Ik ben lekker stout!
Dit gedicht van Annie M.G. Schmidt is my all time favorite. Er zijn zoveel geschreven en ongeschreven regels, die ik vaak als limiterend ervaar om volledig mijzelf te kunnen zijn. De wereld met haar verwachtingen kunnen dan soms even teveel worden. Dan wil ik alleen nog maar schreeuwen en gillen, schoppen en slaan, onrust niet te stillen, een woeste orkaan. Ik wil schommelen en spelen, in de speeltuin van het leven, niets dat mij kan schelen, ik zal erboven zweven.
Huilend, lachend, stampend en schreeuwend, ben ik een keer met een vriendin op blote voeten door de regen en de plassen heen gerend. We gingen door totdat we niet meer konden, we vochten ons vrij van alle belemmeringen die we voelden. Ik had mij nog nooit zo vrij gevoeld, en regelmatig verlang ik naar meer van deze uitspattingen. Nadat we onder de douche weer warm waren geworden, pakten we de gitaar erbij en maakten we een melodie op dit gedicht van onze heldin Annie; ik ben lekker stout.
Ik wil niet meer, ik wil niet meer!
Ik wil geen handjes geven!
Ik wil niet zeggen elke keer:
Jawel mevrouw, jawel meneer…
nee, nooit meer in m’n leven!
Ik hou m’n handen op m’n rug
en ik zeg lekker niks terug!
Ik wil geen vieze havermout,
ik wil geen tandjes poetsen!
‘k Wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!
