Je bent zo'n mooi persoon

Ja je bent zo heel erg mooi, ook al vind je dat zelf eigenlijk helemaal niet. Je blijft vaak wat op de achtergrond, doet dingen voor anderen, maar niemand weet dat je dat doet. Jij verdient dat lintje, maar je krijgt het niet, want niemand merkt je op. Niemand weet, hoeveel jij je opoffert voor anderen, niemand weet, wat voor een geweldig mens er in je schuilt. Niemand kent je, zoals ik je ken. Niemand begrijpt je, zoals ik je begrijp. Niemand weet, wat ik wel weet en dat is, dat je een prachtig mens bent en dat je het waard bent om in de schijnwerpers te staan. Dat iedereen applaudisseert voor je, dat mensen weten, wat je allemaal doet, dat mensen weten hoeveel jij waard bent. Maar jij verschuilt je, je wilt helemaal niet in de schijnwerpers, je wilt, gewoon, zonder aandacht, verder gaan met wat je doet, met waar je mee bezig bent.

Je voelt je zo eenzaam

Niemand begrijpt hoe donker je alles inziet, hoeveel verdriet ze je hebben aangedaan. Je denkt, dat de wereld tegen je is, dat niemand om je geeft, maar dat is niet waar! Ik geef om je, ik weet hoe mooi je bent, hoe sterk je bent, en hoe lief je lacht. je maakt me gelukkig als je lacht, je kunt gelukkig zijn, ik hou van je! Jouw kleuren zijn zo mooi. Dus wees niet bang, laat je lach zien, laat jezelf zien en laat zien wie je bent, want je mag gezien worden, je bent prachtig! Ook al voel je de last op je schouders, de angst voor afwijzing, je hoeft echt niet bang te zijn, je bent echt heel mooi!

Het ongeluk

Het overkwam je, je kon er niets aan doen. Je wist niet wat er gebeurde, maar je voelde wel de pijn, je rook het schroeiende vlees, je rook de rook, je had het gevoel dat je zou stikken. Je zag niets, je hoorde mensen gillen en je wilde weg, maar steeds weer struikelde je, waarover? Waren er nog meer mensen, lagen er mensen op de grond? Je voelde dat iemand je enkel vastgreep, je wilde weg, weg uit deze enge omgeving, je wilde lucht, je wilde uit die hitte, je wilde deze lucht niet meer ruiken. Je ruikt het nog steeds, voor zover je nog ruiken kan. Je ademt nog steeds moeilijk en wanneer mensen naar je kijken, dan krijg je het weer benauwd, je denkt weer terug, terug aan die vreselijke brand, die vreselijke geluiden, het knetteren van het hout, de gillende mensen en de loeiende sirenes van de ambulances, brandweer en politie. Je droomt nog steeds over het niet kunnen vinden van de uitgang, je voelt steeds weer die hand, die je enkel omsloot, je bent bang, je blijft bang, je durft mensen niet aan te kijken, bang voor hun reactie, bang om afgewezen te worden.

Je belt me weleens op

Je belt me weleens op, dan moet je je verdriet even kwijt, je hart luchten en je vraagt me om raad. Het is zo moeilijk om de draad weer op te pakken, je hebt je leven behouden, maar je vraagt je af, hoe je nu verder moet. Je bent gehavend, je bent beschadigd, van binnen en van buiten. Je gezicht is verandert, je hebt vreselijke littekens overgehouden. Van binnen brand het nog steeds, van binnen voel je het verlies, de mensen, die er ook waren, de vrienden en vriendinnen, velen waren er ineens niet meer, zij hebben de brand niet overleefd, maar jij wel en nog een paar mensen. Je kunt gelukkig met ze praten, met ze rouwen, je leed delen. Soms heb je even iemand nodig, die je verteld dat je mooi bent, ook al voel je dat zelf niet zo, maar weet, je bent prachtig!

Ze kijken

Zo zijn mensen, ze kijken, ze zien je gezicht en vragen zich af, wat er is gebeurt en wat er achter dat gezicht zat. Wanneer je de foto's van vroeger bekijkt, dan zie je iemand anders, iemand die zelfverzekerd was, iemand die durfde te kijken, iemand die niet bang was voor afwijzingen, iemand die niet bang was, voor het gefluister, iemand die niet droomde van een hand om haar enkel, of een uitgang, die er ineens niet meer is. Je voelde ineens een hand, een hand, die je meenam, die je naar de uitgang bracht. Je voelde geen pijn, je was helemaal verbijsterd over wat er ineens gebeurde, ineens was het feest voorbij, nu nog is er geen feest in je, je kunt je nog steeds niet vrolijk voelen, je kunt nog steeds geen vrede hebben met wat er gebeurde, je kunt nog steeds geen afscheid nemen van de mensen, waar je zoveel plezier mee had, die avond. De mensen, die nooit meer terugkomen.

Operaties

Er zullen nog vele operaties volgen, je zult steeds minder zien van de tekenen, die de brand hebben achtergelaten. Het litteken van binnen blijft, maar hopelijk gaat het ook steeds minder worden. Je bent een prachtige vrouw, je bent een lieve vrouw, je bent iemand die het leven heeft moeten veranderen, zoals je het leefde, maar dat maakt je nog geen andere vrouw. Laat je kleuren zien, wees niet bang voor de mensen, die achter je rug om fluisteren, wees niet bang voor de afwijzingen, wees niet bang voor de gruwelijke dingen, die mensen tegen je zeggen, want zij zijn niet mooi, zij zijn lelijk, jij bent mooi, laat de kleuren zien, laat zien hoe mooi je bent, net als de regenboog!

True colors:

You with the sad eyes
Dont be discouraged
Oh I realize
Its hard to take courage
In a world full of people
You can lose sight of it all
And the darkness, inside you
Can make you feel so small

So sad eyes
Discouraged now
Realize

When this world makes you crazy
And youve taken all you can bear
You call me up
Because you know Ill be there

And Ill see your true colors
Shining through
I see your true colors
And thats why I love you
So dont be afraid to let them show
Your true colors
True colors, true colors

http://www.youtube.com/watch?v=LPn0KFlbqX8&ob=av3n

http://www.youtube.com/watch?v=MYFoWwTkx3g&feature=results_main&playnext=1&list=PLCCB4A2F88124D3C2

In de Nieuwjaarsnacht 2001 komen 14 Volendamse jongeren om bij een brand in café 't Hemeltje, 180 jongeren lopen ernstige brandwonden en longletsel op.