Lisa van Rooy

· 23 Oct 2024

Follow Following

Hoofdstuk 4: De Onverwachte Ontknoping

De sessie met Joris bleef als een zware schaduw boven Evi hangen terwijl ze haar agenda voor de volgende week doornam. Hij had haar abrupt verlaten, op het punt dat ze voelde dat hij eindelijk iets essentieels had aangeraakt. Het soort inzicht dat alles kon veranderen – als hij maar de moed had om het onder ogen te zien. Ze vroeg zich af of hij nog zou terugkomen, of dat dit het einde was van hun gezamenlijke reis.

De volgende ochtend stond echter een nieuwe naam in haar agenda: Lotte – Alleen.

Evi fronste haar wenkbrauwen. Lotte had geen individuele afspraak aangevraagd; ze hadden altijd samen met Joris gewerkt. Iets voelde anders. Terwijl de minuten voorbij tikten, werd Evi steeds nerveuzer. Ze kon de deurbel bijna horen voordat die daadwerkelijk ging. Toen het eindelijk zover was, stond Evi iets sneller dan normaal op. Er klonk een subtiele urgentie in die bel. Alsof iemand iets wilde uitroepen.

Toen Evi de deur opende, stond Lotte daar, haar gezicht verwrongen van een emotie die Evi niet meteen kon plaatsen. Haar ogen waren opgezwollen, alsof ze de hele nacht had gehuild. Ze droeg geen make-up zoals normaal, en haar kleding leek haastig uit de kast gegrepen.

"Mag ik binnenkomen?" vroeg Lotte met een stem die nauwelijks boven een fluistering uitkwam.

"Ja, natuurlijk," zei Evi meteen, en ze opende de deur verder.

Lotte stapte binnen, maar haar bewegingen waren anders dan normaal. Minder gecontroleerd. Ze hing haar jas niet netjes op zoals ze gewoonlijk deed, maar liet hem achteloos vallen. Haar handen trilden licht terwijl ze door de praktijkruimte liep en in de stoel tegenover Evi plaatsnam.

Evi wachtte, haar ogen zacht en begripvol, maar ze voelde dat Lotte het initiatief moest nemen. Het duurde slechts enkele seconden voordat ze sprak, maar die seconden voelden als een eeuwigheid.

"Hij is weg," zei Lotte uiteindelijk, haar stem breekbaar en scherp tegelijk. Haar ogen flitsten even naar Evi’s gezicht, op zoek naar een reactie.

Evi voelde een lichte schok door haar lichaam gaan. Dit was een ontwikkeling die ze niet had zien aankomen. "Wat bedoel je met 'weg'?" vroeg ze voorzichtig, haar stem laag en kalm.

"Joris," snikte Lotte. "Hij heeft zijn spullen gepakt. Gisteravond… na zijn werk. Hij kwam thuis en zei dat hij het niet meer aankon. Dat hij weg moest, dat hij ruimte nodig had. En toen… hij vertrok."

Evi bleef stil, haar eigen hartslag versnellend terwijl ze probeerde dit nieuws in zich op te nemen. Joris had dus een beslissing genomen na hun laatste sessie. Een beslissing die alles had veranderd.

"Hoe voel jij je nu?" vroeg Evi, terwijl ze zich bewust was van de kwetsbaarheid van Lotte op dit moment. Lotte’s emoties waren als open wonden, rauw en pijnlijk.

Lotte liet haar hoofd in haar handen zakken, haar schouders schokkend terwijl een nieuwe golf van tranen door haar heen trok. "Ik weet het niet. Ik weet het gewoon niet. Ik had dit niet zien aankomen. Niet zo. We hebben altijd ruzie, maar… dit? Ik dacht dat we erdoorheen zouden komen. Dat we nog tijd hadden."

Evi schoof haar stoel iets dichterbij, de fysieke ruimte tussen hen verkleinend, een gebaar van steun. "Dit moet heel zwaar voor je zijn, Lotte. Wat is het dat je op dit moment het meest voelt?"

Lotte keek op, haar ogen rood van de tranen. "Ik voel me verlaten," fluisterde ze. "Alsof ik het niet waard ben om voor te vechten. Alsof hij me gewoon heeft opgegeven."

Evi voelde de pijn achter die woorden. Dit ging niet alleen over Joris die wegging. Dit ging over een diepgeworteld gevoel van afwijzing, een angst die al die tijd onder de oppervlakte had gelegen en nu volledig naar boven kwam.

"Ik begrijp dat dit je een gevoel van afwijzing geeft," zei Evi zacht. "Maar wat als zijn vertrek niet betekent dat jij niet de moeite waard bent? Wat als het meer te maken heeft met waar hij op dit moment mee worstelt?"

Lotte veegde haar tranen weg met de rug van haar hand en keek Evi aan, haar blik vol wanhoop. "Maar waarom dan? Waarom nu? Wat heeft hij nodig dat hij niet van mij kan krijgen?"

Evi dacht terug aan de sessie met Joris. Zijn woorden over het gevoel dat hij zichzelf kwijtraakte, zijn worsteling om zijn eigen identiteit te bewaren te midden van de verwachtingen die hij voelde. Het was een breuk die aan beide kanten pijn deed.

"Joris heeft ook zijn eigen worstelingen, Lotte," begon Evi voorzichtig. "Hij voelt zich onder druk gezet, niet alleen door jou, maar ook door zichzelf. Hij heeft tijd nodig om te begrijpen wat hij echt wil, en hoe hij zichzelf kan blijven binnen de relatie."

Lotte staarde naar haar, de pijn en verwarring duidelijk zichtbaar op haar gezicht. "Maar waarom vertelt hij me dat niet? Waarom loopt hij gewoon weg in plaats van met me te praten?"

Evi zuchtte zachtjes. "Soms zijn mensen bang om de waarheid onder ogen te zien, omdat die te pijnlijk is. Misschien is hij bang dat hij de antwoorden niet heeft. Of misschien is hij bang om jou nog meer pijn te doen door te blijven zonder dat hij weet hoe hij verder moet."

Lotte knikte zwakjes, maar haar lichaam bleef gespannen, alsof ze nog steeds worstelde met het onbegrip van de situatie. "En wat nu?" vroeg ze met een gebroken stem. "Moet ik gewoon wachten? Of moet ik hem loslaten?"

Het was een vraag zonder eenvoudig antwoord, dat wist Evi. Relaties, vooral wanneer ze zo beschadigd waren, vroegen soms om ruimte, maar ook om geduld. Ze wilde Lotte niet het gevoel geven dat ze moest hopen op iets wat misschien niet meer terug zou komen. Tegelijkertijd wist ze dat er altijd mogelijkheden waren voor herstel—maar alleen als beide partijen bereid waren te werken aan wat echt belangrijk was.

"Wat denk jij dat je nu nodig hebt, Lotte?" vroeg Evi. "Niet wat Joris nodig heeft, maar wat jij zelf nu nodig hebt?"

Lotte zweeg, haar ogen naar de vloer gericht. "Ik weet het niet," fluisterde ze na een lange stilte. "Ik weet het gewoon niet meer."

Evi voelde de breekbaarheid in die woorden. Lotte was de weg kwijt, niet alleen in haar relatie, maar ook in zichzelf. Dit was het moment waarop Evi haar moest helpen om terug te keren naar zichzelf, voordat ze verder kon kijken naar de toekomst met Joris—of zonder hem.

"Misschien is het tijd om even niet te focussen op wat hij doet of niet doet," zei Evi zacht. "Misschien is het tijd om jezelf te vragen wat jij echt wilt en nodig hebt. Wie jij bent, los van de relatie."

Lotte keek haar aan, en voor het eerst in de sessie leek er iets in haar te veranderen. Het was een kleine verschuiving, maar Evi zag het duidelijk. Een sprankje inzicht, een begin van bewustzijn dat de antwoorden misschien niet alleen bij Joris lagen, maar ook in haarzelf.

"Misschien heb je gelijk," zei Lotte langzaam. "Misschien moet ik eerst ontdekken wie ik zelf ben. Maar… ik weet niet waar ik moet beginnen."

Evi glimlachte zachtjes. "We beginnen hier. Bij jou. Stap voor stap."

Lotte knikte, haar ademhaling iets rustiger, de tranen droog op haar wangen. Er was nog een lange weg te gaan, maar Evi wist dat dit de eerste stap was naar heling—ongeacht hoe de weg met Joris zou eindigen.