Interview met een atalanta vlinder
‘Hé, jij daar! Wat doe je hier?’
Ik draai me verbaasd om, maar ik zie niemand behalve een atalanta vlinder die op een blad zit.
‘Ja, ik heb het tegen jou,’ zegt de vlinder.
‘Oh, gelukkig. Ik dacht al dat ik gek werd. Hoe staat het leven?’
‘Nou, niet slecht. Zoals je ziet geniet ik even van een rustmomentje in de zon en straks ga ik lekker wat nectar snoepen,’ zegt hij likkebaardend.
‘Dat klinkt zeker niet verkeerd,’ geef ik toe. ‘Ik ben trouwens blij dat ik je weer eens zie. Het is zo lang geleden dat ik een atalanta vlinder zag.’
‘Let je dan wel op?’
‘Ja, best wel, maar ik zie je niet zo vaak in Nederland.’
‘Ik ben dan ook een trekvlinder. In de zomer ben ik hier graag, maar de Nederlandse winters sla ik graag over.’
‘Aha, en waar trek je dan heen?’
‘Voornamelijk Zuid-Europa en in het vroege voorjaar trekken we dan weer naar het noorden.’
‘Klinkt goed.’
De vlinder kijkt me hoofdschuddend aan.
‘Heb je enig idee hoe gevaarlijk zo'n tocht voor ons is?’
‘Uh, nee ik heb geen idee.’
‘We zijn duizenden kilometers onderweg en trekken vaak over de bergen. Velen van ons komen nooit aan.’
Ik pink een traantje weg.
‘Sommige van ons proberen het wel.’
‘Wat?’ vraag ik.
‘Overwinteren in Nederland. De klimaatverandering helpt ons een handje (of een vleugeltje). Zachte winters kunnen we overleven.’
‘Dan zou ik gewoon lekker hier blijven,’ zeg ik. ‘Afgelopen winter was het ongewoon warm. Ik hoop dat die trend zich doorzet. Dat vinden mijn koude voeten ook fijn.’
‘Het is wel een gok,’ zegt hij twijfelend.
‘Als het te koud wordt, mag je wel bij mij logeren,’ zeg ik.
‘Dat vind ik lief van je.’
‘Ach, er logeren in de winter ook vaak lieveheersbeestjes bij mij. Zo verspreiden we de liefde. Maar om terug te komen op je eerste vraag. Ik was lekker aan het wandelen.’
‘En ik stond op wacht,’ zegt de atalanta. ‘Dit is namelijk mijn territorium.’
‘O, dus ik ben een indringer?’
‘Ja, maar nu we elkaar hebben leren kennen, wil ik dat wel door de vleugels zien.’
‘Dat vind ik lief van je.’
‘Dank je. Je bent mijn eerste mensenvriend. Maar ik moet nu gaan want ik zie daar een ander mannetje mijn gebied in vliegen en dat kan ik zeker niet door de vleugels zien.’
De atalanta fladdert weg waarna hij met een opwaartse spiraalvlucht de concurrentie verjaagd. Daarna zie ik de vlinder patrouilleren langs zijn grenzen.
Ik zwaai even en ga weer op huis aan. Ondertussen kijk ik goed uit of ik niet een ander verboden gebied betreed. Best wel ingewikkeld zo.
#interview #atalanta #vlinder #natuur
