Je hebt tegenwoordig naar mijn idee te snel, dat mensen stempels drukken op hun kinderen. Dat word maar vol gestouwd met pillen, niet gezond lijkt mij, om ze maar rustig te houden. Laat een kind toch gewoon kind zijn….


Het is wat hoor om nu al als kind zijnde, een te zware rugzak te moeten dragen. Overal word er gelijk een stempel op je gedrukt. Hoe moet zo’n kind zich dan wel niet voelen? Laat een kind toch gewoon kind zijn. Is dat nou zo moeilijk, vroeger hadden we al die stempels toch ook niet. Ik kan me er best kwaad om maken. We hebben het wel over een kind hé! Oke, een kind met weliswaar adhd, maar is hij er anders om dan? Nee toch, het is gewoon een kind die allerlei kanten op stuitert of juist niet…


Als voorbeeld ga ik mezelf geven…. Ook ik was druk, te druk, maar ik kon ook heel stil zijn. Op latere leeftijd heb ik een ervaring gehad die voor mij fijn was, alleen voor die persoon ietwat minder. Ik leerde namelijk dat je ook dingen (gevoel) aan een ander kon geven, zodat je er zelf even geen last meer van had. Hierbij benoem ik mijn pleegzusje, die meer nam, dan gaf. Soms als ik erge pijn in mijn rug had, gaf ik het aan haar door, door even lekker tegen haar aan te kruipen op de bank. Ik van de pijn af, maar zij zat ermee. Ja, zij heeft ook adhd. Nou zo wat? Zal je nu wel denken. Ik proberen het je uit te leggen….

Loading full article...