Hoe we zo narcistisch werden en wat het ons oplevert.
Piekeren over het eigen narcisme heeft een vleugje paradox. Als we lijden aan zelf obsessie, moeten we dan echt de ziekte voeden door een ander boek over onszelf? Nou ja, misschien nog eentje meer.
Selfie: How We Became So Self-Obsessed and What It’s Doing to Us
"Selfie: How We Became So Self-Obsessed and What It’s Doing to Us", door Will Storr, een Britse verslaggever en schrijver, is een intrigerende odyssee van zelfontdekking, in twee opzichten. Ten eerste vertelt het een persoonlijk verhaal. Storr bekent dat hij een groot deel van zijn tijd in een staat van zelfhaat doorbrengt en hij zou graag willen weten waarom. Tijdens een zoektocht naar eigenwaarde en het tegendeel, interviewt hij allerlei soorten mensen. Van CJ, een jonge Amerikaanse vrouw wiens leven draait om het vastpakken, verwerken en plaatsen van honderdduizenden selfies, naar John, een wrede Londense gangster die zich bekeerde van zijn zelfzuchtige manieren, mogelijk vanwege zijn moeders gebeden tot St. Jude. Storr neemt deel aan ontmoetingsgroepen in Californië, grills een benedictijner monnik klooster in Pluscarden Abbey in Schotland, en krijgt academische psychologen om eerlijk te praten over hun werk. Storr's kant van de gesprekken die hij vertelt, is meestal bot, nieuwsgierig en doorspekt met zoute Britse vloeken. Men gaat hem leuk vinden, zelfs als hij zichzelf niet vaak leuk vindt.
Het boek
Het boek is ook een zoektocht om het idee van het zelf in het westerse denken te traceren. Beginnend met het oude Griekse individualisme en de concepties van de heldhaftige, gaan we verder door het 'streng introspectieve' christelijke zelf, de bijdragen van 'Sigi' (Freud) en enkele van zijn rivaliserende therapeuten, en over aan herkauwers door enkele recente neurowetenschappers en filosofen die suggereren dat het zelf, en zijn zogenaamd vrije wil, min of meer een mythe zijn.
