"Kan jij dinsdag nacht"..
"Geen idee, ik moet kijken of ik back up kan krijgen voor het geval het mis gaat hier betreffende injectie geven"..
Tegelijkertijd dacht ik...'dinsdag zal het niet meer nodig zijn' , terwijl 'verwijtende onzin' op de telefoon verscheen in letters,
De wens dat men zich langzamerhand beter in kon leven betreffende de situatie met mijn vrouw heb ik allang laten varen,weet niet of het onkunde of ongeloof is wat hier werkelijk gaande is, i rest my case.
De volgende dag was ik daar, zus lief was daar ook nog even, had een middag voor zichzelf gepland daar ze ook ten tij ent en ontij daar was.
Moeite om te gaan, wat ik dacht op dat moment, vroeg ze me nog...en of ze zal gaan.
Ik keek naar ons Moeder, de situatie was verslechterd, erg verslechterd en zei..."als er iets veranderd, wat ik denk, dat 'het' gaat gebeuren, bel ik je, ik redt me wel".
Ik wist het...mijn zus ook, ze bleef dralen....
"Grote gaap" zei de verpleegster...
"Ze gaapt niet, ze is bezig om op reis te gaan" zei ik haar.
Ogen vol ongeloof....
'Jij had je ogen open en keek mij recht aan Mam, of je mij echt zag weet ik niet', die blik duurde wel een seconde of 30
Daarna keek je omhoog, een hele poos, en de vraag zal altijd blijven..
"Wat zag je Mam"?
Terwijl je naar boven keek , gaf je nog twee 'grote gapen' en je ging...op reis!
Of je echt bij kennis bent geweest de laatste dagen, geen mens die het weet, wel dat je in staat was ondanks een diepe slaap, om te kunnen horen.
Ik heb je mijn verhaaltje kort verteld, dat het niet eng was daar, dat zoveel liefde daar nooit voelbaar hier op aarde zal zijn, dat ik mij daar gelukkig voelde, ik hoop dat je dat heb kunnen horen en gerust heb kunnen stellen, wat haast wel zo moet zijn, want je geloofde in een God, wilde daarom ook geen euthanasie, vanwege het geloof, want dat zou een zonde zijn geweest.
Hoe dapper je was tijdens je lange leven, zo dapper ging je ook de confrontatie aan met de dood, jij, die al jou beslissingen je hele leven zelf had genomen, regie in eigen handen, typisch jij Mam!
Jij die boos op mij werd toen ik je ooit optilde, want je was stevig.
Ik hoor je nog mopperen achter het raam toen ik voor mijn huis vlak na mijn infarct onze auto op een aardappel kistje zetten daar de krik zoek was.
"Snotverdulleme, dat rotjong zal es niet voorzichies zijn" mopperde je jaren terug tegen mijn vrouw.
Wat mot, dat mot Mam!
Of ben je nu ook verbolgen over het feit dat ik geholpen heb om je in de kist te leggen?
Iets wat absoluut tegen mijn natuur zou zijn, ware het niet dat mijn liefde voor jou het overwon om dat te doen.
Respect voor wie je bent Mam...zo was dat in het hier en nu, maar dat respect stopt niet hier, die gedachtes gaan met je mee, voor altijd.
En Mam, weet je nog..toen Pap ging, dat ik Bets moest halen, wij kwamen binnen, jij zei het tegen Paps...en hij ging...opdat jij niet alleen zou zijn op dat moment, hij heeft gewacht!
Nu was het andersom...Bets was nog bij je, en toen kwam ik, kort daarna ging jij!
Heb jij ook op ons beiden gewacht?
Vragen en nog eens vragen, apart was het wel.
De vragen blijven, maar Mam, dat is niet erg.
De liefde overwint uiteindelijk alle vragen, alle pijn, al het gemis!
Om maar met jou slogan af te sluiten:
Heb lief, dan kan je de hele wereld aan!
Dag Mam, de engel is een hemel rijker, en ik mag hopen dat ze inderdaad een stoeltje voor je mogen hebben, want o, o, jou voeten waren altijd zo moe.
2 juni 2019 ging jij op reis,
Wij houden van je...ook als je 'daar' bent!
Rust zacht!
.
