In de Sterren geschreven...

Hij leek gewoontjes, een uit duizenden. Net als alle anderen en niets bijzonders. Maar toen ik in zijn ogen keek zag ik een sprankelende blik van herkenning. Ik weet niet precies wat ik herkende of waarvan, dàt wij elkaar kenden stond echter voor mij als een paal boven water. Een gigantische opwinding maakte zich van mij meester. Mijn adem stokte... 

Toen ik naar binnen keek zag ik ons, rustig en tevreden keuvelend, op onze paarden over het brede bospad rijden. Aan beide zeiden grote leren tassen gebonden met daarin enkele spullen die we nodig hadden in het buitenleven als nomaden die we in feite waren. Samen trokken we van streek naar streek, van koninkrijk naar koninkrijk om te werken voor zijn bewoners. Vaak tegen kost en inwoning maar soms hielden we er ook wel nog een paar gouden dukaten aan over die we, veilig weggestoken,  bewaarden om een tijdelijk onderdak te zoeken in de soms strenge winters. Samen waren wij uitstekende jagers. Bovendien had ik van mijn oudtante alles, over kruiden en al het heerlijks dat de aarde ons schonk, geleerd. En wij, wij waren onafscheidelijk, schonken elkaar alles wat we nodig hadden als je begrijpt wat ik bedoel. Onze liefdesband was als een koord dat ons over vele levens heen bleef verbinden.

Ik zuchtte en keek nog eens naar hem, hoe hij bewoog , hoe hij bezig was. Zou hij het ook voelen vroeg ik me af? Het is toch niet voor niets dat ik hem nu in deze tijd en op deze manier tegen kom?