Ik geloof je niet

Ze stonden bij de fietsenstalling achter de school en ze hadden net hun eerste ruzie.
Hij greep haar hand. ‘Toe nou, Chris.’
Ze rukte zich los. ‘Je gelooft me niet. Zeg het nou maar.’
Hij haalde berustend zijn schouders op en zuchtte. ‘Goed, ik geloof je niet.’
‘Ga weg, Mark!’
‘Maar, Chris…’
‘Ik wil je even niet meer zien.’ Ze draaide zich van hem weg.
‘Chris, alsjeblieft. Je moet toch zelf toegeven dat het absurd klinkt.’
Ze schudde resoluut haar hoofd. ‘Als moeder het zegt, dan is het zo.’
Hij ging voor haar staan, keek diep in haar helderblauwe ogen. ‘Chris,’ fluisterde hij. ‘Chris.’
Ze keek hem tranend aan.
‘Toe, probeer het.’
‘Nee!’
Hij stak haar de boterham toe. ‘Één hapje maar… dat kan toch geen kwaad?’
Ze leek even te twijfelen. Haar gedachten overspoelden haar hoofd.
Mark hield de boterham voor haar mond. ‘Een klein hapje,’ zei hij zacht.
Ze opende haar lippen iets. Haar tranen stroomden nu rijkelijk over haar wangen.
‘Het kan echt geen kwaad,’ moedigde hij haar aan en toen gaf ze eindelijk haar verzet op.
Ze nam een hap, kauwde voorzichtig…
Hij hield haar scherp in de gaten. Je wist maar nooit. Misschien zou er een reactie komen. Een kleine reactie. Maar dat ze zou opzwellen als een ballon… dat was natuurlijk een broodje aap verhaal. ‘Hoe smaakt het?’ vroeg hij.
‘Het is eigenlijk best lekker,’ gaf ze toe.
‘Nou, zie je wel, je hebt je voor niets al die jaren bang laten maken…’
‘Mark?’
‘Wat is er, lief.’
‘Ik voel me opeens niet zo lekker.’
‘Wat voel je dan?’
‘Ik…’ En dat was het laatste woord dat ze sprak want dat was het moment dat ze begon op te zwellen. Eerst alleen haar wangen – ze werden vol en rond alsof er lucht in werd geblazen. Haar armen en benen leken te krimpen, terwijl haar lijf groteske vormen aan begon te nemen. Ze werd ronder en ronder tot ze precies leek op een ballon. Mark keek ernaar alsof hij naar een luchtspiegeling keek.
Voordat ze de lucht in ging, stak ze hem nog haar hand toe. Als een stille schreeuw om hulp.
Hij greep ernaar, maar was te laat. Met een blik van pure ongeloof en verbazing staarde hij naar zijn opstijgende vriendin. ‘Chris!’ riep hij keer op keer, maar ze zei niets meer.
Hij keek haar na tot ze in de wolken was verdwenen.
Aan zijn voeten lag de half opgegeten boterham met pindakaas.