Ik moet even wat kwijt.

(Nee, ik ga niks doen).

Ik voel me alleen.. Ik ben alleen. Niemand praat nog met me, niemand begint nog een gesprek met mij uit eigen wil. Ik ben altijd maar diegene die moet beginnen, of er is niets. Ik krijg zo erg het gevoel dat ik gewoon niemand ben. Dat ik onzichtbaar ben, dat ik voor niemand echt "besta". Toch blijf ik steeds weer de gesprekken beginnen, terwijl ik weet dat het anders niet zal gebeuren. Toch blijf ik volhouden, terwijl er niets is om mij aan vast te houden. Toch blijf ik hopen, terwijl ik hoop voor het onmogelijke. Het ondenkbare. Want wie zal nou opeens veranderen, en wel naar mij toestappen? Wie zal nou opeens zo veranderen, en wel uit eigen wil een gesprek beginnen?Een wereld met meer dan zeven miljard mensen. Zeven miljard verschillende persoonlijkheden, en niemand die even denkt: Goh, zal ik eens met hem gaat praten?

En dan komen de woorden. "Ik geef om je", "ik hou van je", "ik wil wel moeite voor je doen", maar toch gebeurd het niet. Toch is hier niets van te merken. Toch laten ze mij koud in de steek. Toch worden gevoelens niet geaccepteerd. Toch worden beloftes telkens weer niet waargemaakt. Toch laten ze zien dat woorden eigenlijk niets meer betekenen. Toch laten ze mij, steeds weer opnieuw, zien waarom ik problemen heb met vertrouwen. Toch ben ik er altijd weer de dupe van.

Niet de eerste keuze. Niet de tweede keuze. Niet de derde keuze. Nee, ik ben geen keuze. Ik ben alleen. Ik sta alleen. Ik stond open voor een nieuw begin, een nieuw persoon. Maar deze werd telkens uit mij weggenomen.