Ik ben "die tijd" zo zat.
Toen ik pas ongesteld werd begon de ellende ook gelijk goed, geen beschaafde "3 dagen" bloedinkjes maar een week lang een zondvloed waar tampons en maandverbanden niet tegen opgewassen waren. Vreselijk vond ik dat, ik voelde me zo vies. En dan ook nog eens onregelmatig dus ik wist nooit wanneer "het feest" zou gaan beginnen. Om dat onder controle te krijgen dan maar aan de pil. Wist ik in elk geval wanneer ik mijn feestmuts moest gaan opzetten.
Die pil heb ik een aantal jaren volgehouden maar ik vond het eigenlijk 3x niks. Eerst kreeg ik een pil voorgeschreven zonder glad laagje had waardoor hij steeds aan mijn gehemelte bleef vastplakken of achter op mijn tong. Dat betekende dat ik dus steeds kokhalzend glazen water achterover stond te slaan in de hoop dat ik hem naar beneden kreeg. Toen ik zo'n aversie tegen dat kleine pilletje begon te ontwikkelen kreeg ik een ander voorgeschreven met glad laagje en dat ging wel al beter maar de aversie was inmiddels zo groot dat ik het vervelend bleef vinden.
Toen hoorde ik van de prikpil. 3 maanden niet ongesteld worden als je geluk had en dat met 1 prik in je bil. Ik was voor, dus naar de huisarts. Aangezien ik toen studeerde had ik een nieuwe huisarts en ik kende die man helemaal niet maar goed, een arts is een arts nietwaar, dus afspraak gemaakt. Dat was een aparte ervaring. Ik kreeg de prikpil, dat was geen probleem maar daarna stond ik dus elke drie maanden in mijn blote kont voor een blozende arts. Dat is toch vreemd. Je mag toch aannemen dat een blote bil voor een arts niet vreemd is. Door de prikpil had ik veel minder klachten en na verloop van tijd werd inderdaad mijn menstruatie minder en bleef op het laatst ook uit. De ongemakkelijke situatie elke 3 maanden kon ik op een gegeven moment omzeilen door de prik te laten zetten door mijn man.
De prikpil heb ik genomen totdat ik zwanger wilde worden. Maar doordat ik de prikpil een aantal jaren gebruikt had duurde het best een tijd voordat mijn menstruatie weer normaal was. Voordat het zover was voelde ik me weer helemaal 14 in het kwadraat. 6 weken bijna continue vloeien kwam regelmatig voor en mijn cyclus was gehalveerd, dus ik had 2 weken per maand geen gedoe. Alleen daarom was ik al blij toen ik zwanger bleek te zijn. Eindelijk weer van die bloedingen af.
Sterkte!
Sinds ik samenwoon met mijn vriend is de hele cyclus verstoord. Onregelmatig en tijdens de ene periode verschrikkelijk chagrijnig, de andere weer ontzettend emotioneel.
Ik zat dus ook aan de prikpil te denken. Zal dat ook helpen met die stemmingswisselingen?
De overgang was geen feestje en het laatste jaar heb ik daar hormonen voor gekregen. Ik heb er een blog over geschreven: oh die hormonen. Dus overgang is echt niet leuk maar misschien heb je mazzel.
Misschien toch aan de prikpil weer?