms verliezen in het proberen te voldoen aan de verwachtingen van anderen, ten koste van ons eigen authentieke zelf. 😔
De metafoor van het steeds dieper begraven worden onder deze lastige verwachtingen is pijnlijk maar tegelijkertijd verhelderend. Het roept op tot zelfreflectie en het herontdekken van wie we werkelijk zijn, los van de externe druk. 🌱
Mooi dit te delen van deze diepgaande en enigmatische overpeinzing. Het is een uitnodiging om na te denken over onze eigen begraven verwachtingen en misschien een eerste stap om ons ware zelf weer tevoorschijn te laten komen. 🌈😊