Ik weet het even niet

Ik zou wel eens willen schrijven over momenten in mijn leven dat ik het even niet weet. Dat de realiteit bijna niet te accepteren is en dat het niet gaat zoals ik gehoopt of verwacht had. Op zulke momenten wil ik het liefst alles stil leggen wat ik niet kan overzien, zodat ik weer adem kan halen. Met sommige situaties kan dat maar met sommige ook niet. De controle verliezen of het idee te hebben dat ik het niet aan kan of dat het weer mislukt zijn de grote boosdoeners. 

De angst is er ook om aan te geven dat ik het eigenlijk niet overzie en dat het boven mijn pet groeit of om te zeggen dat het mij niet lukt. Dit aangeven  weet ik niet of dat vermijdingsgedrag is of dat ik nog steeds aan verwachtingen wil voldoen. 

Sowieso aangeven dat ik bang ben, is voor mij één van de moeilijkste dingen. Terwijl als ik het niet uitspreek of probeer weg te drukken  het groter wordt. Voor het eerst heb ik onlangs mijn angst uitgesproken op het moment dat ik bang was. Ik wist niet waar ik bang voor was , maar ik heb het wel gezegd. En ook al was de angst niet weg toch werd het minder en kon ik het moment beter aan.

Ik probeer wel eens aan mensen uit te leggen hoe mijn angsten voelen, maar er zijn maar weinig mensen die zich daar een voorstelling van kunnen maken, lijkt het. Het is een paniek die lijkt op controle verliezen over je mind .  Zover heb ik het nog nooit laten komen alhoewel ik wel een idee heb hoe dat zou kunnen voelen. 

Mijn angsten zitten rondom iemand missen, iemand kwijt te raken, verbinding aangaan, falen en de angst voor mijn schaduw kanten.