Aan de lyrisch bezongen verdiepte Westerschelde.
Centreren overwerkte zomerse vakantiegangers zich.
Handig, denken zij, zoals mensen wel vaker te velde.
Toeristen, genietend, avontuurlijk genoeg ook en gulzig.
Eindeloos ziltig het wassende water dat welde.
Roekeloos gasten de polder instappen, onwetend en klunzig.
Tomeloos de machtig stuwend getijgolven zwelde.
Uit oevers van slik, schor en geul, vastzuigend verzonken, zo zompig.
Immobiele personen en telefoons die niet belde.
Naargeestig, alom te druk verontwaardigt en bozig.
In steeds hogere nood, zo leek hen, het water dat sijpelde.
Nooit eerder beleefd, zo snel, ongevraagd en meedogenloos nattig.
Zeker te weten dat het aan voorbereiding mangelde.
Enige kennis of kunde van polders, getijen afwezig.
Enkel lui luierend consumeren van vakantie, dat telde.
Leeglopend moe, kwaaiig en drapperig.
Aanstootgevend, onnodig hard schreeuwende, ontstelde.
Natuurlijk voor bewoners en omstanders grappig.
Dat onverbiddelijk niemand ontziend water, dat snelde.
Fotograaf: Lirinya
