Hoofddoek

Ze stond voor de AH aan het Cornelis Troostplein in de zon. Op een hagelnieuwe lila scooter die ze steunde met haar voeten, gehuld in hagelnieuwe, bruine, zacht-leren laarsjes. Daarboven slanke benen in strakke, blauwe merkjeans: Diesel misschien of G-star. Strakke billen in  de strakke jeans en een kort, leren jack, ongeveer in het bruin van de laarsjes. Een fijn besneden mond en neus, maar meer kon ik van haar gezicht niet zien, want de rest ging schuil achter een grote CK-achtige zonnebril. Dat gold ook voor heur haar, want ze droeg een hoofddoek.  Van een een fijn geweven, dour uitziende stof, dat well, lila als haar scooter en even uitgedacht en hedonistisch als haar gehele verschijning. Ik kon me zomaar indenken, dat zij voor de verwesterde, binnenlopende, twijfelende moslim beurshandelaar de perfecte synthese zou zijn van  2 werelden: de 21ste-eeuwse vleesgeworden versie van een houri uit het paradijs.

Zij had ook mijn katharsis kunnen zijn, maar helaas werd zij dat niet, hoelang ik haar ook - verstolen - heb gadeslagen. Zij was de eerste jonge vrouw, nee vrouw, bij wie ik vond dat een hoofddoek haar flatteerde en de eerste keer, dat ik een moslima zag, bij wie de hoofddoek me niet irriteerde.