Hoofdstuk 2.Het is twee dagen verder en Shelley is nog niet thuis. Johan werkt nog steeds vanuit huis om voor Sophia te zorgen. Zijn vrouw neemt haar telefoon ook niet op en hij vraagt zich af waar ze blijft. Hij besluit de politie te bellen en vertelt het wat er allemaal is gebeurd. Hij spreekt met mevrouw de Rooij, zij wordt ingezet bij zaken van vermissingen. Ze neemt het zeer serieus, omdat Shelley mogelijk psychisch niet helemaal in orde is. Mevrouw de Rooij denkt aan een postnatale depressie, maar dit moet echt worden nagekeken door een dokter. Johan geeft het kenteken door van de auto van zijn vrouw, de kenmerken van haar en de kleding, haar pyjama die ze op dat moment droeg van vertrek. Late wordt hij teruggebeld als ze nog meer informatie willen hebben. Johan gaat verder met zijn standaard ritueel van de afgelopen dagen. Zelf douchen, Sophia wassen, aankleden en eten maken voor hem en Sophia. Rick is elke ochtend al vroeg de deur uit naar school. Om 13.00 uur wordt hij teruggebeld door mevrouw de Rooij. Ze hebben de auto met kenteken gevonden bij een hotel. Ze geeft aan dat ze daar zo naartoe gaat en dat hij mee mag komen. Hij geeft aan dat hij geen oppas heeft voor de baby en dat het misschien beter is als hij niet mee gaat. Ze spreekt met Johan af dat ze belt zodra ze zijn vrouw gesproken hebben. De tijd gaat langzaam voorbij, en Johan heeft de hele tijd zijn telefoon in zijn handen. Zal alles nog wel goed met haar zijn? Als ze maar niks stoms heeft gedaan, of erger. Zichzelf iets mogelijk heeft aangedaan. Johan probeert dit uit zijn hoofd te zetten en besluit zich maar weer op het werk te richten. Sophia ligt te slapen en hoeft pas over een uur haar fruithapje te hebben. Het is 16.00 uur en Johan maakt het fruithapje klaar en geeft het daarna aan Sophia. Nog steeds geen bericht van de politie. Wat kan er nu zo lang duren? Hij besluit om maar vast boodschappen te halen en wat lekkers voor als zijn vrouw thuis komt. Misschien vrolijkt dat haar op. Johan komt thuis van de boodschappen doen en begint met het eten. Hij belt Rick op, maar die neemt niet op. Hij begint alleen aan het avondeten en heeft Sophia in de kinderstoel naast hem. Dan is hij toch niet helemaal alleen. De dag is alweer bijna voorbij voor Sophia, denkt hij. En ze heeft haar moeder nu al een paar dagen niet gezien. Net wanneer Johan om 22.00 uur naar bed wil gaan wordt hij gebeld. “Met mevrouw de Rooij spreekt u. Uw vrouw is opgenomen bij een psychiatrische instelling in Almere-Stad. Ze had een overdosis medicijnen ingenomen, maar gelukkig waren we er op tijd bij. Uw vrouw wilt hier niet blijven en ik zou u willen verzoeken om zo snel mogelijk hierheen te komen om de papieren te tekenen dat zij hier wel moet blijven”, zegt mevrouw de Rooij serieus. Johan denkt hierover na, maar besluit er gelijk naartoe te gaan. “Prima, ik kom er zo snel mogelijk aan”, zegt Johan.Bij aankomst ziet hij twee politieagenten, mevrouw de Rooij stapt naar me toe en schud me de hand. De baby is ook mee want hij had geen oppas kunnen regelen zo snel. Hij vraagt of zij even op de baby wilt passen zodat hij bij zijn vrouw kan kijken. Shelley schrikt op als ze haar man ziet. Haar haar zit door de war, haar make-up is uitgelopen en ze draagt nog steeds de pyjama van een paar dagen eerder. Ze ruikt muf en naar zweet. Johan weet niet goed wat hij tegen haar moet zeggen dus knuffelt hij haar. Hij probeert uit te leggen dat dit voor haar nu de juiste plek is om te zijn. Hier heeft ze geen omkijken naar de baby en dan kan ze even tot rust komen. Shelley stemt hiermee in en ze vullen samen de papieren in. Johan vertelt zijn vrouw dat hij schone spullen voor haar zal brengen morgenochtend en dat vindt zij oke, al lijkt het haar niet veel te interesseren. Johan loopt weg en geeft de papieren aan de leidinggevende van de afdeling waar zijn vrouw zich bevindt. Hij plant een vervolgafspraak in voor de volgende ochtend, om te bespreken wat het plan is, hoe ze zijn vrouw willen gaan helpen en hoelang het zal duren. Deze informatie heeft hij ook nodig voor zijn werk, want de komende tijd zal hij dan nog thuis werken. Hij bedankt mevrouw de Rooij voor het oppassen op Sophia en stapt vermoeid zijn auto in en rijd naar huis. Rick is eindelijk thuis gekomen maar ligt te slapen op de bank. Johan brengt Sophia naar bed en gaat dan nog even naar beneden om Rick wakker te maken en naar bed te sturen. Dan ziet Johan iets uit zijn zak steken. Een doorzichtig zakje, met groen erin. “Het zal toch verdomme niet waar zijn”, schreeuwt Johan uit woede. Rick schrikt op en het zakje valt uit zijn broek. “Hoe kom je daaraan? Gebruik je dit zelf?:, vraagt Johan woest. “Uhh ja pap, en jij hebt er niks over te zeggen. Jullie kijken toch niet meer naar mij om, alleen nog maar naar de baby. Mama is gek geworden en niemand houdt nog rekening mee met mij. Jullie weten niet eens hoe het met mij op school gaat”, zegt Rick boos. Johan is verbaasd over de woorden die Rick uitbrengt. Is het echt zo? Hebben we ons echt niet meer met Rick beziggehouden? “Sorry”, is het enige wat Johan kan uitbrengen. “Laten we het er morgen maar over hebben, het is nu bedtijd”, zegt Johan nu rustig. “Prima’, zegt Rick en hij loopt naar boven. Johan besluit ook naar bed te gaan en sluit alles beneden af. De volgende ochtend is Rick al beneden wanneer zijn vader beneden komt met Sophia. Johan geeft aan dat hij zo eerst een gesprek heeft bij de kliniek waar mama is en dat ze daarna zullen praten. Hij vraagt of Rick even op Sophia wil passen. Rick gaat akkoord en vraagt wat hij precies allemaal moet doen. Johan maakt vast een flesje klaar die hoeft Rick dan alleen nog maar op te warmen. Om 11.00 uur gaat ze altijd even slapen in de box, dan kan je wat voor jezelf gaan doen. Ik ben rond 12.00 uur terug en dan neem ik het wel over. Johan rijdt naar de kliniek toe en ziet dat de leidinggevende al klaar staat om met hem in gesprek te gaan. “Uw vrouw heeft een goede nacht gehad en ze heeft goed doorgeslapen”, zegt ze gelijk bij binnenkomst. “Ik ben mevrouw Willemsen, de leidinggevende van de afdeling”, zegt vrouw. “Goedemorgen, Johan de Graaf, maar dat wist u natuurlijk al”, zegt Johan kalm. Ze vraagt hem mee te lopen naar haar kamer. Vanwege de hectiek van gisteren konden ze niet kennis maken. Ze vertelt dat zijn vrouw hier tussen de 2-4 maanden zal zijn. Het ligt aan haar herstel hoe snel ze naar huis mag en weer haar oude leven kan oppakken. Ze heeft een burn-out en daarop nog een postnatale depressie. Johan schrikt van de woorden en weet niet zo goed wat hij erop kan zeggen dus luistert hij alleen maar. Na het gesprek is alles uitgelegd en Johan gaat met een gerust hart weer naar huis. Hij komt thuis en ziet dat Rick met Sophia in zijn armen op de bank ligt. Hij kijkt TV en Sophia aan het slapen. Johan besluit op de andere bank te liggen en valt ook even in slaap. “Dankje jongen”, mompelt hij nog zachtjes tegen Rick. “Is goed pap, ze is leuker dan ik dacht, mijn kleine zusje”, zegt Rick. Rick besluit Sophia in de box te leggen en gaat verder tv kijken. Rick hoopt dat zijn moeder snel weer thuis is. En dat ze dan weer helemaal zichzelf is.

Loading full article...