Lilith Rose

@lillithrose · 27 Nov 2022

Follow Following

I'm sitting down here, but hey you can't see me

Met mijn hoofd telefoon op lijkt de wereld aan mij voor bij te trekken. Zittend op een bankje na bij het park in de stad kijk ik naar de zee aan mensen die net zoals een echte zee stroomt, ebt en vloeit.

Een constant stromende menigte van mensen die hun ding doen maar mij niet zien zitten.

"Oh sorry ik had je niet gezien" hoor ik als er een grote rugzak mij in het gezicht raakt, de persoon, en jonge man, die aan de rugzak vast zit heeft nog niet omhoog gekeken van het schermpje van zijn telefoon, alsof zijn reactie automatisch was, alsof hij altijd dit zegt als hij iets raakt.

Ik schuif opzij als hij naast mij neer plopt, zijn ogen nog steeds gericht op dat schermpje, zal wel erg interessant zijn, denk ik .

Als hij uiteindelijk van zijn scherm naar mij kijkt is het omdat ik niet gereageerd heb op zijn excuses, als hij mijn hoofd telefoon ziet hoor ik hem zuchten. "je zal me wel niet gehoord hebben" verzucht hij zich.

Ik reageer nog steeds niet, ik wil het ook niet ik zit nog lekker in mij Bubbel van rust en muziek, zittend op mijn plekje. Ik zie zijn ogen naar het boek gaan dat naast mij licht.

"Ohh je hebt me niet verstaan, You did not understand me when i said sorry"

Hij denkt dat ik Engels ben omdat het boek wat er licht ook in die taal geschreven is,.

Hij kijkt boos als ik nog steeds niks zeg en maar blijf kijken naar de zee aan mensen, en staat op.

Met boze en scheldende woorden in het Nederlands zet hij enkele stappen richting die zee.

"Ik kon het beide, maar had geen zin om iets te zeggen" zeg ik als ik die fijne bubbel waar ik in zat met mijn stem uiteen laat spatten.

hij gooit me wat vloeken na, enkele over hoe ik er uit zie , en zijn intresses, het maakt mij allemaal niet uit. ik pak de rugtas, een kleine, die van mij, die naast het bankje staat, op stop het boek er in, gooi hem om m'n schouder en loop het park in, weg van de stoom aan mensen.

ik begraaf mijn enig zins koude handen in mijn zakken en loop op mijn tempo het park door, als ik kijk naar de mensen die ook op bankjes of op het gras zitten, allemaal kijkend naar hun schermpjes. en aan de kleine stroompjes wandelaars die het ook doen, moet ik weer aan het werk denken, en aan de jonge man.

Op mijn werk heb ik ook vaak mensen die dan niet door hebben dat ze nog niet opgehangen hebben en dan met andere in de kamer beginnen te praten, en dat ik dan ook maar enkel kan denken

"I'm sitting down here, but hey, you can't see me

Kinda invisible, you don't sense my stay

Not really hiding, not like a shadow"