Lilith Rose

@lillithrose · 24 Sep 2022

Follow Following

If you understand the me, then i can understand the you.

Ik zie hem zitten met een serieus gezicht, kijkend naar het kleine scherm van zijn telefoon, vanuit zijn richting hoor ik muziek ontsnappen van onder zijn kop telefoon.
De vrouw die naast hem zit maakt steun en kreun geluidjes, met af en toe zachte fluisterende "dat kan toch niet, das toch niet normaal"tjes,
ik kijk haar aan "Als u last heeft van de muziek kunt u het toch tegen de meneer zeggen" geef ik aan.
De meneer heeft mij ook gehoord en zet zijn hoofdtelefoon op zijn slapen, "Oh Staat ie te hard? sorry dan zet ik hem wat zachter" geeft hij aan.
Als de vrouw naar hem kijkt en dan haar blik op mij richt voel ik dat het niet om zijn muziek gaat.
"Nee ik vind het niet kunnen dat je een rok draagt. " geeft zij aan.
Meneer doet als of hij haar niet hoort, of wie weet gezien zijn lippen bewegen, heeft hij haar niet gehoord, en zingt hij mee met een liedje.
Als ik naar de benen van meneer kijk is het voor mij overduidelijk, dit is niet mevrouw denkt dat het is. en al was het dat wel , wat maakt het uit?
Ik besluit om niks te zeggen, iets wat de mevrouw niet fijn lijkt te vinden, want met "Oh dus je vind het normaal dat dat zomaar kan" vervolgt zij haar ongenoegen.
Wederom lijkt de meneer te doen alsof hij haar niet verstaan heeft, want ik zie zijn vingers harder om zijn telefoon klampen.
Nog steeds wil ik niks zeggen, het is immers niet aan mij om hierop in te gaan.
"Nou ja zeg, brutaal kreng dat je bent" gaat mevrouw verder.
het is mij dus al snel duidelijk geworden, mevrouw wilt iemand hebben die of, het met haar eens is , of iemand die gewoon weg haar mening aan hoort.

"Misschien heeft ze gewoon niks vriendelijks te zeggen" komt ineens vanuit de meneer, als hij op kijkt naar mij en dan de mevrouw, he geeft een knipoogje, maar heb haast het gevoel dat het een nerveuze reactie is.
De vrouw kijkt hem aan, haar gezicht, die al redelijk zuur keek kijkt hem nu zo vuil aan dat, ik in mijn hoofd haast de woorden "
as blikken koe deadzje," hoor, gesproken worden.
"Het is zeer onbeleefd om mee te luisteren met het gesprek van anderen" snauwt de dame hem toe.

Achter zijn ogen als hij weer naar mij kijkt maakt het duidelijk, er zit boosheid achter die ogen.
"Het is net zo onbeleefd om over een ander persoon te spreken, met die persoon daar, dus als ik het zo bekijk dan had u het over mij en de kilt die ik draag, en ben ik onderdeel van het gesprek, ik ben immers het leidend voorwerp. "Ondanks zijn rustige stem hoor ik er de ondertoon in, een toon die ik vaker heb gehoord bij mensen op het werk, zeg maar en vaardigheid die ik heb opgepikt door de hele dag naar mensen te luisteren.

Van mevrouw haar lippen ontspringt iets wat ik ook vaker, op het werk, gehoord heb. Iets wat ik de stamel ballade ben gaan noemen, dit omdat het een cascade is aan korte geluidjes, die allemaal lijken op gestamelde frustratie.
de blik van meneer is weer terug gegaan naar zijn scher, na een korte tussen stop op mij.
"hij zal mij wel aantrekkelijk vinden" schiet door mijn hoofd.

Als de stem van de machinist door de boxen komt, vertellend dat het station er aan komt en dat we er op tijd zullen aankomen, kijk ik het raam uit en glimlach, schuif ik mijn eigen hoofd telefoon die om mijn nek hing, over mijn oren.

Ik hoor mevrouw iets zeggen, maar ben nu de persoon die doet of ik niks hoor.

Zo veel kan het me niet meer schelen, we zijn aangekomen waar ik eruit moet, we zijn op tijd, en dan niet enkel op het station, we zijn ook op tijd, op de plek wanneer we zijn moeten. Ik sta op en voel de meneer zijn blik weer omhoog gaan, hij geeft me een glimlach, en kijkt haast een beetje vermoeid, uit zijn ogen.
ik stap de trein uit en zie hem langs mij schieten op de trap.
De mevrouw hoor ik achter mij tegen iemand praten, wederom of de meneer, het zit haar kennelijk heel erg hoog.

mij kan het niet meer schelen, het was een leuk, apart gezicht, een man in een kilt, zo iets zie je niet vaak, verder is het niks, het is niet iets wat ik mij volgend jaar zal herinneren, of een verhaal wat ik zal vertellen als ik een oud grijs omaatje ben, aan de klein kinderen.

De mopperende mevrouw krijgt bijval van iemand anders, beiden snappen ze het niet, snappen ze mij ook niet, en daarom zal ik ook hun nooit begrijpen.