Hoe laat je verwachtingen naar jezelf los?

Zelf zit ik meermalen in het proces dat ik voor mezelf bepaalde verwachtingen heb neergelegd. De lat ligt dan hoog en dat zorgt er alleen maar voor dat hetgeen ik wilde doen, stagneert. Soms heb ik zelfs momenten die er gebeuren in mijn even die ervoor zorgen dat ik volledig op slot sla en dan vervolgens passief raak. Ook het feit dat ik gewoon zo mijn best wil doen, vooral na mezelf toe heeft ervoor gezorgd dat met tijd en wijlen ik juist niet presteer zoals ik in mijn verwachting zou moeten of willen doen. Dat ik die lat met bepaalde momenten maar niet lager kan zetten,  heeft nog ongetwijfeld te maken met mijn opvoeding, oude patronen, de maatschappij waar we in leven en hoe ik in het leven sta als een perfectionist. Ik heb dan een beeld in mijn hoofd, van hoe ik alles graag zou willen. Maar vergeet daarbij dat ik soms kleinere stapjes moet nemen dan ikzelf voor ogen had, of dat ik eerst nog even wat omwegen moet gaan om te komen waar ik zijn wil. Dit zorgt natuurlijk weer voor de nodige frustraties, die ervoor zorgen dat ik weer op slot sla. En dat haalt mij natuurlijk weer uit de flow van het leven...Iets waar ik maar al te graag in wil blijven. Maar ja, dat zou het leven natuurlijk helemaal niet zo leuk maken als we altijd maar krijgen wat we willen en op de manier hoe we het willen. De struggles maken het leven juist mooi, daar leer je de lessen toch? Toch vervallen we dan vaak terug in het mens-zijn, en willen het liefst alles precies zoals wij het dan in ons hoofd hebben. Althans, die wensen heeft de perfectionist in mij wel.  

Bij stagnatie even stil staan

Soms moet je bij je 'stagnatie' even stil staan, althans weet ik dat het voor mij zeker iets is wat ik moet doen. Het helpt mij langzamer te gaan, waardoor ik de dingen wat beter overzie. Het helpt het randje eraf te halen, waardoor ik meer overzicht krijg van waar ik naartoe wil en hoe ik de dingen wil doen. En het helpt mij in te zien, dat het soms wel even goed is om niet altijd maar aan verwachtingen te voldoen. Want dan leg je de lat voor jezelf weer hoog, en dat is natuurlijk het tegenovergestelde van zelfliefde. Iets waar we allemaal wel naartoe mogen. Net als alles wat ik schrijf vaak lessen zijn die ik al gehad heb, of die ik nog onderga. Het gaat met vallen en opstaan. Maar omdat we altijd maar door willen gaan, is de terugval vaak ongewenst. Het 'voelt' alsof je weer een stap terug neemt, en je gaat dan gelijk weer in het oordeel zitten. Het oordeel over jezelf en de situatie en hoe je het wilt hebben en hoe het allemaal wel niet moet. En voor je het weet zit je weer lekker in je hoofd te vertoeven, waar het al zo lekker druk is. Dan is het zaak om toch weer stil te staan bij alles wat er speelt en wat er allemaal naar boven komt. Want soms betekend stagnatie niets anders, dan dat er allerlei oude patronen of stukken naar de oppervlakte komen om geheeld te worden. Alleen wilt onze 'ego' daar vaak niet aan geloven. Die wilt jou met alle liefde in jou oude comfortzone houden.

Bewust blijven van het proces