Zo heel af en toe heb ik er last van, van mijn fascinatie. Al van kleins af aan was ik ontzettend nieuwsgierig als er een lijkwagen langs kwam rijden. Wanneer je woonachtig bent aan de hoofdstraat in je dorp, is dit niet zozeer zeldzaam. Ik wilde weten wat erin lag, hoe het eruit zag, wat ermee zou gebeuren. Deze fascinatie heb ik gehouden en af en toe steekt het zijn kop op. Ik stel mezelf dan vragen.

Wat als?

Wat als ik doodga. Hoe zou ik er dan uitzien? Was ik ziek of ben ik gestorven door een andere oorzaak? Wat gebeurd er dan allemaal met mijn lichaam en geest?

Stel dat?

Stel dat je geest slechts een hersenspinsel is dat we meegekregen hebben in de evolutie, enkel om ons leven enige zin te geven? Stel dat er na je dood niets anders is en alles gewoon op zwart gaat. Stel dat je geest je lichaam niet kan verlaten en je alles wel meemaakt?

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

Hans van Gemert
Begrijpelijke vragen, je zou soms even om het hoekje willen kunnen kijken.
Reply
LWAlmanak
En dan weet je wat je eigenlijk had moeten worden: uitvaartleider ;-)
Reply
irene.schievink
Ja, misschien. Verdriet van anderen raakt me enorm, ik denk niet dat dat bevorderlijk is voor het werk.
Reply
ronnykamp
Misschien moet je geen vragen stellen waar je het antwoord niet op wil horen. ;)
Reply
fraenkywiradimedja
De voet stappen die je maakt , is het sporen die je achterlaat
Reply
Encaustichris
Hé, je bent er weer, ik heb je gemist!
Je nieuwsgierigheid begrijp en herken ik. Toch hoop ik dat ik er nog een lange tijd niet achter ga komen....
Reply
irene.schievink
Ik ben inderdaad een tijdje weggeweest en ik weet ook nog niet zeker of ik definitief terugkom, maar nu kriebelde het om toch iets te plaatsen :)

Fijn dat je dit herkent. Ook ik hoop dat het nog even duurt!
Reply