Het ging al snel beter toen we in een (continu) warm klimaat woonde. Vriendelijke bewoners, lekker klimaat, mooie leefomgeving. Ik was verliefd!! Op BONAIRE!
In Nederland hadden ze me het advies gegeven om naar de 2de HAVO te gaan, maar ik wilde liever naar de 2de MAVO. Voor het eerst had ik leuke klasgenoten, ik bedoel
een klas waar alle medestudenten aardig en behulpzaam waren, niemand keek raar op dat ik de taal (Papiamentu) nog niet sprak. Ik had binnen de kortste keren 3 nieuwe vriendinnen! Met 1 van mijn nieuwe vriendinnen had ik een deal gemaakt, zij zou mij Papiamentu leren en dan zou ik haar helpen met haar Nederlands (Ze sprak het overigens gewoon goed, maar zij vond van niet).
Ik denk dat deze goede start hier, ook een groot deel geholpen heeft met mijn ziekte stabiliseren. Stress is namelijk 1 van de factoren dat deze ziekte op hol laat slaan, in Nederland door de weersveranderingen was er veel stress (en nog andere factoren natuurlijk, maar het weer was de grootste)
Mijn nagelriemen werden beter, geen raynaud-aanvallen meer. De warmte werkte natuurlijk ook lekker mee. Op Bonaire heb ik geen #ulcers gehad.
In 2001 ben ik geslaagd voor de MAVO, 1 van mijn vriendinnen (die ik in het begin had gemaakt) is samen met mij geslaagd. De dag na mijn diploma-uitreiking zijn we nogmaals verhuisd......
Shortened address for this post
Warning: This gets refreshed every hour!
QR Code
This is the unique QR code for this post.
Tip: Download your QR code with the button below or print it. Share it however you want with your friends and connections!
