Opstaan en weer doorgaan

Dit blijft niet zo, bloggen, schrijven in dit tempo. Maar nu, nu moet het maar, nu ik er de kans voor krijg. Dan zit ik mijzelf dwars en kijk ik als een buitenstaander en keur mijn doen en laten af.

"Het is een vast patroon, bij lotgenoten, zegt een vriendin. Wij kraken onszelf af, dat moet we niet doen." Er is zoveel en blijkbaar is er haast. 

Natuurlijk ken ik dat, is het een vorm van overleven. Soms plaats ik dan maar wat ik veel eerder heb geschreven, of zoek een luchtig onderwerp. 

Zo had ik, eind van de middag besloten een serie over insecten te maken, te beginnen bij de harige, rode bosmier (formica rufa). Prachtige plaatjes erbij, verklaring waarom ik zo gek ben op die beesten. Loopt mijn tablet vast, druk een keer te vaak op terugbladeren, terwijl ik nog zwart scherm had. Kom ik eindelijk weer bij yoors, staat er alleen de titel en het plaatje! 

Nou, dan kan ik wel gaan tieren, maar dat ligt niet in mijn aard. Ik zucht, kijk eens naar boven, haal mijn schouders op en zeg, tegen niemand in het bijzonder; "Nou ja, dan niet."