Ik wil niet dat het morgen wordt.

Daar zit je dan.. huilend op een bankje in het park. Niemand die weet dat je er zit, en niemand die weet dat je je niet goed voelt. Je steekt de ene naar de andere sigaret op, nadenkend over alles dat morgen fout kan gaat, dat ene zinnentje in je hoofd duizend keer herhalen: “ Sorry, ik heb slecht nieuws voor je, je bent gezakt.” Net zo als de vorige keren, het zinnetje spookt maar door mijn hoofd, en laat mijn hoofd niet gaan.  De teleurstelling, dat je aan de mensen die in jou geloven moet gaan vertellen dat je alweer gefaald hebt. De teleurstelling die je in hun ogen dan ziet, gevolgd door de woorden: “ dat geeft toch niks, je hebt je best gedaan, meer kon je niet.” Tuurlijk heb ik meer als mijn best gedaan, maar blijkbaar is meer als mijn best nooit genoeg. Wat moet ik dan wel doen, of wat moet ik dan vooral niet doen.  Ik haat het hoe ik hier mee om ga, ik haat mijn manier van denken en ik haat mijzelf. Met alles wat ik doe, hoe erg ik mijn best ook maar doe, het is nooit genoeg. Nu niet en dat zal het ook nooit zijn. Niemand die nu wilt weten hoe ik mij voel, hoeveel pijn en emoties er nu door mij heen gaan. Niemand die snapt wat ik bedoel, ook al zeggen ze van wel. Tuurlijk vinden andere mensen examens ook spannend, maar hun janken er niet al om dagen van te voren, hun liggen geen dagen van te voren al wakker, hun hoeven geen psycholoog daar voor in te schakelen en hun hoeven geen medicijnen van de dokter om ze rustig te houden. Tuurlijk vinden andere mensen het kut om te zakken, maar bij hun gebeurd het meestal maar 1 keer, hun zelfbeeld is niet zo laag dat ze in 1 keer direct al hun zelfvertrouwen kwijt raken en hun hebben niet de dwang om zichzelf te beschadigen. Hun gaan met volle moed weer verder, vallen en staan weer op. Ik val en ik blijf op mn bek liggen, te bang om verder te gaan, want na 1 meter ga ik direct al weer op mn bek. Te vermoeid om telkens maar weer op te gaan staan, sta ik eindelijk, lig ik alweer op mn bek. Te moe, te moe van het falen, van het huilen en van t slecht slapen, te moe van mn gedachtens die maar op hol blijven slaan. Te moe, gewoon te moe van alles. Ik moet maar weer kracht gaan zoeken, kracht om verder te gaan, maar waar vind ik dat telkens en telkens weer opnieuw? Ik durf niet naar bed, bang dat ik mezelf wat aan ga doen als ik eenmaal alleen ben. De drang is te groot, zeker omdat ik niet meer wil dat het morgen wordt. Gewoon even een dagje niet, even dit dagje overslaan. Dat is alles wat ik nu wil, gewoon even geen morgen. Kon dat maar.