De duinen. Heerlijk om te wandelen en dan vooral heerlijk voor Max en Rio. Rio kan er eindeloos rennen en Max kan er eindeloos graven en rollen in het losse , koele zand. Goede combinatie en zéker in de zomer tegen het eind van de avond als het nog net een uurtje of twee licht is. Heerlijk een deken mee en wat drinken en dan heerlijk genieten van de mooie zonsondergang die zich laat zien. Een jaar of wat geleden besloten we ook eens om te gaan wandelen in de duinen. Het was overdag erg warm geweest dus de mannen hadden zich de hele dag goed koest gehouden. Rio liet zelfs zijn bal los……dán is het warm! Maarja…die opgekropte energie moet er uit natuurlijk. Tenminste…als ik mijn huiskamer heel wil houden want de mannen gooien de overbodige energie er toch wel uit. Meer dan eens kwam ik thuis om mijn zithoek naast mijn eethoek te vinden. We besloten dus te gaan wandelen in de duinen. Op het moment dat wij onze wandelschoenen tevoorschijn halen worden ze al actief. Ze weten dat ze , op zijn minst , hier het bos mee in gaan. Als dan ook nog flesjes met water gevuld worden en er een schaal in de rugtas verdwijnt weten ze genoeg. Hyper de pieper staan ze te draaien in de gang. Ademhaling gaat sneller en de tongen komen naar buiten. Nog even naar het toilet met , natúúrlijk , twee zwarte neuzen die onder de deur door alles goed in de gaten houden. Ongezien naar buiten zou al niet meer lukken al zouden we willen. Vesten van de kapstok en riemen mee. Als manlief dan ook nog naar de auto loopt is de euforie compleet. Ze weten het al…..rennen en graven……rennen en graven. In mijn hoofd hoor ik ze dat al stuiterend op de stoep samen roepen. In mijn hoofd hebben ze stemmetjes op een of andere manier. Max een hele zware trage stem en Rio een hoge hyperende snelle stem. Vaker dan eens stond ik hardop buiten te lachen als ik alleen met mijn mannen buiten liep. Ik hou d’r van! De auto stond vlak voor de deur geparkeerd , kont tegen kont met de relatief nieuwe auto van de buurman . De mannen gaan netjes bij de stoeprand zitten omdat ze dat gewend zijn van het wandelen. Zitten voor je de stoep af gaat met een van de baasjes. Manlief zet de achterklep open en laat de honden netjes zitten achter de auto. Zoals altijd zegt hij “toe maar” en dan weten de mannen dat ze de auto in mogen springen. Rio maakt een sierlijke en goed gecontroleerde sprong in de achterbak. Max daarintegen spring vol overgave bovenop de dichte achterklep van de auto van de buurman! Eerst een smak en vervolgens de paniek in de poten als hij merkt dat hij wegglijd. Het leek wel een slapstick film van vroeger ! Nagels uit en proberen vast te houden zal hij gedacht hebben. Het geluid dat dat voortbracht alleen al…. Met een smak komt hij neer op de grond en kijkt naar de dichte auto. Je ziet bijna het spreekwoordelijke kwartje vallen als hij achterom kijkt naar onze achterbak waar Rio nog steeds hyperend inzit en waar manlief en ik geschrokken naast staan. Je ziet hem denken “Oh…wacht”. Meneer draait zich rustig om en springt in onze achterbak met de sierlijkheid van een stoeptegel. Hij gaat zitten en kijkt ons aan….weer hoor ik zijn stemmetje in mijn hoofd “wát?!”. We moeten eerst heel hard lachen met meteen daarna het besef dat de nieuwe auto van de buurman onder de krassen zit. Gelukkig hebben we erg sympathieke buren en bovendien was het een leaseauto met goede verzekering. De buurman zelf was er niet dus zijn we sávonds terug gegaan om alles te regelen qua verzekering. Na deze stunt van Max volgde een heerlijke wandeling en wat hebben we er nog vaak erg hard om moeten lachen. Onze stuntman….MAX! Wil je meer weten over ons leven met Max ( een hond met het Down Syndroom ) ? Klik dan op de READ MORE knop hieronder.

Loading full article...