Hoe gaat het met je?

De vraag der vragen, ik krijg hem wel dagelijks te horen... "Hoe gaat het met je?"
Zoals de meeste mensen inmiddels wel weten zal ik (bijna) altijd antwoorden met
"Goed hoor". Ik ben wat dat aan gaat namelijk een beetje een gesloten boek. Ik geef niet graag toe dat het niet zo goed met me gaat. Want ook al zal ik zeggen dat het bagger gaat, dat ik me niet goed voel, wat heeft een ander daar nou aan en wat kan die daarmee? Helemaal niets namelijk. Ja, ze weten dan dat het niet lekker gaat, maar is dat de afgelopen paar jaar anders geweest? Eigenlijk niet, de ene dag gaat het iets beter dan de andere maar dat zal je dan niet aan me zien of merken. Behalve de mensen die naast bij me staan, zoals mijn man. Die hoef ik ook niets uit te leggen, die ziet het aan mijn hoofd, merkt het aan mijn antwoorden en "leest" mijn gedrag. Niet altijd even prettig of positief...

Ik beschouw mezelf als een optimist, ik probeer overal maar het mooie van in te zien. Zoals de quote "Everything happens for a reason", ik denk dat dat inderdaad zo is. Alles gebeurt met een reden, overal zit een betekenis achter, maar waarom?  Wat heb ik hier allemaal uit te leren? Mijn brein draait daarin vaak overuren..rust zit er niet in, des te meer er om me heen gebeurt en met mijn gezondheid speelt des te meer ik in mijn eigen wereldje zit. Ik wordt stiller, geef korte antwoorden en denk in de tussentijd na over de diepere betekenis. Het zal ook met mijn sterrenbeeld te maken hebben, Watermannen zijn namelijk denkers. Hebben een brein wat nooit stil staat en zoeken overal een oplossing voor. Maar is overal wel een oplossing voor? Het overkomt je allemaal en je hebt er gewoon maar het beste van te maken. In iedere situatie eigenlijk.

En dan krijg je de confrontatie met jezelf..je lichaam en geest doet niet meer wat het hoort te doen. Ik kan niet meer vertrouwen op mijn lichaam, die me altijd precies vertelde wat te doen, Mijn geest is in de war. Ondanks mijn mantra dat alles goed komt voelt het compleet anders, hetgeen wat ik het meest kon vertrouwen, namelijk mezelf, is niet meer.

Ik moet om leren gaan met een andere ik, ik word geconfronteerd met mijn diepste gedachten, frustraties en gevoelens, moet een weg vinden in de dagelijkse pijn, ik moet geduldiger worden, om leren gaan met beperkingen en vooral de confrontatie ermee aangaan. Want ik wil niet verbitterd raken. Ik wil het zien als een les die ik moet leren, wat betekent deze verandering in mijn leven en wat kan ik ermee doen? Het zal toch een reden hebben....
Iedereen krijgt op zijn bordje wat je aankunt, dus dit kan ik aan, of beter; Dit kunnen wij aan. Want zonder steun en onvoorwaardelijke liefde van manlief had ik de moed allang opgegeven. Wat hij de afgelopen jaren voor zijn kiezen heeft gehad, met zowel mij als met onze kleine man, is onvoorstelbaar en niet in woorden uit te drukken. Diep respect...