Toen ik zwanger was van mijn dochter Cheyenna, had ik het gevoel dat ik een jongen zou krijgen. Ook na de geboorte, toen haar geslacht al bekend was, bleef ik het gevoel houden dat er iets niet klopte. "Nou ja, misschien is ze dan lesbisch", dacht ik nog.
De eerste 7 jaar verliepen vrij normaal, behalve dat Cheyenna klassiek autisme bleek te hebben. Ze had lang haar en droeg meisjeskleren. Wel vroeg ze me waarom ze toch altijd verliefd werd op meisjes.
Op een dag veranderde alles vrij plotseling. Ik moest haar haren afknippen, want ze wilde een hanenkam. Haar oorbellen moesten uit, en ze wilde jongenskleren en een jongensfiets. Roze was ineens taboe. Cheyenna gaf zelf aan dat ze half jongen/half meisje was. Prima meis, je mag zijn wie je bent.
Ik dacht weer aan het gevoel dat ik had toen ze werd geboren, en kon niet anders dan haar gelijk geven. Ze IS ook geen meisje. Haar energie klopt gewoon niet met die van een meisje. Dan zal Cheyenna gender-dysforie hebben, en in het verkeerde lichaam zitten. Dat er nog heel veel meer mogelijk is leerde ik pas geleden.
Omdat Cheyenna volhield zowel jongen als meisje te zijn, ging ik op zoek, en kwam uit bij intersekse-conditie. Mensen die dit hebben, kunnen bijvoorbeeld vrouwelijk zijn, maar teelballen in hun buik hebben. Het kan ook zijn dat er een XY-chromosoom aanwezig is, of dat de hormonen voor de helft mannelijk en de helft vrouwelijk zijn. Dit was dus ook nog mogelijk bij mijn kind.
Een tijdje geleden kreeg ik een appje van iemand, dat die avond een documentaire op tv zou komen over gender-queers. Ik had geen idee wat dat was, maar ze zei dat ik zeker moest kijken. Toen het begon herkende ik meteen heel veel in Cheyenna. Deze mensen voelden zich zowel man als vrouw, of juist geen van beiden. Je kon ook heel moeilijk zien wat hun geslacht was, en blijkbaar zijn gender-queers altijd homoseksueel.
Cheyenna is inmiddels 10 jaar, en ze wil weten of het klopt wat zij voelt, of er een medische oorzaak voor is. Daarom hebben we een afspraak bij een kinderarts, die ons door moet verwijzen naar Rotterdam, naar de kinder-endocrinologe. Mochten de onderzoeken uitwijzen dat Cheyenna lichamelijk "gewoon" een meisje is, dan wil Cheyenna graag verder naar het gender-team. Als ik haar vraag wat zij zelf het liefste zou willen, geeft ze aan dat ze het lichaam wil van een jongen.
Door haar autisme is het allemaal nog een beetje lastiger, maar het is belangrijk dat er nu duidelijkheid komt, voordat Cheyenna in de puberteit komt. Als blijkt dat ze in het verkeerde lichaam zit, is het verstandiger om de puberteit te remmen. Als ze borsten zou krijgen en gaat menstrueren, terwijl dan al duidelijk is dat Cheyenna een jongen gaat worden, zal het psychisch veel zwaarder zijn voor haar.
Mensen denken nu al dat Cheyenna een jongen is, en ze vindt dat alleen lastig omdat ze dan uit moet leggen dat ze een meisje is. je krijgt anders nogal wat gezeur als ze naar de meisjes-wc gaat, want mensen schijnen te denken dat ze zich daarmee moeten bemoeien.
Voor mij maakt het niets uit wat haar uiteindelijke keuze wordt, en dat weet ze ook. Ik houd zielsveel van mijn kind, en dat zal nooit veranderen. Elke stap die zij wil zetten zal ik naast haar staan, zodat mijn kind eindelijk kan zijn wie ze is.
