Ik keek naar de klok.
Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde ik het belsignaal van mijn telefoon.
Ik nam op.
Aan het zuchten aan de andere kant van de lijn hoorde ik meteen dat het Rudolf was.
Toen hij begon te praten hoorde ik zijn stem.
Die klonk toch zo vertrouwd.
Heerlijk om naar te luisteren.
Wat Rudolf vertelde maakte me verdrietig en verward.
Ik had erg veel van Rudolf gehouden en eerlijk gezegd hield ik nog steeds van hem.
Ondanks dat hij me verlaten had en een andere keuze had gemaakt.
Nu bleek uit zijn verhaal dat hij bedrogen was en zijn leven echt in puin lag.
Het was allemaal zo verdrietig en verwarrend.
Ik wist het ook niet meer.
Had ik wel de juiste beslissing genomen?
Wat als ik anders had gekozen?
Waar had ik dan gezeten en wat zou ik dan nu gedaan hebben?
Het was allemaal erg dubbel.
Zo fijn om nog even met Rudolf te kunnen babbelen maar tegelijkertijd ook moeilijk.
Bij even babbelen bleef het niet.
Het werd een telefoongesprek van 3 uren lang.
Na al die uren waren we helemaal bijgepraat en hingen op.
Daarna was het weldra bedtijd.
Maar toen ik eenmaal in bed lag.kon ik de slaap niet vatten.
Allerlei herinneringen kwamen voorbij.
De mooie avondwandelingen langs het water en
het samen uitkijken over zee.
De bezoekjes aan zijn ouders en het gezellig eten met elkaar.
Maar ook de stressvolle momenten kwamen langs.
Wat hadden we wat meegemaakt.
Wat stormde het toen om ons heen.
Samen stonden we sterk en konden op dat moment alles aan.
We versterkten elkaar en hadden elkaar gesteund door dik en dun.
Mijn hoofd draaide overuren van alles wat ik me herinnerde.
De uren tikten voorbij en pas na half twee in de nacht vielen mijn ogen dicht.
