Lisa van Rooy

· 01 Nov 2024

Follow Following

Hoofdstuk 8: De Confrontatie

De volgende ochtend voelde Lotte een knoop in haar maag toen ze haar telefoon oppakte. Ze had de hele nacht nagedacht over hoe ze het gesprek met Joris moest aangaan. Ze wilde hem niet met de beschuldigende vinger wijzen, maar ze kon ook niet zomaar doen alsof de brief niet was aangekomen. De waarheid moest boven tafel komen.

Met haar hart dat snel klopte, zocht ze naar zijn nummer en drukte op de bel. Terwijl de telefoon overging, dacht ze aan alles wat ze samen hadden doorgemaakt en de liefde die ze nog voor hem voelde. Maar die liefde moest nu ook ruimte maken voor de vragen die haar al dagen bezighielden. Wat wist ze werkelijk over hem?

Eindelijk hoorde ze de bekende stem aan de andere kant. "Hallo?"

"Joris, hey," zei ze, en haar stem klonk kalmer dan ze zich voelde. "Ik hoop dat ik je niet stoor."

"Nee, natuurlijk niet," antwoordde hij. "Wat is er? Je klinkt anders."

Lotte slikte, wist dat ze nu niet moest terugdeinzen. "Ik heb je nodig, Joris. Ik moet met je praten over iets belangrijks."

Een korte stilte volgde, en ze kon voelen dat hij de spanning in haar woorden oppikte. "Oké, waarover dan?"

"Over ons," begon ze, zich bewust van de zware lading van die woorden. "En over dingen die ik heb gehoord. Iemand heeft me verteld dat ik niet alles over jou weet."

Ze hoorde een zucht aan de andere kant van de lijn. "Wat bedoel je?"

"Ik heb een brief ontvangen. Iemand vertelde me dat er dingen zijn die je verbergt. Dingen uit je verleden die je niet met me deelt."

Joris werd stil, en Lotte kon de spanning tussen hen voelen. "Dat klinkt... zorgwekkend," zei hij uiteindelijk, zijn stem afstandelijk. "Wie heeft je dat verteld?"

"Dat doet er nu niet toe," zei ze, vastberaden. "Het gaat erom dat ik het gevoel heb dat je niet eerlijk tegen me bent. Ik wil begrijpen waarom."

"Dit is niet het juiste moment, Lotte," zei hij met een zucht. "Je weet niet waar je het over hebt."

"Dat weet ik misschien niet," antwoordde ze, "maar ik weet wel dat ik niet meer kan leven in de schaduw van geheimen. Ik wil je ondersteunen, maar ik kan dat niet als je me niet vertelt wat er aan de hand is."

Er viel opnieuw een stilte, maar deze keer klonk er een andere toon in zijn stem toen hij sprak. "Ik heb het niet makkelijk gehad, Lotte. Er zijn dingen die ik met niemand heb gedeeld, en ik wil niet dat je daar deel van uitmaakt."

Lotte voelde een golf van frustratie. "Maar ik ben hier voor je, Joris! Dat is precies wat een relatie is. Het gaat om samen delen, samen dragen. Ik wil niet dat je me buitensluit omdat je bang bent."

"Ik ben niet bang," zei hij, maar er zat een trillende ondertoon in zijn stem die Lotte niet ontging. "Ik wil gewoon niet dat je pijn hebt. Dat is waarom ik het heb verborgen."

"Maar door het te verbergen maak je het alleen maar erger," antwoordde ze, haar stem vastberaden. "Ik wil de waarheid. Hoe moeilijk die ook is, ik moet weten wie je werkelijk bent."

Er was weer een stilte, maar deze keer duurde het langer. Lotte voelde de spanning in de lucht, als een dunne draad die dreigde te breken. Uiteindelijk hoorde ze Joris zuchten. "Oké. Ik zal je alles vertellen. Maar je moet me beloven dat je open blijft en niet meteen oordeelt."

"Dat beloof ik," zei ze, haar hart kloppend van anticipatie. "Wanneer kunnen we elkaar zien?"

"Kunnen we elkaar vanavond ontmoeten?" vroeg hij. "Ik denk dat het beter is om dit face-to-face te doen."

"Ja, dat lijkt me goed," zei Lotte, en voelde een sprankje hoop door haar heen stromen. "Ik zie je dan."

Na het gesprek hing ze op en staarde even naar de muur tegenover haar. Ze had de bevestiging gekregen dat er iets te onthullen viel, maar tegelijkertijd voelde ze een enorme druk op haar schouders. Wat zou Joris vertellen? En hoe zou ze reageren? De vragen hielden haar bezig, maar er was ook een gevoel van opluchting dat ze eindelijk de confrontatie aan ging.

Die avond zat Lotte nervieus in een café waar ze vaak samen waren geweest. De geur van vers gebakken broodjes en sterke koffie vulde de ruimte, maar het kon haar niet afleiden van de opwinding en angst die door haar heen gierden.

Toen ze Joris binnen zag komen, had hij dezelfde sombere uitdrukking op zijn gezicht als toen ze hem voor het eerst had gebeld. Hij liep langzaam naar haar toe, en bij het zien van zijn vertrouwde gezicht voelde ze een golf van emoties.

"Hé," zei hij zachtjes toen hij naast haar ging zitten.

"Hé," antwoordde ze, en ze probeerde te glimlachen, maar het kwam niet helemaal over. "Ik ben blij dat je gekomen bent."

Joris knikte en leunde naar voren, zijn handen samengevouwen op de tafel. "Lotte, ik weet dat je vragen hebt, en ik wil ze beantwoorden. Maar ik moet je eerst vertellen dat het niet gemakkelijk voor me is om dit te delen."

Ze leunde ook naar voren, haar ogen gericht op hem. "Neem je tijd. Ik wil gewoon begrijpen wat er speelt."

Joris zuchtte diep. "Het is al een tijdje geleden, maar er zijn dingen uit mijn verleden die me blijven achtervolgen. Mijn jeugd was niet zoals die van de meeste mensen. Mijn ouders scheidden toen ik nog heel jong was, en dat heeft me meer geraakt dan ik ooit heb toegegeven."

Lotte knikte, haar hart ging uit naar hem. "Dat klinkt zwaar. Dat kan ik me voorstellen."

"Dat was het," ging hij verder. "Na hun scheiding verhuisde ik van het ene naar het andere gezin. Ik voelde me vaak als een outsider, niemand leek me echt te begrijpen. Ik deed mijn best om te voldoen aan de verwachtingen van anderen, maar ik raakte zo verdwaald in het proces."

"Joris, je hoeft je niet te verontschuldigen voor je verleden," zei Lotte, haar stem zacht maar stevig. "Het maakt deel uit van wie je bent. Maar ik wil weten waarom je dit nooit met mij hebt gedeeld."

Hij knikte, maar zijn ogen leken naar binnen te keren. "Omdat ik bang was dat het je zou afschrikken. Ik dacht dat je me anders zou zien, dat je zou denken dat ik zwak was. En ik wilde niet dat je dat van me dacht."

"Je bent niet zwak, Joris. Je hebt een moeilijke tijd doorgemaakt," zei ze. "Maar het verbergen van je verleden maakt het voor ons allebei moeilijker."

Een zucht ontsnapte aan zijn lippen. "Dat is waar. Er is nog meer. Tijdens die periode ben ik in aanraking gekomen met een groep vrienden die de verkeerde weg op gingen. We raakten betrokken bij dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik nooit meer wil herbeleven."

Lotte voelde een golf van medelijden en verdriet. "Wat voor dingen?"

"Drugs, geweld...," zei hij met een gebroken stem. "Ik raakte gevangen in die wereld en heb veel fouten gemaakt. Uiteindelijk heb ik het gelukkig kunnen achterlaten, maar het is iets waar ik niet trots op ben. Ik wil niet dat je denkt dat ik dezelfde jongen ben als toen."

"Ik zie je als wie je nu bent, niet als wie je was," zei Lotte. "Dat is niet het probleem. Maar ik wil dat je weet dat je eerlijk tegen me moet zijn. Als er nog meer is, moet je het me nu vertellen."

Joris leek te aarzelen. "Er is nog iets, iets dat me nog steeds achtervolgt."

"Wat is het?" vroeg Lotte, haar hart kloppend van anticipatie en angst.

"Een paar jaar geleden had ik een relatie met iemand. Het was moeilijk, en ik dacht dat ik het had afgesloten, maar het is niet zo eenvoudig. Er zijn gevoelens die ik niet volledig heb verwerkt, en ik wil dat je dat weet. Ik ben bang dat als je het ontdekt, je me zult verlaten."

De woorden hingen zwaar in de lucht. Lotte voelde een pijnlijke steek van teleurstelling, maar tegelijkertijd begreep ze waar hij vandaan kwam. "Joris, het is belangrijk dat je eerlijk bent over je verleden. Het maakt niet uit wat er is gebeurd; ik wil dat je volledig open met me bent."

"Iets in mij was altijd bang dat ik jou ook pijn zou doen," zei hij. "Dus heb ik het maar verborgen gehouden. Maar ik wil nu echt met je verder, en ik wil niet dat dit tussen ons in staat."

Lotte keek naar hem, haar hart vol conflicterende emoties. De eerlijkheid in zijn woorden raakte haar, maar het deed ook pijn. "Joris, ik waardeer je openhartigheid. Maar je moet begrijpen dat dit niet gemakkelijk voor me is. We moeten dit samen verwerken."

"Ik wil dat, Lotte. Echt," zei hij, zijn ogen vol oprechte spijt. "Ik wil alles met je delen, maar ik heb ook tijd nodig om het allemaal te verwerken. Het was een deel van mijn leven dat ik heel graag wil vergeten."

"Dat is begrijpelijk," zei ze, haar stem zacht. "Maar ik wil niet dat je denkt dat je dit alleen moet doen. We zijn een team."

Joris knikte, zijn ogen spraken van opluchting en dankbaarheid. "Dank je. Het betekent veel voor me dat je zo reageert. Ik weet dat dit een lange weg kan zijn, maar ik ben bereid om het samen met jou te doen."

Lotte voelde een sprankje hoop door haar heen stromen. Ze wist dat de weg voor hen niet gemakkelijk zou zijn, maar met openheid en eerlijkheid had ze het gevoel dat ze samen sterker konden worden. Dit was hun kans om de schaduw van geheimen achter zich te laten.

Ze staken hun handen over de tafel en grepen elkaar stevig vast, een stille belofte dat ze deze uitdaging samen zouden aangaan. De weg zou lang zijn, maar ze wisten nu dat ze elkaar hadden. En dat gaf Lotte de kracht om door te gaan.

De rest van de avond verliep in een diepgaand gesprek, waarin ze herinneringen deelden, zowel blije als pijnlijke. Ze praatten over hun dromen, hun angsten en wat de toekomst voor hen in petto zou kunnen hebben. Lotte voelde dat ze Joris beter leerde kennen, en elke onthulling maakte hun band sterker.

Naarmate de avond vorderde, verdween de spanning en maakte plaats voor een dieper begrip van elkaar. Ze beseften dat de weg naar herstel niet alleen ging om het oplossen van problemen, maar ook om samen te groeien en elkaar te steunen, ongeacht de uitdagingen die voor hen lagen.

Joris’ verleden zou altijd een deel van hem blijven, maar Lotte wist nu dat het niet bepalend was voor hun toekomst. Ze hadden de kans om opnieuw te beginnen, samen, en die kans wilde ze met beide handen aangrijpen.