Ik moet even wat kwijt.
(Nee, ik ga niks doen).
Ik voel me alleen.. Ik ben alleen. Niemand praat nog met me, niemand begint nog een gesprek met mij uit eigen wil. Ik ben altijd maar diegene die moet beginnen, of er is niets. Ik krijg zo erg het gevoel dat ik gewoon niemand ben. Dat ik onzichtbaar ben, dat ik voor niemand echt "besta". Toch blijf ik steeds weer de gesprekken beginnen, terwijl ik weet dat het anders niet zal gebeuren. Toch blijf ik volhouden, terwijl er niets is om mij aan vast te houden. Toch blijf ik hopen, terwijl ik hoop voor het onmogelijke. Het ondenkbare. Want wie zal nou opeens veranderen, en wel naar mij toestappen? Wie zal nou opeens zo veranderen, en wel uit eigen wil een gesprek beginnen?Een wereld met meer dan zeven miljard mensen. Zeven miljard verschillende persoonlijkheden, en niemand die even denkt: Goh, zal ik eens met hem gaat praten?
En dan komen de woorden. "Ik geef om je", "ik hou van je", "ik wil wel moeite voor je doen", maar toch gebeurd het niet. Toch is hier niets van te merken. Toch laten ze mij koud in de steek. Toch worden gevoelens niet geaccepteerd. Toch worden beloftes telkens weer niet waargemaakt. Toch laten ze zien dat woorden eigenlijk niets meer betekenen. Toch laten ze mij, steeds weer opnieuw, zien waarom ik problemen heb met vertrouwen. Toch ben ik er altijd weer de dupe van.
Niet de eerste keuze. Niet de tweede keuze. Niet de derde keuze. Nee, ik ben geen keuze. Ik ben alleen. Ik sta alleen. Ik stond open voor een nieuw begin, een nieuw persoon. Maar deze werd telkens uit mij weggenomen.
Op deze manier heb je wel mensen tot gedachten gezet en wellicht (via deze of andere wijze) de deur een stukje open gezet.
Dank je wel daarvoor!
Vriendjes worden met jezelf, de stilte omarmen, voldoening halen uit kleine eenvoudige dingen. Routine.
Dat is wat mij hielp.
Geen disco of continue animatieteam aan... Nee, gehoorzaam aan je eigen vragen.
Als je meer rust uitstraalt dan wordt je toegankelijker.
Dat was het bij mij.
Sterkte. 20 something?
Knuffel en hou je taai.
Ik herken je gevoel ook. Ik heb me de afgelopen vijf jaar enorm alleen gevoeld. Maar daar ben ik nu helemaal overheen. Dat wil niet zeggen dat mijn leven nu helemaal vol is, maar ik accepteer het. Daardoor kan ik er beter mee omgaan en kennelijk straal ik dat uit, want nu komen er wel nieuwe contacten in mijn leven. Ik start binnenkort een nieuwe challenge, die makkelijk thuis kan mee doen. Daarin leg ik uit hoe je anders naar situaties kan kijken. Geloof me, daar zul je wat aan hebben.
Het is heel vervelend dat je je zo voelt. Ik heb zelf ook met wat problemen gekampt, andere problemen, maar toch. Het heeft mij uiteindelijk een hoop geholpen om te realiseren dat ik hulp nodig had en die hulp ging zoeken.
Ik raad je aan om een huisarts op te zoeken en je probleem voor te leggen. Het scheelt al een hoop om erover te kunnen praten met iemand, maar een huisartsenpraktijk heeft meestal ook een psycholoog om vaker mee af te spreken.
Ik hoop, hoe dan ook, dat je je snel weer beter voelt!
Breek uit je schulp ! Van mijn 12e tot mijn 18e heb ik mijn 'jeugd, wat mooiste tijd had moeten zijn, doorgebrcht op de slaapkamer, achter de pc en geen vrienden. Slachtoffer van het pesten en niet lekker in mijn vel. Eenzaamheid groeide met de dag en ik zat niet ver af van een echt isolement als pleinvrees of iets in die richting. Ik ontdekte het chatten. Chatten met wildvreemde mensen. Mensen die je niet of nooit gezien hebt (digitaal waren we pas zover dat we een pasfoto konden maken op basis van 64bits kleuren) en dus waren dat mijn zaterdag avonden. Waar de meesten uitgingen en loltrappen, ging ik 'uit' in de digitale wereld van het chatten. We organiseerden meetings om en om, die ik geheel tegen mijn natuur in ging bezoeken, want ik was toch onder gelijk gestemden + je kent iemand eerder van binnen dan van buiten. We hielden spelletjes dagen dat we gingen Risken in het vondelpark tot tikkertje op het Neude. Waanzin want we durfden niets. Door de boze buitenwereld gezien als freaks of nerds.. Boeiend..ze kennen ons niet en wij hadden lol.. En juist dat heeft mij zo geholpen open te breken en van een extreem introvert persoon naar een lekker uitbundig persoon te gaan. Ik leef niet voor anderen, ik leef voor mezelf en probeer van de kleinste leukste dingetjes te genieten die er zijn. Uitdaging voor jou ; Als je morgen nu gaat winkelen/boodschappen doen, geef een wildvreemde op straat een compliment en als je een kind ziet trek je een gekke bek.. Succes verzekerd ! ;)
Ik denk dat eigenlijk elke persoon zich zo wel voelt, maar het vaak niet durft toe te geven.
We leven meer en meer in een maatschappij waarin ieder voor zich hoort te vechten.
En dat kan soms vrij hard zijn.
En lang.
Maar uiteindelijk kunnen we veel meer aan dan we denken.
Al heb ik dat heel lang zelf ook niet geloofd.
Ik volg. En mn inbox staat altijd open.