I am not a number......

I am Quinta, die kijkend naar de film I am Daniel blake steeds met tranen zat, met ontroering zat, met verontwaardiging zat, met herkenning zat, met pijn in mijn hart zat.  Ik ken dit. Persoonlijk en uit de vele verhalen van mensen die zich machteloos voelen wanneer ze te maken krijgen met de bizarre omgekeerde bewijslast die sommige instellingen, zoals sociale diensten en de belastingdienst hanteren. Persoonlijk ben ik daar geweest, kijkend naar de stapel rekeningen aan het begin van de maand, wetend dat ik daarmee geen geld meer over zou houden voor leven. Leven ook voor mijn drie kinderen. Dat ik serieus heb overwogen om dan maar mijn lichaam te verkopen, zodat ik tenminste niet steeds nee hoefde te zeggen tegen mijn kids.  Ik ben daar ook geweest dat ik mijn zonen met kapotte schoenen naar school moest laten gaan, omdat ik geen nieuwe kon veroorloven. Ik ben daar ook geweest dat ik de laatste restjes pasta en meel met een karige bouillon klaarmaakte, om zo nog enig gevoel van vulling te geven aan de magen van mijn kids. Ik was creatief, vond regelmatig oplossingen en werd gelukkig hier en daar geholpen door familie en vrienden die bij vertrek een volle koelkast achterlieten. En deze sprankjes hoop hebben ervoor gezorgd dat ik de stap naar mezelf verkopen niet heb genomen. 

Ik ken ook de gevoelens van enorme machteloosheid bij weer een controle (elke maand weer) en dan de grotere controles. De verzoeken om steun, waar je volledig met je billen bloot moet, om te bewijzen of je wel arm genoeg bent. 

De idiote regels die zeiden dat ik 'toestemming' had om op zondag 3 uurtjes vrijwilligerswerk te doen. Eh... heb ik zelfs geen zondag meer voor mezelf? En hulp bij de reiskosten daarvoor, dat deden ze natuurlijk weer niet. 

Steeds opnieuw je verhaal moeten doen. Regels horen die zeggen, als je niet... dan..... straf. Tot in het absurde moeten solliciteren, ik ken voorbeelden van mensen die van de sociale dienst tot 50 sollicitaties moeten doen per week. PER WEEK! Waar niet voldoende banen zijn, word de boodschap afgegeven dat als jij die ene baan (voor 300 stuks gegadigden) niet krijg, dan heb je niet genoeg je best gedaan. Dan ligt dat aan jou, je slechte CV, je houding, je middelmatigheid (want je krijgt geleerd dat je 'eruit moet steken', jezelf moet verkopen). We maken van uitkeringsgerechtigden concurrenten van elkaar. En wie het niet red.. tja... dat ligt dan aan jezelf. 

De emotionele klappen die je dan krijgt! het ligt aan jou, het ligt aan jou. jij bent dus niet goed genoeg. jij bent mislukt, jij bent het die moet veranderen. Gossie..................................... ik word er even heel stil van.