Hoe ik moeder ben geworden van een prematuurtje

Na 4 miskramen en 31 levensjaren op de teller was het dan eindelijk zo ver, ik was zwanger van mijn nieuwe partner, zwanger! Ik!  Dat had ik niet meer durven hopen en ik kon het ook nauwelijks geloven, direct de dokter gecontacteerd en deze verwees mij door naar de verloskundige praktijk waar ik een medische indicatie kreeg en onder controle van de gynaecoloog kwam te staan.  Niet lang erna de eerste echo, ik was doodsbang dat het weer mis zou gaan,  alles zag er goed uit het was nog maar een ronde cel zonder vorm maar er was geen reden tot paniek, 4 weken later terugkomen en ook dit was goed, als was ik doodsbang (ook mede door een fobie voor ziekenhuizen en medische ingrepen en de angst dat het fout zou gaan) ik ging met al mijn moed toch telkens op controle. Het eerste trimester doorgekomen! Een mijlpaal, dat was in de vorige zwangerschappen niet gebeurd, daar was ik nooit verder dan dat gekomen. We hadden het al aan zijn ouders en mijn oma verteld (met mijn ouders had ik in die tijd geen contact) maar ik durfde het nu ook de rest van de wereld kundig te maken, kon ook niet anders want mijn lichaam had het zwaar, had na 2 maanden al steunkousen nodig voor oedeem door mijn hele lichaam en was al 18 kilo aangekomen, had zo een dikke buik dat eerst vermoed werd dat ik een tweeling droeg, dat was niet het geval, maar mijn veranderde lichaam kon ik niet meer verbergen, en ik ging dus zelf de roddels uit de weg ruimen en vertelde dat ik zwanger was in alle kringen.

Toen kwamen de goedbedoelde reacties, wat gaaf gefeliciteerd! Wat goed he dat het eindelijk gelukt is, zeg nooit nooit, zie je wel meid, geniet er maar van! Maar genieten deed ik helemaal niet, ik zat niet op een roze wolk maar in het oog van de orkaan van mijn angst. Durfde niet blij te zijn, geluk te voelen of te genieten bang dat het altijd nog fout kon gaan en het dan des te meer pijn zou doen omdat ik zo blij was geweest. Meubeltjes en kleding kopen durfde ik niet, dat had ik al eens eerder gedaan en kon het toen weggeven, dat was zo  pijnlijk geweest dat ik mij had voorgenomen nu alles pas op het laatste moment te doen. 

De angst bleef mij leiden, ik kreeg het niet uit mijn systeem, ik vroeg zelfs bij de gynaecoloog of ik niet een geplande keizersnede mocht dan kon er in elk geval al bij de bevalling niets mis gaan, (en ik moet je vertellen dat ik een fobie heb voor een natuurlijke bevalling, maar die zou ik wel overkomen voor het kindje zei ik dan tegen mijzelf) Tot mijn ontsteltenis mocht dit niet, in Nederland mag dat alleen bij medische noodzaak en behoort het niet tot de keuzes ook niet als je angstig bent, de wereld verging onder mijn voeten, er kon nog zo veel mis gaan met de bevalling en ik was ook zo bang voor een natuurlijke bevalling. De gynaecoloog zei tegen me kom op meis, je bent al zo ver, dat gaat toch zeker niet meer mis, heb er eens vertrouwen in, en met jou gaat het lichamelijk slecht, maar met je kindje is alles goed.

Ontsteld ging ik weer richting huis, maar de woorden van de gynaecoloog hadden zich wel een weg gebaand in mijn zelfprojectie, kom op, zei ik tegen mijzelf je wordt beheerst door de angst uit het verleden, en inderdaad kijk eens hoe ver je al ben. Maar hoe de ene kant van mij mezelf dat ook wijsmaakte ergens diep van binnen bleef het gevoel dat het fout zou gaan, dit drukte ik weg als trauma van het verleden en besloot wat babyspullen en wat kleertjes te kopen, een hele mijlpaal, dat had ik niet gedurfd tot dat moment, mijn angst verdween steeds meer naar de achtergrond en na 6 maanden durfde ik iets van optimisme te vertonen, al maakte mijn lichaam het door alle klachten en inmiddels 38 kilo zwaarder (een half mens aan vocht) niet gemakkelijker voor me.