Minstens één keer per week, toog Anton met zijn schrijfwerk naar de zolder. Voorzichtig oplettend dat hij niet gezien werd. Tot nu toe lukte dat best. Elke keer deed hij dat ook op een andere tijd, zodat het niet in de gaten zou lopen. Hij wist wel dat hij vandaag of morgen betrapt zou worden. Hij hoopte maar dat het dan zijn klasgenoten waren en niet een leraar of iemand van de leiding. Bij het idee, huiverde hij lichtjes.
Verzamelen:
- meccano speelgoed, liefst met instructie en doos.
- gereedschap, zoals schroevendraaiers.
- oude gordijnen.
- lege biervaten.
Hierna viel zijn pen stil. Hij moest denken aan de slungelige jongen aan wie hij dit schreef.
Niemand wist van zijn ontmoeting met Willem, want zo heette de zwerver, die hij, tijdens zijn reis naar het internaat was tegengekomen in de trein en waar hij meteen een goede band mee had. De jongen, was eigenlijk al een man, 22 jaar, had hij gezegd, al geloofde Anton dat maar half. Hij had wel een groezelige, stoppeltjes kin, dus hij was duidelijk ouder dan hijzelf. Bijna twee uur hebben zij met elkaar gepraat en geen moment viel er een stilte.
