Nog niet zo lang geleden kwam ik je onbedoeld tegen.
Had je al jaren niet meer gezien, daarvoor werd ik al als zijnde dood gezwegen.
Ik leerde jou pas echt kennen toen ik stopte met drinken,
ik zag meer en meer van jou, tot jou ergernis, je wilde dat ik de fles weer zou pakken, en verder weg zou zinken.
Terwijl mijn ogen verder open gingen, wist ik, jij bent er niet echt voor mij.
Alles moest volgens jou plan, dan pas was je tevreden en blij.
Owja, je hebt pijn gehad, en gestreden, en heb ik voor je gezorgd, goed en kwaad zoals het ging,
dag en nacht in de weer, samen met ons pasgeboren kindje die aan papa 'hing'.
Het was niet erg, jij moest aansterken, beter worden, overwinnen.
En een paar jaar werd jij beter verklaard, en ik dacht, die komt weer bij zinnen.
Helaas was dat een stille wens, je werd nog opstandiger als je al was.
Niets of niemand deugde , het 'samen ik' liep totaal uit de hand, uit de pas.
Ik zocht mijn heil bij een ander, ging vreemd, waar liefde ook alleen maar lust bleek te zijn.
Dwalend zocht ik een weg om mezelf te kunnen zijn, weg van jou geestelijke pijn.
Wat dat ook mocht zijn, want een antwoord kwam nimmer, het was puur jij die zo wilde 'leven'.
En terwijl ik zocht naar antwoorden, begon ik de hoop op te geven.
Als 'wrakhout spoelde ik aan" bij haar waar ik mijn leven nu al 20 jaar samen deel.
Zij maakte van mij weer de volwassen man die ik altijd had willen zijn, zij geeft mij zo veel!
En nu, sinds ik vandaag hoorde dat jij was overleden, vraag ik mij af, wat was jou doel nu in het leven?
Langzaam jezelf uit zwaarmoedigheid 'zelfmoord plegen', immers...je wilde niets meer eten,
je viel af, niet zo zuinig ook, zodanig dat een simpel virus zijn vernietigend werk deed, dat had jij moeten weten!
Haat verteerd, zegt men dan wel eens, ik denk dat het een kern van waarheid zal zijn.
Jou destijds zo mee moeten maken.. je zag het niet eens, het boeide jou niet, mij deed het pijn.
Ik werd gelukkig met die ander, en dat ben ik nu nog, en heb wat gemaakt van het leven.
En jij, mijn ex, behalve je eigen kinderen, heb je eigen leven ook vergooid, weg gegeven.
Voor niets geleefd, een nutteloos bestaan..
Ik weet niet eens wat ik moet voelen, daar je toch een part van mijn leven was, maar .. ik moet verder gaan!
Voor jou is het klaar, al weet ik niet exact of er nog iets na dit leven moge wezen, daar kan ik niets over zeggen.
Ik oordeel niet, zet alleen mijn gevoel op digitaal papier, maar zo ja, dan heb jij daar nog wel wat uit te leggen!
Dat jij je rust moge vinden....
