Lisa van Rooy

· 01 Nov 2024

Follow Following

Hoofdstuk 5: Barsten in het Masker

De week na hun laatste sessie voelde voor Lotte als een eindeloos vacuüm. Ze had geprobeerd door te gaan met haar dagelijkse routine: werken, boodschappen doen, zelfs afspreken met vrienden. Maar alles voelde hol, alsof ze door een mist bewoog zonder ooit echt aanwezig te zijn. Joris had zich niet meer laten horen. Geen bericht, geen teken van leven. Haar telefoon lag steeds binnen handbereik, maar hij bleef stil.

Toch had Evi’s vraag tijdens de laatste sessie haar aan het denken gezet. Wat heb ik nu nodig? Het was een vraag waar ze steeds weer op terugkwam. In eerste instantie dacht ze dat het antwoord simpel was: Joris terug. Maar hoe meer ze erover nadacht, hoe meer ze zich realiseerde dat het dieper ging. Ze had zichzelf zo lang verwaarloosd, zich volledig gefocust op wat Joris nodig had, dat ze vergeten was wie ze zelf was, wat ze zelf verlangde.

Op een grijze maandagochtend besloot Lotte opnieuw naar Evi te gaan. Ze had geen afspraak gemaakt, maar er brandde iets in haar. Ze moest praten, moest haar gedachten ordenen voordat ze opnieuw zou verdrinken in het ongewisse. Het regende zachtjes toen ze de praktijk naderde, maar Lotte merkte het nauwelijks. Ze voelde zich opgelucht toen Evi haar met een warme glimlach binnenliet.

"Ik dacht dat je misschien zou langskomen," zei Evi rustig, terwijl ze haar jas aannam en haar naar de vertrouwde stoel leidde. "Hoe gaat het met je?"

Lotte haalde diep adem. Ze wilde eerlijk zijn, niet alleen naar Evi, maar ook naar zichzelf. "Ik weet het niet. Soms gaat het, maar soms… lijkt het alsof ik verlamd ben. Ik weet dat ik zonder Joris verder moet kunnen, maar elke dag voelt het alsof er een stuk van mij mist."

Evi knikte begripvol. "Dat is heel begrijpelijk. Je hebt een lange tijd je leven gedeeld met hem. Het is normaal dat het nu voelt alsof er een leegte is."

Lotte zweeg even, haar vingers friemelend aan de zoom van haar trui. "Maar het gaat niet alleen om hem," gaf ze toe. "Het gaat ook om mezelf. Ik weet niet wie ik ben zonder hem. Ik weet niet eens meer wat ik leuk vind om te doen. Alles draaide altijd om hem… om ons."

"Dat is een grote ontdekking, Lotte," zei Evi, haar stem warm en geruststellend. "Dat besef is al een stap vooruit. Je begint jezelf weer te vinden, ook al voelt het nu misschien verwarrend en pijnlijk."

"Maar wat als ik niet leuk vind wat ik vind?" vroeg Lotte, haar stem bijna onhoorbaar. "Wat als ik iemand word die Joris niet meer wil?"

Evi hield haar blik vast. "Misschien is dat precies wat moet gebeuren. Niet dat Joris je niet meer wil, maar dat jij jezelf weer wilt. Wie ben jij, Lotte? Zonder de angsten, zonder de relatie als fundament? Misschien is dat de vraag die je jezelf nu moet stellen."

Lotte staarde naar de vloer. "Maar ik ben zo bang. Ik voel me zo kwetsbaar, alsof er barsten in mij zitten die elk moment uit elkaar kunnen vallen."

"Kwetsbaarheid betekent niet dat je zwak bent," antwoordde Evi, zacht maar resoluut. "Het betekent dat je groeit. Het betekent dat je jezelf toestaat om te voelen, om je authentieke zelf te ontdekken, zonder de muren die je hebt opgebouwd om je te beschermen."

Lotte slikte. Evi’s woorden drongen diep door. Ze wist dat ze gelijk had, maar die waarheid was beangstigend. Jarenlang had ze geleefd met het idee dat Joris en zij een onbreekbaar team waren, dat hun liefde genoeg was om alles te overwinnen. Nu stond ze voor de uitdaging om zichzelf te definiëren buiten die liefde om.

"Ik weet alleen niet waar ik moet beginnen," gaf ze toe, haar stem zwak. "Het voelt alsof alles opnieuw moet worden opgebouwd."

"Je hoeft het niet allemaal in één keer te doen," zei Evi, haar stem een anker van kalmte. "Het begint met kleine stappen. Je hoeft niet meteen alles te weten. Maar laten we kijken naar wat je al weet. Wat voel je diep van binnen? Waar heb je nu behoefte aan, op dit moment?"

Lotte dacht na, haar ademhaling diep en onregelmatig. "Ruimte," fluisterde ze uiteindelijk. "Ik heb ruimte nodig om te ademen, om na te denken zonder druk. Maar ik ben ook bang voor die ruimte. Wat als ik me alleen maar slechter ga voelen?"

"Ruimte kan eng zijn," gaf Evi toe, "vooral als je het niet gewend bent. Maar het geeft je ook de kans om je eigen gedachten en gevoelens echt te horen, zonder dat iemand anders ze overschaduwt. Het is oké om je bang te voelen, Lotte. Maar soms is die angst juist een teken dat je iets belangrijks ontdekt."

Lotte knikte langzaam, haar ogen nog steeds naar de grond gericht. Ze voelde zich fragiel, maar ook vastbesloten om niet langer in hetzelfde patroon te blijven hangen. Ze moest iets veranderen, ook al wist ze nog niet precies hoe dat eruit zou zien.

"Ik wil dat je deze week iets probeert," zei Evi voorzichtig, terwijl ze Lotte aankeek. "Neem elke dag een moment voor jezelf. Alleen voor jou. Of het nu vijf minuten zijn of een half uur. Doe iets waar je van kunt genieten, zonder dat het om Joris gaat of om je relatie. Misschien een wandeling maken, een boek lezen, iets creatiefs doen. Wat het ook is, het moet alleen voor jou zijn."

Lotte keek haar aan, verrast door de eenvoud van de opdracht. "Maar wat als ik niet weet wat ik leuk vind?"

"Dat is het mooie," glimlachte Evi. "Je hoeft het nog niet te weten. Het gaat erom dat je jezelf de ruimte geeft om het te ontdekken."

Lotte ademde diep in en knikte. Misschien was het een kleine stap, maar het voelde als iets haalbaars. Iets dat ze in haar eigen tempo kon doen, zonder de druk van verwachtingen of teleurstellingen.

"En wat als Joris contact opneemt?" vroeg ze uiteindelijk, haar stem zacht.

"Wat wil jíj als hij contact opneemt?" vroeg Evi terug. "Wil je dat hij terugkomt? Of wil je de ruimte om eerst te ontdekken wie jij bent, voordat je opnieuw met hem in gesprek gaat?"

Lotte bleef even stil. De vragen van Evi hingen zwaar in de lucht, en voor het eerst begon ze in te zien dat de antwoorden misschien niet zo eenvoudig waren. Ze was altijd bang geweest om Joris te verliezen, maar misschien, heel misschien, was het niet alleen Joris die ze terug moest vinden, maar vooral zichzelf.

Toen Lotte de praktijk verliet, voelde ze de regen op haar gezicht vallen, koel en verfrissend. Voor het eerst in weken leek de lucht helder, zelfs met de druppels die op de stoep neerkwamen. Ze voelde zich nog steeds kwetsbaar, maar er was een sprankje hoop dat zich ergens diep vanbinnen had genesteld.

Misschien zou ze deze keer niet wegrennen van de ruimte die ze zo vreesde. Misschien zou ze er juist kracht in vinden.