Lisa van Rooy

· 01 Nov 2024

Follow Following

Hoofdstuk 6: De Spanning Neemt Toe

De dagen na haar sessie met Evi waren verrassend verhelderend voor Lotte. Voor het eerst in lange tijd had ze echt de tijd genomen om stil te staan bij zichzelf. Elke ochtend wandelde ze door het park in haar buurt, voelde ze de wind op haar gezicht en luisterde ze naar het ritselen van de bladeren. Het waren simpele momenten, maar ze voelden als waardevolle ontdekkingen. Ze begon te beseffen hoe weinig ze de afgelopen jaren had stilgestaan bij de kleine dingen die haar echt gelukkig maakten.

Maar tegelijkertijd hing er een onrust over haar heen. Een sluimerende angst die ze niet volledig kon afschudden. Wat als Joris nooit meer terugkomt? Wat als dit het einde is? Die vragen bleven haar achtervolgen, als echo’s in haar gedachten die ze niet helemaal kon verdringen.

Op een vrijdagavond, terwijl ze in haar woonkamer op de bank zat met een glas wijn, gebeurde het dan eindelijk. Haar telefoon begon te trillen. Het was Joris.

Lotte’s hart sloeg een slag over terwijl ze naar zijn naam op het scherm staarde. Ze had zo vaak dit moment in haar hoofd doorgespeeld, maar nu het zover was, wist ze niet wat ze moest doen. Haar vingers trilden terwijl ze de telefoon oppakte.

Ze nam op. "Hallo?"

De stilte aan de andere kant van de lijn leek een eeuwigheid te duren. En toen hoorde ze zijn stem, zacht en schor.

"Hé, Lotte."

Die enkele woorden, uitgesproken door iemand die ooit zo vertrouwd was, lieten een golf van emoties door haar heen rollen. Ze beet op haar lip om niet meteen te gaan huilen. "Hé, Joris."

Opnieuw een stilte, alsof hij moeite had om de juiste woorden te vinden. Uiteindelijk verbrak hij het moment met een zucht. "Ik... Ik weet niet waar ik moet beginnen."

Lotte leunde achterover, haar hand stevig om het glas wijn geklemd. "Misschien moet je gewoon beginnen met de waarheid."

Joris lachte zachtjes, maar het klonk gebroken. "Ja, je hebt gelijk. De waarheid is... ik weet niet wat ik moet doen, Lotte. Ik ben... verloren."

Zijn woorden raakten haar dieper dan ze had verwacht. Verloren. Ze had zich zo gefocust op haar eigen pijn dat ze nooit had beseft dat hij misschien net zo verdwaald was als zij.

"Je bent niet de enige," zei ze stil.

Joris ademde hoorbaar in. "Ik mis je," fluisterde hij toen, en de woorden verbrijzelden de zorgvuldig opgebouwde muur die Lotte om zichzelf had heen gebouwd. Het voelde alsof hij door een open wond heen sprak, en even wilde ze gewoon weer terugvallen in de oude gewoonten, in de geruststelling van wat ze ooit hadden gehad.

Maar er was iets veranderd. Ze was veranderd.

"Ik mis jou ook," gaf ze toe. "Maar ik weet niet of dat genoeg is, Joris. Ik weet niet of we weer bij elkaar kunnen komen zoals vroeger."

Het was de eerste keer dat ze dit hardop uitsprak, en het verraste haar hoeveel pijn dat deed. Niet alleen omdat ze het tegen Joris zei, maar omdat ze het eindelijk zelf erkende.

Joris zweeg aan de andere kant van de lijn, alsof hij haar woorden probeerde te verwerken. "Denk je... denk je dat we hier nog uit kunnen komen?" vroeg hij uiteindelijk, bijna wanhopig.

Lotte dacht aan de wandelingen die ze had gemaakt, aan de momenten waarop ze voelde dat ze langzaam weer de regie over haar eigen leven kreeg. Ze dacht aan hoe diep ze altijd had geloofd dat liefde alles kon overwinnen, maar ook aan de realiteit van de afgelopen jaren. Ze wilde hem niet afwijzen, maar ze wist ook dat er iets fundamenteels veranderd was.

"Ik weet het niet," zei ze eerlijk. "Ik wil dat we beide de ruimte hebben om te ontdekken wie we zijn, zonder ons te verliezen in wat we ooit waren."

Joris zuchtte weer. "Dus wat nu? Blijven we gewoon... apart?"

Lotte voelde haar keel dichtknijpen. Dit was het moment waar ze het meest voor gevreesd had, maar ook het moment waar ze wist dat ze doorheen moest. "Ik denk dat we moeten blijven los van elkaar, voor nu. Zodat we beide kunnen ontdekken wat we echt willen, Joris. Niet vanuit angst om elkaar te verliezen, maar vanuit wie we echt zijn."

Het was een pijnlijk besluit, maar het voelde ook als het juiste. Ze wilde niet langer vastzitten in een relatie die alleen draaide om wat ooit was, maar wilde ruimte maken voor wat nog zou kunnen zijn — of dat nu samen was of niet.

Joris bleef lang stil, alsof hij de woorden die ze had uitgesproken probeerde te wegen. Toen hij uiteindelijk sprak, klonk zijn stem vermoeid maar ook kalmer dan voorheen. "Misschien heb je gelijk. Misschien hebben we inderdaad die ruimte nodig."

Lotte knikte, hoewel hij dat niet kon zien. "Ja. Dat denk ik ook."

Ze hadden elkaar nodig gehad, jarenlang, maar nu was het tijd om zichzelf terug te vinden, apart van elkaar. Terwijl ze de verbinding verbrak, voelde ze een mengeling van verdriet en opluchting. Het was niet de afsluiting die ze ooit had gewild, maar het was wel de afsluiting die ze nodig had.

Die nacht sliep Lotte beter dan ze in weken had gedaan.

De volgende dagen voelde alles anders. Er was een zekere rust in haar leven gekomen, ondanks de pijn van het besluit. Ze nam haar tijd, liet zichzelf toe om langzaam haar weg te vinden zonder de druk van de relatie. De kleine dingen die ze ontdekte — de boeken die ze las, de avonden die ze alleen doorbracht zonder de beklemming van eenzaamheid — gaven haar een vreemd gevoel van voldoening.

Tot de ochtend dat ze een envelop in haar brievenbus vond, zonder afzender. Lotte fronste toen ze hem oppakte. Iets in de manier waarop hij was dichtgeplakt, zorgvuldig en precies, gaf haar een vreemd gevoel in haar maag. Het voelde te persoonlijk, te direct.

Ze scheurde de envelop open en vond een enkel stuk papier, waarop slechts één zin was geschreven:

"Je weet niet alles over hem."

Lotte’s hart begon wild te bonzen terwijl ze de woorden las. Haar handen trilden lichtjes terwijl ze naar de eenvoudige boodschap staarde. Wie had dit gestuurd? En waar ging het over?

Plotseling voelde ze een koude rilling over haar rug lopen. De relatieve rust die ze de afgelopen dagen had opgebouwd, leek ineens te verdampen. Haar gedachten draaiden als een storm. Wat bedoelden ze? Wie wist meer over Joris dan zij?

Ze voelde een onverwachte angst opkomen. Iets wat haar dwong te blijven lezen, om de waarheid te achterhalen, wat het ook zou zijn.

Met de brief in haar hand besefte ze dat de zoektocht naar wie Joris echt was, nog maar net begonnen was.