Zo heel af en toe heb ik er last van, van mijn fascinatie. Al van kleins af aan was ik ontzettend nieuwsgierig als er een lijkwagen langs kwam rijden. Wanneer je woonachtig bent aan de hoofdstraat in je dorp, is dit niet zozeer zeldzaam. Ik wilde weten wat erin lag, hoe het eruit zag, wat ermee zou gebeuren. Deze fascinatie heb ik gehouden en af en toe steekt het zijn kop op. Ik stel mezelf dan vragen.
Wat als?
Wat als ik doodga. Hoe zou ik er dan uitzien? Was ik ziek of ben ik gestorven door een andere oorzaak? Wat gebeurd er dan allemaal met mijn lichaam en geest?
Stel dat?
Stel dat je geest slechts een hersenspinsel is dat we meegekregen hebben in de evolutie, enkel om ons leven enige zin te geven? Stel dat er na je dood niets anders is en alles gewoon op zwart gaat. Stel dat je geest je lichaam niet kan verlaten en je alles wel meemaakt?
Wat als?
Wat als reïncarnatie bestaat? Waarom weten we dan niets meer uit ons vorig leven? Worden onze hersenen dan gewoon gereset? Wat als er inderdaad een hogere macht is die dit voor/met ons doet?
Stel dat?
Stel dat ik me laat uitstrooien over zee? Wie gaat mij dan ooit nog terugvinden? Stel dat er niemand is die afscheid van me wil nemen? Zou ik daar op dat moment verdrietig om worden?
Heel soms wil ik deze vragen beantwoord hebben, maar tegelijkertijd weet ik dat dit niet kan. We hebben enkel speculaties en ook dat heeft wel wat. In mijn hoofd vormt zich dan een beeld over hoe het eruit gaat ziet als het eenmaal zover is. Een maand later lijkt het alweer heel anders.
Nog steeds wil ik alles weten als ik een lijkwagen voorbij zie komen. Wat is er met de persoon gebeurd? Hoe is alles geregeld? Wat zou hij of zij nu ervaren, als hij of zij al wat ervaart? Hoe is het daar? Ik heb geen doodswens om al deze vragen te kunnen beantwoorden, maar ik ben wel heel nieuwsgierig naar hoe het is al...
