In mijn voorgaande blog hebben jullie kunnen lezen over de jaren dat ik ongewenst kinderloos was, en dat is goed veranderd de afgelopen jaren. Inmiddels ben ik (late) mama van twee prachtzoons die mijn leven meer verrijken dan ik ooit voor mogelijk hield.
Na 4 miskramen en 31 levensjaren op de teller was het dan eindelijk zo ver, ik was zwanger van mijn nieuwe partner, zwanger! Ik! Dat had ik niet meer durven hopen en ik kon het ook nauwelijks geloven, direct de dokter gecontacteerd en deze verwees mij door naar de verloskundige praktijk waar ik een medische indicatie kreeg en onder controle van de gynaecoloog kwam te staan. Niet lang erna de eerste echo, ik was doodsbang dat het weer mis zou gaan, alles zag er goed uit het was nog maar een ronde cel zonder vorm maar er was geen reden tot paniek, 4 weken later terugkomen en ook dit was goed, als was ik doodsbang (ook mede door een fobie voor ziekenhuizen en medische ingrepen en de angst dat het fout zou gaan) ik ging met al mijn moed toch telkens op controle. Het eerste trimester doorgekomen! Een mijlpaal, dat was in de vorige zwangerschappen niet gebeurd, daar was ik nooit verder dan dat gekomen. We hadden het al aan zijn ouders en mijn oma verteld (met mijn ouders had ik in die tijd geen contact) maar ik durfde het nu ook de rest van de wereld kundig te maken, kon ook niet anders want mijn lichaam had het zwaar, had na 2 maanden al steunkousen nodig voor oedeem door mijn hele lichaam en was al 18 kilo aangekomen, had zo een dikke buik dat eerst vermoed werd dat ik een tweeling droeg, dat was niet het geval, maar mijn veranderde lichaam kon ik niet meer verbergen, en ik ging dus zelf de roddels uit de weg ruimen en vertelde dat ik zwanger was in alle kringen.
Toen kwamen de goedbedoelde reacties, wat gaaf gefeliciteerd! Wat goed he dat het eindelijk gelukt is, zeg nooit nooit, zie je wel meid, geniet er maar van! Maar genieten deed ik helemaal niet, ik zat niet op een roze wolk maar in het oog van de orkaan van mijn angst. Durfde niet blij te zijn, geluk te voelen of te genieten bang dat het altijd nog fout kon gaan en het dan des te meer pijn zou doen omdat ik zo blij was geweest. Meubeltjes en kleding kopen durfde ik niet, dat had ik al eens eerder gedaan en kon het toen weggeven, dat was zo pijnlijk geweest dat ik mij had voorgenomen nu alles pas op het laatste moment te doen.
De angst bleef mij leiden, ik kreeg het niet uit mijn systeem, ik vroeg zelfs bij de gynaecoloog of ik niet een geplande keizersnede mocht dan kon er in elk geval al bij de bevalling niets mis gaan, (en ik moet je vertellen dat ik een fobie heb voor een natuurlijke bevalling, maar die zou ik wel overkomen voor het kindje zei ik dan tegen mijzelf) Tot mijn ontsteltenis mocht dit niet, in Nederland mag dat alleen bij medische noodzaak en behoort het niet tot de keuzes ook niet als je angstig bent, de wereld verging onder mijn voeten, er kon nog zo veel mis gaan met de bevalling en ik was ook zo bang voor een natuurlijke bevalling. De gynaecoloog zei tegen me kom op meis, je bent al zo ver, dat gaat toch zeker niet meer mis, heb er eens vertrouwen in, en met jou gaat het lichamelijk slecht, maar met je kindje is alles goed.
Ontsteld ging ik weer richting huis, maar de woorden van de gynaecoloog hadden zich wel een weg gebaand in mijn zelfprojectie, kom op, zei ik tegen mijzelf je wordt beheerst door de angst uit het verleden, en inderdaad kijk eens hoe ver je al ben. Maar hoe de ene kant van mij mezelf dat ook wijsmaakte ergens diep van binnen bleef het gevoel dat het fout zou gaan, dit drukte ik weg als trauma van het verleden en besloot wat babyspullen en wat kleertjes te kopen, een hele mijlpaal, dat had ik niet gedurfd tot dat moment, mijn angst verdween steeds meer naar de achtergrond en na 6 maanden durfde ik iets van optimisme te vertonen, al maakte mijn lichaam het door alle klachten en inmiddels 38 kilo zwaarder (een half mens aan vocht) niet gemakkelijker voor me.
Ik ging naar de zevende maand en het was tijd voor controle in het ziekenhuis, op zich voelde ik me redelijk maar de angst had mij nooit verlaten en zou ook waarheid worden.
Ik had eerst een echo en dan zou deze besproken worden door mijn gynaecoloog, ik herkende de dame van de verloskundige praktijk, zij werkte deels in het ziekenhuis en deels in de praktijk, maar ik stond ingepland bij een co assistent, je weet wel zo een knappe kop in opleiding. Ze zag me zitten en zei, hoi, ik ken jouw geschiedenis en ga maar met mij mee, is wel wat te complex voor de assistent en jij voelt je ook beter bij iemand die je kent he? Daar had ze geen woord mee miszegd, want ik heb grootse moeite met vertrouwen op artsen en ingrepen.
Opgelucht dat ik met een "bekende" mee mocht ging ik naar binnen, blij om mijn kereltje op de echo te gaan zien, ze deed de koude gel op mijn buik en keek op het scherm, haar gezicht betrok, ze liep weg en in no time was de echo kamer gevuld met 5 personen waaronder ook mijn gynaecoloog. Dit is niet goed dacht ik, zal mijn voorgevoel dan toch waarheid worden, mijn angst weer waar worden en de nachtmerrie nog groter zijn? Ik stond op, wilde weten wat alle commotie nu eigenlijk was want ik had geen pijn, verloor geen bloed niets en voelde hem ook gewoon bewegen. Oooooh neeee mevrouw u mag geen stap meer zetten! Gaat u snel weer zitten, volkomen verbaasd zakte ik weer in de stoel en zei: wat is hier nu eigenlijk aan de hand?
Het gaat niet goed mevrouw er is sprake van solutio of abruptio placentae, uw placenta is losgekomen en hangt al 6 centimeter los, uw kind is in levensgevaar, de brancard wordt gebracht en de ambulance staat klaar, u wordt met spoed vervoerd naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam.
Ik wist niet wat mij gebeurde, ik lag op de brancard en bloed afnemen kon niet door het oedeem, er werd een pijnlijke incisie in mijn hand gezet bij mijn knokkels om bloed te tappen en werd hierna de ambulance in gezet, ik was alleen in de ambulance, mijn partner volgde met de auto. Eenmaal aangekomen werd ik aan allemaal toeters en bellen gelegd en leek het even stabiel te gaan. De arts zei dat ze de kleine zo lang mogelijk wilden proberen binnen te houden, 31 weken was nog wel heel erg vroeg. Het leek op zich stabiel te gaan dus mijn man reed ondertussen terug naar onze woonplaats om de hond uit te laten en spullen voor mij te pakken, het was een normale controle dus hier hadden we niet op gerekend.
Ik lag aan de monitor en mijn man ging naar de hond, toen sloeg het noodlot toe, de hartslag van mijn kleine man daalde door die van mij heen op de monitor, en zakte dramatisch. De arts zei mij dat een spoedkeizersnede onder narcose noodzakelijk was, dat er bloedtransfusie klaar was gezet voor mij want met mij kon het ook misgaan, en dat ze niet lang konden wachten. Ik zei maar mijn partner is er niet, ik ga niet voor hij er is! Denk aan uw kindje, denk aan uw kindje, zei de arts maar ik was met scenario's van angst in mijn hoofd bezig en had mijn partner nodig, door de mogelijke bloedtransfusie en het gegeven dat men de keizersnede onder narcose wilde doen, drong tot mij door dat de kans wel heel groot was hem te gaan verliezen, de dokter vertelde ook dat ze dit onder narcose doen omdat ze niet weten hoe het kindje eruit komt. Ik zei toen ook tegen de arts: Ik wil dat jullie mijn kind redden als jullie moeten kiezen, niet mij, vertel waar moet ik tekenen dat ik dat zo wil? Sorry mevrouw, zo werkt dat niet wij zijn verplicht eerst de moeder te redden, banger dan dit zal ik in mijn leven nooit meer worden. Ze maakten mij klaar voor de ok en mijn partner kwam binnen, pas toen ging ik liggen op de opreatietafel en ik zei of ik dacht ,dat weet ik niet precies meer, ze laten hem dadelijk doodgaan om mij te redden, help ons toch, en toen zakte ik weg.
Een flinke tijd later kwam ik bij op de verkoeverkamer, en ondanks alle narcose en pijnstilling wist ik precies waar ik was en wat er gebeurd was en het eerste wat ik dan ook uit kon brengen was: Mijn kind, mijn kind, waar is mijn kind? Heeft hij het gered? Ik ben er nog, is hij er ook nog? Alsjeblieft vertel me dat hij er is. Doodsbang wachtte ik op het antwoord. Wordt maar even rustig mevrouw, we gaan zo een kijkje nemen.. Zo een kijkje nemen, dacht ik, waar dan? Is hij er niet meer, zeg me dat hij er is! Even later werd ik liggend in een ziekenhuis bed door de gang gerold, ik dacht waar gaan we heen, we gingen de afdeling neonatologie op, ik had nog geen idee wat dat woord betekende, ik zag couveuses, maar nog steeds was ik bang dat ze me daar voorbij zouden rollen, ik zag mijn partner, en die kwam ook mee, we stonden stil bij één van de couveuses, daar is hij mevrouw, het enige wat ik uit kon brengen was : Hij heeft het gered, wat is hij mooi! Daar lag hij dan, een heel klein ienieminie, volmaakt klein mensje, helemaal compleet, een enorme dos haar verdrinkend in zijn luier aan allemaal apparatuur, mijn mensje, mijn kind mijn zoon!
Ik wilde hem zo graag vasthouden en aanraken maar dat kon en mocht ook niet, helemaal beduusd van de medicatie werd ik naar mijn kamer gebracht, waar mijn partner bleef tot de nacht, daar lag ik dan alleen, wetend dat zijn leven aan een draadje hing, want zoveel hadden ze ons al wel verteld, maar wat ons de volgende maanden nog boven het hoofd zou hangen, daar hadden we nog geen weet van, en dat was maar goed ook, want de droom die een nachtmerrie werd en weer een droom, zou spoedig toch weer in een nachtmerrie veranderen. Hierover vertel ik je meer in mijn volgende blog.
