Lisa van Rooy

· 21 Oct 2024

Follow Following

Hoofdstuk 3: Een Splijtende Scheur

De volgende dag was een grijze, bewolkte donderdag. Evi zat vroeg in haar praktijk, haar agenda open op haar bureau. Ze keek naar de naam die om 11:00 uur was ingepland: Joris – Individuele sessie.

Het was een zeldzaam moment. Joris had meestal geweigerd om zonder Lotte te komen. Hij was terughoudend geweest, gesloten. Maar nu, zonder uitleg, had hij ineens gevraagd om alleen te komen. Evi wist dat dit een cruciale sessie zou worden, misschien wel het begin van een keerpunt in hun therapie – of het einde ervan.

Ze voelde een lichte spanning in haar borst terwijl ze nadacht over wat Joris mogelijk zou willen bespreken. Zijn houding tijdens eerdere sessies had altijd een zweem van ongeduld gehad, alsof hij vond dat het allemaal verspilling van tijd was. Maar dit initiatief kwam volledig van hem. Wat had hem veranderd?

De uren kropen langzaam voorbij totdat de klok eindelijk richting elf schoof. Het geruis van de regen buiten was constant, alsof de wereld in een traag ritme ademde. Toen klonk de bel. Evi stond op, haar ademhaling een tikkeltje sneller dan normaal.

Joris kwam binnen met zijn gebruikelijke onrustige energie. Zijn donkere haren waren nog nat van de regen, en hij haalde zijn hand ongeïnteresseerd door zijn haar terwijl hij zijn jas op de kapstok gooide. Zijn gezicht was strak, zijn kaken gespannen.

“Joris,” begroette Evi hem kalm, terwijl ze hem naar de bekende stoel tegenover haar begeleidde.

Hij knikte kort en plofte neer, zijn ogen gericht op iets vaags in de verte, vermijdend oogcontact. Het duurde een paar tellen voordat hij eindelijk sprak.

“Ze begrijpt me niet meer,” zei hij plotseling, bijna uit het niets, alsof hij zijn gedachten zonder voorwoord op tafel gooide. Zijn stem klonk diep en moe, alsof hij weken niet goed had geslapen.

Evi boog iets naar voren. “Je hebt het over Lotte?”

Hij knikte, maar zijn ogen bleven onrustig over de kamer glijden, alsof hij zocht naar woorden die niet vanzelf kwamen. “Het is alsof we in twee verschillende werelden leven,” vervolgde hij. “En ik weet niet hoe we elkaar nog kunnen vinden.”

Evi zweeg, haar handen rustend op haar schoot. Ze wist dat het nu niet het moment was om hem direct vragen te stellen. Hij had ruimte nodig om zich open te stellen, en dat zou alleen gebeuren als hij zich niet onder druk gezet voelde.

Joris zuchtte diep, zijn hand nerveus langs zijn kaak strijkend. “Ze denkt dat ik haar niet meer wil. Dat ik haar negeer. Maar het is niet dat ik niet van haar hou… het is gewoon… moeilijk om het uit te leggen.”

Evi hield zijn blik vast toen hij eindelijk opkeek. “Probeer het eens. Dit is jouw ruimte om te zeggen wat je voelt.”

Hij keek haar strak aan, zijn ogen gevuld met een mengeling van frustratie en iets anders—iets diepers, iets dat verborgen zat onder lagen van verdediging.

“Het is alsof…,” begon hij langzaam, zijn woorden zorgvuldig zoekend, “alsof ze een andere versie van mij wil. Iemand die constant met haar bezig is, iemand die begrijpt wat ze wil nog voordat ze het zelf weet. Maar zo ben ik niet. Ik heb mijn eigen dingen, mijn eigen zorgen, mijn werk. En ja, soms heb ik geen zin om meteen te praten als ik thuis kom. Dat betekent niet dat ik niet om haar geef.”

Zijn woorden kwamen sneller nu, de emotie erachter duidelijker. “Ze lijkt te denken dat onze relatie kapot is, maar soms denk ik dat zij degene is die het kapot maakt door alles zo zwaar te maken. Ze eist zoveel van me… en hoe meer ze eist, hoe meer ik me terugtrek.”

Evi merkte op dat zijn schouders gespannen stonden, zijn handen tot vuisten gebald in zijn schoot. Dit was het hart van zijn innerlijke strijd. Joris voelde zich in een hoek gedrukt, alsof elke poging om zichzelf te blijven meer afstand creëerde tussen hem en Lotte.

“Het klinkt alsof je het gevoel hebt dat je jezelf moet beschermen in de relatie,” zei Evi zacht. “Alsof je bang bent dat als je toegeeft aan wat zij wil, je jezelf verliest.”

Hij knikte langzaam, alsof hij haar woorden liet bezinken. “Precies. Ik wil niet opgeven wie ik ben. Maar het lijkt alsof dat de enige manier is om haar tevreden te stellen. En dat maakt me gek.”

“Hoe voelt het voor jou als Lotte haar gevoelens met je deelt?” vroeg Evi.

Joris liet zijn hoofd hangen en sloeg zijn ogen neer. Er ging een lange stilte voorbij voordat hij antwoord gaf. “Het voelt als een aanval, denk ik. Ze zegt het misschien niet direct, maar het komt altijd over alsof ik iets verkeerd doe, alsof ik niet genoeg ben. Dat vreet aan me.”

Evi wist dat dit gevoel van ontoereikendheid een kernpunt was, niet alleen voor hem, maar voor veel relaties. Partners die zich terugtrekken wanneer ze het gevoel hebben dat ze niet voldoen aan de verwachtingen, wat weer meer onzekerheid bij de ander creëert. Een vicieuze cirkel. Ze besloot voorzichtig verder te graven.

“Denk je dat je haar begrijpt? Begrijp je wat zij probeert te zeggen, of hoe zij zich voelt?”

Joris trok zijn wenkbrauwen samen, alsof hij niet helemaal zeker was van het antwoord. “Ik weet dat ze zich eenzaam voelt. Dat zegt ze vaak genoeg. Maar soms…,” hij aarzelde, “soms denk ik dat ze zichzelf ook een beetje voor de gek houdt. Alsof ze verwacht dat ik haar emoties kan oplossen, terwijl ik dat niet kan.”

“Heb je dat tegen haar gezegd?”

Hij schudde zijn hoofd, een flauwe glimlach rond zijn lippen. “Nee. Ze zou dat niet begrijpen. Ze wil alleen horen dat ik van haar hou en dat alles goedkomt. Maar ik kan dat niet altijd zeggen, vooral niet als het niet zo voelt.”

Evi noteerde de nuance in zijn woorden. Joris worstelde niet alleen met Lotte, maar ook met zichzelf. Hij was gevangen tussen de wens om haar gelukkig te maken en zijn eigen behoefte om niet te verdwijnen in die poging.

“Misschien wil Lotte helemaal niet dat jij haar problemen oplost,” stelde Evi voorzichtig. “Misschien wil ze alleen dat je luistert, dat je haar ruimte geeft om haar gevoelens te delen zonder dat ze zich veroordeeld voelt.”

Joris staarde haar aan, alsof hij voor het eerst over die mogelijkheid nadacht. “Ik weet het niet… Misschien heb je gelijk. Maar het voelt zo zwaar soms. Alsof ik verdrink.”

Zijn stem brak licht, en hij wendde zijn blik snel af. Het was het eerste teken van kwetsbaarheid dat hij toonde, het eerste moment waarop de muur die hij zo zorgvuldig had opgebouwd, begon te barsten. Evi voelde dat dit het moment was om hem aan te moedigen verder te gaan.

“Het klinkt alsof je veel druk voelt in de relatie, alsof je bang bent dat je niet kunt voldoen aan wat zij nodig heeft.”

Hij knikte zwak. “Ja… ik ben bang dat ik niet genoeg ben. Maar wat als ik nooit genoeg ben?”

Die laatste woorden hingen zwaar in de lucht. Dit was het punt waar Joris diep van binnen al die tijd voor had weggelopen. De angst dat hij, hoe hard hij ook probeerde, nooit zou kunnen voldoen aan de verwachtingen die Lotte—of zelfs hijzelf—op hem projecteerde.

Evi bleef stil, haar ogen op hem gericht, wachtend op zijn volgende woorden. Ze wist dat ze dichtbij waren. Dichterbij de waarheid dan ze ooit eerder waren gekomen.

Maar in plaats van verder te praten, stond Joris plotseling op. Zijn ogen waren wijd, alsof de realisatie te groot was om in deze kamer te blijven. “Ik moet gaan,” zei hij abrupt, terwijl hij zijn jas greep.

“Joris,” begon Evi, haar stem zacht maar dringend. “We zijn hier ergens gekomen. Je hoeft nog niet weg te rennen.”

Maar hij schudde zijn hoofd, zijn gezicht verwrongen in een mengeling van schaamte en paniek. “Volgende keer,” mompelde hij, terwijl hij de deur achter zich dichtsloeg.

Evi bleef achter, de stilte zwaar in de praktijkruimte. De storm binnen Joris was losgebarsten, en ze wist dat dit nog maar het begin was. De vraag was of hij terug zou komen voordat die storm alles zou verwoesten.