Zij kwam nooit klaar met haar werk, omdat er telkens weer bijkwam. Dat was vervelend voor juffrouw Mier,
maar het was niet anders, verzuchtte zij dan steeds vaker, de laatste tijd.
De mierenouders bleven mierenkindjes maken en ja, die moesten wel de weg weten in het bos en daar was juffrouw Mier, die hen de weg wees. Natuurlijk hield het daar niet op.
Zij bracht hen kennis bij over elke boom, paddenstoel, ieder plukje mos. De varens, de dieren, de sluiproutes, de regens, het schuilen.
Dat deed zij nu al meer dan veertig jaar en er kwam maar geen eind aan.
Stiekem had juffrouw Mier gehoopt met pensioen te kunnen gaan.
Een heel plan had zij al gemaakt, om samen met slak naar het buitenland te vertrekken.
Zij had weleens over de Grote Peel gehoord en het leek haar daar fantastisch.
