Lisa van Rooy

· 20 Oct 2024

Follow Following

Hoofdstuk 2: Lotte's Stilte

De deurbel klonk precies op tijd, en Evi zette haar thee neer. Ze stond op, streek haar blouse glad en liep naar de deur. Zoals altijd was ze benieuwd hoe haar cliënten zouden binnenkomen. Soms vertelde het moment van binnenkomst al meer dan de hele sessie.

Lotte stond in de deuropening, haar gezicht bleek en vermoeid. Haar lange blonde haar hing losjes over haar schouders, maar er was een vermoeidheid in haar ogen die moeilijk te negeren was. Ze leek kleiner dan vorige week, niet fysiek, maar in haar houding. Alsof ze nog meer in zichzelf was gekeerd.

"Kom binnen," zei Evi met een zachte stem.

Lotte knikte, stapte naar binnen en hing haar jas aan de kapstok. Ze zweeg terwijl ze de praktijkruimte binnenliep en op de gebruikelijke plek in de paarse fauteuil ging zitten. Evi nam haar tegenover haar plaats, haar eigen notitieboek op schoot. Ze observeerde Lotte zonder een woord te zeggen, wetende dat soms de stilte een gesprek op gang bracht.

"Het was een moeilijke week," zei Lotte eindelijk. Haar stem was bijna fluisterend, alsof ze bang was de stilte te verbreken.

Evi knikte. "Vertel me erover. Wat gebeurde er deze week?"

Lotte sloot even haar ogen, alsof ze de kracht zocht om te spreken. "We hebben weer ruzie gehad. Het begon om niets, zoals altijd. Joris kwam laat thuis van zijn werk, en ik had gekookt, maar hij had al gegeten. Ik had me zo op zijn thuiskomst verheugd, omdat we de laatste tijd nauwelijks nog samen tijd doorbrengen." Ze haalde diep adem. "Ik werd boos. Hij werd boos. En dan eindigen we weer in die eindeloze cirkel."

Evi schreef een paar korte zinnen in haar notitieboek. De ruzies over kleine dingen waren vaak een symptoom van een dieper probleem. "Wat deed dat met je, dat hij al gegeten had?"

"Het voelde als een afwijzing," antwoordde Lotte, haar handen wringend in haar schoot. "Alsof het hem niet uitmaakt wat ik doe, alsof hij me niet ziet. Ik had mijn best gedaan om iets lekkers te maken, maar dat leek voor hem niets te betekenen."

Evi leunde iets naar voren. "Dus je voelde je niet alleen boos, maar ook genegeerd. Is dat juist?"

Lotte knikte traag. "Ja, het is meer dan alleen de boosheid. Ik weet gewoon niet meer of ik hem nog kan bereiken. Soms lijkt hij zo ver weg, zelfs als hij naast me zit. Ik probeer bij hem te komen, maar het lijkt alsof er een onzichtbare muur tussen ons staat."

"Heb je hem dit verteld?" vroeg Evi voorzichtig.

"Ik heb het geprobeerd," zei Lotte, haar stem gebroken. "Maar elke keer als ik iets zeg over mijn gevoelens, lijkt het alsof hij niet luistert. Hij zegt dat ik overdrijf, dat ik dingen zie die er niet zijn. Dan begin ik te twijfelen aan mezelf. Misschien verwacht ik wel te veel."

Evi schreef het woord zelftwijfel op. Het was een terugkerend thema in Lotte's verhaal. Niet alleen voelde ze zich door Joris afgewezen, maar ook begon ze zichzelf in twijfel te trekken, alsof haar emoties minder waard waren dan die van hem. Dit was een gevaarlijk patroon, en Evi wist dat ze hier dieper op in zou moeten gaan.

"Lotte," begon ze zachtjes, "je gevoelens zijn geldig. Dat je het gevoel hebt dat je geen verbinding kunt maken met Joris, betekent niet dat jij de oorzaak bent. Soms is het zo dat mensen elkaar niet meer kunnen horen, zelfs als ze praten. Wat denk je dat Joris bedoelt als hij zegt dat je overdrijft?"

Lotte haalde haar schouders op. "Ik weet het niet. Misschien voelt hij zich aangevallen, of wil hij gewoon dat ik stil ben. Misschien is het voor hem gemakkelijker als ik niet zoveel voel."

Evi pauzeerde even en liet die woorden in de lucht hangen. Het idee dat Lotte zichzelf probeerde te minimaliseren in de relatie, haar emoties probeerde te onderdrukken om de harmonie te bewaren, was een bekende dynamiek in relaties waar communicatieproblemen diepgeworteld waren.

"En hoe voelt dat voor jou, dat idee dat hij wil dat je minder voelt?" vroeg Evi.

Er viel een lange stilte. Lotte staarde naar de vloer, haar handen rustend op haar knieën. Toen ze eindelijk sprak, was haar stem nauwelijks hoorbaar. "Het doet pijn. Het voelt alsof ik mezelf verlies. Alsof er steeds minder van mij overblijft in deze relatie."

Evi voelde een steek van herkenning, alsof Lotte de kern van het probleem had aangeraakt. Zichzelf verliezen in een relatie, een gevaar waar veel mensen zich niet bewust van zijn totdat het te laat is. Ze besloot dieper in te gaan op dat gevoel van verlies.

"Wat zou het voor jou betekenen om jezelf terug te vinden? Om die delen van jou die je voelt dat je kwijt bent, weer terug te halen?"

Lotte leek even na te denken, haar ogen nog steeds gericht op de vloer. "Ik weet het niet. Misschien dat ik dan sterker zou zijn, dat ik niet altijd het gevoel zou hebben dat ik zo afhankelijk ben van wat hij doet of zegt. Maar tegelijkertijd... ik weet niet of ik nog weet wie ik ben buiten deze relatie."

Dit was het moment waarop Evi voorzichtig moest zijn. Dit soort inzichten kon zowel bevrijdend als verontrustend zijn voor een cliënt. Ze wilde Lotte begeleiden zonder haar te overweldigen.

"Weet je, Lotte," zei ze met een warme stem, "het verliezen van jezelf gebeurt vaak onopgemerkt. Het is alsof je kleine stukjes van jezelf weggeeft zonder dat je het echt doorhebt. Maar het goede nieuws is dat die stukjes nog steeds van jou zijn. Ze zijn er nog, en je kunt ze terugvinden."

Lotte keek op, en voor het eerst in de sessie verscheen er een sprankje hoop in haar ogen. "Denk je dat dat mogelijk is? Dat ik mezelf kan terugvinden?"

Evi glimlachte. "Ik geloof van wel. Het zal niet altijd gemakkelijk zijn, en het zal tijd kosten, maar ja, ik denk dat je dat kunt. De eerste stap is erkennen dat je het gevoel hebt dat je iets bent kwijtgeraakt. Dat heb je net gedaan."

Lotte knikte langzaam. "Het voelt alsof ik het eerst voor mezelf moet doen, voordat ik het met Joris kan oplossen."

Evi schreef nog wat aantekeningen. Dit was een belangrijk moment in het proces. Lotte begon in te zien dat haar eigen welzijn niet afhankelijk was van Joris, en dat ze voor zichzelf moest zorgen voordat ze hun relatie kon helen.

"Dat is een mooie gedachte, Lotte," zei Evi. "We gaan samen werken aan het terugvinden van die delen van jou die je hebt gemist. En als jij weer in contact komt met jezelf, zal het makkelijker worden om te zien wat er met Joris kan veranderen, of wat jij nodig hebt in jullie relatie."

Lotte bleef stil, maar er was iets veranderd in haar houding. Ze leek minder gebukt onder de last van haar emoties, alsof er een klein beetje verlichting was gekomen. Evi wist dat dit nog maar het begin was, maar het was een belangrijk begin.

Toen de sessie eindigde en Lotte opstond om te vertrekken, voelde Evi dat er iets verschoven was. Niet alleen in Lotte, maar ook in de richting waarin ze nu samen werkten. Soms was het geen grote doorbraak die alles veranderde, maar een klein inzicht dat de weg vrijmaakte voor echte verandering.

Lotte glimlachte zwakjes naar Evi toen ze haar jas weer aantrok. "Dank je wel. Het voelt alsof ik vandaag iets belangrijks heb ontdekt."

"Dat heb je zeker," zei Evi, terwijl ze de deur voor haar openhield. "We zien elkaar volgende week."

Toen de deur zachtjes achter Lotte dichtsloeg, liep Evi terug naar haar bureau. Ze nam een slok van haar inmiddels afgekoelde thee en keek naar haar notitieboek. Terugvinden van zelf schreef ze in grote letters boven aan de pagina. Dit zou de kern worden van hun volgende sessies.

Evi glimlachte lichtjes. Soms was de weg naar herstel lang en moeilijk, maar elke stap vooruit was een overwinning.