Op dit onderwerp rust volgens mij nog steeds een enorm taboe. Je ouders schijn je altijd leuk en fijn te moeten vinden, te moeten waarderen, hoog weg te zetten, etc. etc. Je leest namelijk zelden over de slechte band de mensen soms met hun ouders hebben. Maar ja, het is een feit, ik heb geen goede band met mijn moeder! Sterker nog: ik vind haar geen fijn mens!
Mijn broer en ik hebben hier al heel wat jaren veel woorden aan verspilt. Waarom is onze moeder toch zo? Waarom ziet ze haar kinderen niet als haar kinderen waar ze trots op kan zijn, die ze graag ziet en koestert. Zoals ik met mijn kinderen doe. Daar ben ik dol op en help ze waar ik kan, maar ben vooral trots op ze. Speel ze niet, zoals mijn moeder vaak probeert, tegen elkaar uit en gebruik ze ook niet voor mijn eigen gewin.
Mijn moeder heeft volgens haar eigen zeggen geen leuke jeugd gehad. Had ook een hele slechte band met haar moeder. Dat kan zo zijn, maar dat had ik ook en toch heb ik dit niet doorgevoerd naar mijn kinderen toe.
Het ergste vind ik nog dat mijn kinderen dus ook geen leuke oma hebben. Vorige week maandag ontving ik een sms van moeder: "kom je vrijdag"? Ik berichte haar terug dat ik niet kon omdat de oudste dan jarig was en we dit gingen vieren in Phantasialand. Bericht terug: "stuur mijn parkeerkaart op, ik heb deze nodig".... (ik had haar invalidenkaart nog in de auto liggen) Ondanks dat dit niet nieuw is en het bericht eigenlijk ook niet verrassend is - terwijl een "oh ja natuurlijk, dan is hij jarig. Nou, veel plezier lieverds" natuurlijk véél leuker was geweest - steekt het nog altijd.
We veranderen er niets meer aan, ondanks dat dit vaak boosheid en frustratie oproept. Ze is zoals ze is. Maar ik weiger nog langer te doen als blijkbaar collectief sociaal wenselijk is, namelijk niet zeggen dat ik mijn moeder geen leuk mens vind.
