#iamacreator #verlies #rouw #jeugd #jeugdigen #emotioneel #cognitief #ontwikkeling #tips #groepdeelmijnpost

Geen zichtbaar verdriet

Josje is 8 jaar oud als haar papa doodgaat. Zomaar ineens, niet ziek geweest, niks aan de hand. De mama van Josje is druk met veel geregel voor de begrafenis van haar man en de papa van Josje. Ze probeert ondanks haar eigen verdriet ook ruimte te geven aan het verdriet van Josje. Maar het lijkt wel alsof Josje niet tot besef wil komen dat haar papa dood is. Geen enkele emotie die ze toont als mama zachtjes aan het snotteren is terwijl ze naar een foto staart van haar man en de papa van Josje.

Mama begrijpt er dan ook helemaal niks van. Ze probeert het te laten rusten, maar kan het niet. Haar verdriet wordt alleen maar groter. Josje komt steeds met vragen wanneer papa nu toch thuis komt en wanneer ze dan eindelijk naar de dierentuin gaan. Want papa had laatst nog gezegd tegen Josje dat ze naar de dierentuin zouden gaan.

Josje wil helemaal nog niet denken aan het feit dat papa dood is. Ze is helemaal nog niet klaar om nu al afscheid te nemen van haar papa. In deze situaties is verdringen dan een betere optie.

Maar wat gebeurt er nu exact bij verdringing?

Door dit afweermechanisme wordt het verlies ontkend. Vaak doordat de pijn die hoort bij het verlies nog niet verdragen kan worden. Door te ontkennen is rouw niet mogelijk, doordat de realiteit (nog) niet wordt geaccepteerd. Verdringing kan zich uiten in bepaalde beweringen. In de fantasie van het kind leven zijn ouders bijvoorbeeld nog steeds samen of leeft de dierbare nog.