I don't like kids. I just really don't like them.

The average family size is currently 2.20 people per family according to average family.nl. The family size of my family is double so I can honestly say that I like children. But to be honest, I didn't like them that much in the past, and I could imagine a life without childrandas a very nice life. Kids, it didn't make me warm before. At maternity, I got married, but I didn't need a baby like that on my arm. Peeping in strollers? Nothing for me. And by now 4 childrandfurther I still do not walk warm for every child that passes by. Evandthough I am a mother and I enjoy motherhood a lot and I might have to admit that being a mother is the most fun thing I've ever done, I can imagine that there are womandwho don't like it at all, don't have to think about it and childrandare annoying. find. Who just don't want to grow up and that's okay. This also applies to men, although I do think they will not be asked “the question”.
“Childrandare dirty, annoying and know no boundaries,” say childrens. Are you already looking at strange whandyou have absolutely no wish for children, do not like childrandanyway, is certainly not accepted. Is it “abnormal “to abomination of them? “I do not feel that childrandare very clean and they oftandbehave annoying. I really don't have anything to do with them.” Marieke (not her real name) prefers to walk around childrandwith a large bow. “That also lies in how their parents raise them, but still. Childrandare just like that.”says a Marieke who wants to remain anonymous in a piece that can be read on RTLnieuws.nl. It's kind of weird that someone wants to tell his or her story but thanddoes this anonymously because society apparently doesn't accept that you just don't like childrandand therefore don't want to be a mother. According to Mark Nelissen, professor of behavioral biology at the University of Antwerp, she belongs to a minority.“We are biologically programmed to love children. If it weren't in our genes, we'd be extinct.”


Evolutionarily there is an important distinction betweandmandand women. “In women, the motivation to love childrandis greater. They brought up the childrandin our history. Manddid spread their seed, but oftandplayed second violin in the care of children.”But, he says:“There is not a single gene from which there are no exceptions. So there will always be mandand womandwho do not like children. This is now culturally strengthened. People see more that childranddemand energy, can be difficult and cost money.”Mandalso oftanddo not want to become a daddy. Entrepreneur Paul (not his real name) had nothing to do with peers as a little boy.“I didn't like being a child. I'd much rather talk to adults. I'm very fond of logic and things that are explainable. Kids don't have that. I understand that they still have a lot to learn, but I have no patience for that.”Not to care about childrandis definitely a taboo, says Nelissen.“Love childrandis not only ingrained in our genes, but also in what we as a society find morally good. Anyone with a different thought, we find abnormal.” And he finds that completely unjustified. “You would say that we are now so far that we can put aside the coercion of our genes. Apparently, we can't. And so others hide who they are, while they do nothing or no harm with it.”
De eerste serieuze vraag die ik aan mijn man stelde na ons eerste avondje samen, was wil jij kinderen? Een open vraag waar hij nee op zei. Toen zei ik: 'mooi dan kunnen we verder'. Als hij ja had gezegd, was ik weggegaan. Je kan met deze wensen/gevoelens niet los mee omgaan.
We werden niet geloofd dat we zonder kinderen bleven. Mijn moeder is met wrok gestorven omdat ik haar geen oma heb gemaakt. Mijn man heeft daar de schuld van gekregen. Ik was op mijn 27ste al gesteriliseerd. Op mijn 34ste werd mijn baarmoeder verwijderd. Geen dag spijt van gehad.
Mijn ex wilde een kind om die reden. Zijn zussen konden geen kinderen krijgen en zijn familie geloofde daarnaast dat een bloedlijn alleen voortgezet kon worden via de zoon. Dat is veel stres voor iemand zoals mij. Zijn moeder wilde ook niet echt mijn redenen tegen horen.
Vond dit argument sowieso vreemd, want de vader van mijn ex was een geadopteerd kind, dus ook niet van de bloedlijn waar hij zijn achternaam van had.
Mijn eerste reden tegen kinderen was simpeler; ik was bang voor het baarproces, en de maandenlange draagtijd leek me ook niet comfortabel. Ik vond als kind al dat een vrouw door erg veel pijn en moeite moest gaan om daarna een wezen in huis te krijgen dat niks anders doet dan zichzelf bevuilen en schreeuwen. Dat is maar een nare beloning nadat je je kruis ervoor opengescheurd hebt. En kinderen huilen jarenlang om nietszeggende dingen, niet alleen als baby, de rust verdwijnt totaal. Daar moet je je echt bewust op voorbereiden.
Ik heb mijn broertje en zusje meegemaakt als baby, en mijn neefje ook, waar ik vandaag de dag nog steeds de nummer 1 babysitter voor ben. Ze zijn/waren alledrie goed in mekkeren. Het gehuil van mijn broertje begon ik overal te horen, ook wanneer hij ook niet huilde. Dat is niet fijn leven, ik kon me niet indenken hoe het voor mijn moeder was die een kamer met hem deelde.
Kleine kinderen blijken mij wel leuk te vinden, maar dat is misschien omdat ik ze te serieus neem. Als een klein kind vraagt wie Adam en Eva waren, ga ik dat neutraal uit zitten leggen. Het komt dan ook vaak voor dat ze tijdens mijn uitleg weglopen of iets nieuws vragen, want mijn woordgebruik is ook niet altijd makkelijk te begrijpen. Toch waarderen ze het, blijkbaar.
Dat te hebben gezegd, ik denk dat ik een goede moeder zou zijn, maar wel een verdrietige. Ik ben niet gelukkig als ik niet kan doen wat ik wil doen. Ik kan mezelf maximaal 3 dagen opofferen voor een ander, daarna wil ik weer alleen zijn om de zogezegde tank bij te vullen.
Ik haat kinderen niet, want ik begrijp dat het groeiende mensen zijn. We zijn allemaal baby's geweest en alle baby's huilen. We zijn allemaal wel een keer vervelend geweest.
Ik begrijp wat er bij komt met een kind en weet dat dat niks voor mij is.
Ik miste mijn reden nog trouwens, dus reden nummer 9. Ik heb geen kinderen omdat ik de verantwoording niet durfde en het vertrouwen in de wereld niet had, gezien de wereld steeds grimmiger wordt, de maatstaven steeds hoger en de wereld steeds vuiler. Ik ben trouwens ook een van weinigen die er openhartig over is. Dat doe ik bewust, want ik heb geen geheimen. Het is niet dat ik het te overal maar verkondig, Maar als men mij vraagt of ik kinderen heb (ook van mezelf, ik heb namelijk wel een stiefzoon), ik dan zeg dat het niet zo is en ik dan de vraag krijg of ik geen kinderen kon krijgen... Ik vind dit trouwens een privévraag die eigenlijk niet gesteld hoort te worden, maar goed. Dan zeg ik wel dat ik de wens nooit had. Je raadt het al, diezelfde personen vragen gerust door, van waarom niet. Dat leg ik ook gewoon uit. Goed, ik word dan wel egoïstisch genoemd, maar dat ben ik dus echt niet!
nooit nagedacht over kinderen tot ik op mijn 29e een serieuze relatie kreeg en hij mij vroeg of ik wel of geen kinderen wilde.
heb altijd gezegd zonder relatie geen kinderen en ben er ook nooit dieper op in gegaan
heb nu 2 hele lieve kids in de leeftijd van 13 en 15 (soms ook niet haha) maar ben supertrots op ze hoe ze zich tot nu toe gedragen en ook respect aan anderen tonen.
kinderen blijft altijd een gevoelig onderwerp maar vind het wel belangrijk dat iedereen zijn eigen keuze hierin kan maken alles heeft zijn voor en zijn nadelen
Ook vind ik het helemaal niet vreemd als mensen geen kinderen willen. Ze vreten zo nu en dan je energie op en ik heb door de jaren heen de hele praxis leeg gekocht aan behang in mn hoofd hoor!!! Ik hou van ze, doe alles voor ze en met ze en wil ze nooit meer kwijt maar liever 10 jaar later moeder geworden. Mijn zusje wilt geen kinderen en ik snap dat maar al te best. En wat dacht je van vrouwen die mensen die ouder worden en het woord ouder niet verdienen? Vreselijk ik kan me daar echt boos om maken! En kinderen neem je niet! Je mag (mits je ze wilt) blij zijn als je ze krijgt!!!
Toen wij rond de 20-25 waren (40 jaar geleden) was het normaal dat je kinderen NAM, raar woord eigenlijk want kinderen krijgen is al niet vanzelfsprekend, zoals je aangeeft WILLEN sommige mensen geen kinderen, andere KUNNEN geen kinderen krijgen.
Als je geen kinderen KAN krijgen kon je maar het beste adopteren, (we zien nu dat het soms kinderhandel was) want elk koppel MOEST bijna wel kinderen hebben.
Ik ben blij dat die mening langzaam aan het veranderen is en dat er meer bewust nagedacht wordt over of mensen wel kiezen voor kinderen.
Vanaf 1 januari moeten bezitters van sommige hondenrassen een cursus volgen en een test doen, ik denk dat voor mensen en kinderen nog veel belangrijker zou zijn.
ik kan goed omgaan met kinderen maar hekel me erook aan en dan vooral aan de ouders,
gewoon hetfeit dat sommige mensen precies niet weten wat het is om voor kinderen te zorgen
ik heb zelf absoluut geen kinderwens en inderdaad je moet jezelf heel de tijd verantwoorden
iedereen zou gewoon zijn eigen keuze moeten kunnen maken
Soms ben ik daar best jaloers op, maar aan de andere kant als ik die warme handjes in de mijne voel weet ik wat echte rijkdom is.