Lisa van Rooy

· 17 Oct 2024

Follow Following

HOOFDSTUK 1

Hoofdstuk 1: De Praktijk van Evi

Evi zat achter haar bureau, haar vingers rustend op het gladde oppervlak van haar notitieboekje. Ze liet haar blik over de kamer glijden, terwijl ze de stilte in zich opnam. De zachte geur van lavendel vulde de ruimte, een bewust gekozen geur om haar cliënten op hun gemak te stellen. Aan de muren hingen eenvoudige schilderijen met kalme kleuren – geen felle afleidingen, alleen rust. De paarse fauteuils tegenover haar waren uitnodigend, comfortabel zonder te comfortabel te zijn. Alles in deze kamer was met zorg uitgekozen.

Het was de plek waar haar cliënten hun verhaal vertelden. Hun pijn, hun worstelingen, hun liefde die soms was vervaagd tot een vage herinnering. Dit was haar wereld, een wereld waarin ze luisterde, observeerde, en probeerde mensen weer dichter bij elkaar – of bij zichzelf – te brengen.

Ze streek met haar vingers over de pagina van haar logboek. Het was een routine geworden, dit bijhouden van notities over de mensen die door haar deur kwamen. Niet alleen om hun vooruitgang te volgen, maar ook om haar eigen gedachten te ordenen. Ze wist hoe belangrijk het was om professioneel afstand te bewaren, maar soms was dat moeilijker dan het leek.

Haar oog viel op de eerste notitie van vandaag: Lotte & Joris – 15:00 uur.

Lotte was een van haar recente cliënten. Een jonge vrouw van begin dertig die al zes jaar getrouwd was met Joris, haar jeugdliefde. Ze hadden elkaar ontmoet toen ze nog maar negentien waren. Evi had die typische romantische verhalen al vaker gehoord – stelletjes die elkaar jong vonden en dachten dat hun liefde bestand was tegen alles. Maar na verloop van tijd bleek de werkelijkheid complexer dan de droom. Wat ooit een bron van geluk was, was langzaam veranderd in een bron van spanning en twijfel.

Lotte had al tijdens hun eerste sessie gehuild, haar stem bibberend terwijl ze vertelde over het gevoel dat ze haar partner aan het kwijtraken was. Joris, aan de andere kant, was niet vaak aanwezig bij de sessies. Hij leek afwezig in meer dan één opzicht.

Evi zette haar pen op papier en schreef enkele gedachten op die haar voorbereidden op de sessie van straks. Dynamiek Lotte & Joris: groeiende afstand, onbegrip, communicatieproblemen. Ze maakte een mentale notitie om in te gaan op de emoties van isolatie die Lotte vaak beschreef. Misschien lag daar een sleutel tot de oplossing, of in ieder geval een beter begrip.

Toen ze haar pen even neerlegde, dacht ze aan zichzelf. Hoe vaak ze zich afvroeg of ze haar cliënten wel echt kon helpen. Ze was goed in wat ze deed – dat wist ze. Ze had jaren gestudeerd en haar praktijk opgebouwd op basis van vertrouwen en succesverhalen. Maar de menselijke ziel was zo fragiel, en relaties waren soms een wankel bouwwerk, gebouwd op oude fundamenten. Eén slechte beweging kon alles doen instorten.

Ze zuchtte zachtjes en sloot haar ogen voor een moment. Het was altijd een uitdaging om niet té betrokken te raken. Toch voelde ze bij elk verhaal dat ze hoorde een klein stukje van zichzelf resoneren. Ze had geleerd om dat te accepteren – dat het werk haar ook zou raken, soms zelfs diep.

Haar gedachten dwaalden af naar haar eigen relatie. Thomas, haar man, was een rustige man. Ze hadden een solide huwelijk, dachten mensen altijd. En hoewel dat waar was, had ook zij de valkuilen gekend die relaties soms bedreigen. Zij en Thomas hadden de stormen doorstaan, maar soms voelde ze een lichte kloof tussen hen, een stilte die ze niet altijd kon duiden. Misschien was dat waarom ze zo goed was in haar werk: ze begreep dat liefde en relaties voortdurend onderhoud nodig hadden, net als elk levend organisme.

Een zachte trilling op haar bureau trok haar uit haar gedachten. Haar telefoon. Een bericht van Lotte:
"Ik ben onderweg, maar voel me vandaag erg emotioneel. Weet niet of ik alles kan vertellen."

Evi glimlachte. Dit soort berichten kwamen vaak. Het was normaal dat cliënten zich kwetsbaar voelden vlak voor een sessie, alsof het vooruitzicht om hun gevoelens onder woorden te brengen hen overweldigde. Ze typte snel een geruststellend antwoord terug:
"Geen zorgen, Lotte. We nemen het stap voor stap. Ik ben er om naar je te luisteren."

Ze legde haar telefoon neer en leunde even achterover. Nog een paar minuten voor Lotte zou arriveren. Evi sloeg haar logboek open en bladerde door de aantekeningen van haar andere cliënten. Elk verhaal, elke relatie, was anders. Maar er waren ook zoveel overeenkomsten. Misverstanden, emotionele afstanden, oud zeer dat nooit echt genezen was. En soms, soms waren er succesverhalen. Koppels die sterker uit de therapie kwamen, die elkaar weer vonden na maanden, misschien wel jaren van strijd.

Daarom deed ze dit werk. Omdat er hoop was, zelfs in de meest complexe relaties.

De klok tikte zachtjes verder. Evi zette een kop thee voor zichzelf en wachtte geduldig op het geluid van de deurbel.