Van de week liet ik mijn grote vriend uit, en een moment van even niet opletten, misstap, en een vlammende pijn in mijn voet.
Hond draaide zijn kop op of ie zeggen wou..."wat loop jij nou weer te ketteren"?
Ik leunde tegen een boom aan..kon even niet verder, en alsof de hond het begreep ging ie er bij zitten.
Verzwikt dacht ik nog, dat 'jeukt' even, en het vlammende gevoel zakte ook wat af.
Dus voorzichtig lopend op huis aan.
Schoen uit, en het werd aardig blauw, nou jah, we slapen er een nachtje over en dan kijken we wel verder!
Toen de haan het opgaf met kraaien kwam ik de volgende dag mijn nest uit, enkel eigenlijk alweer vergeten, maar zodra ie de grond raakte....man o man....maar even naar laten kijken.
Eind van de middag taxi voor de deur met een allerliefste chauffeuse, mijn dochter.
Op naar het 'steriele hok'waar ik zo'n bloedhekel aan heb.
Lang verhaal kort, enkelbanden gescheurd!
"Eerst druk verband, want de zwelling moet weg, aanstaande vrijdag terug komen.....krijgt U voor 4 weken gips"!
Paar dagen omhoog houden was het advies......
Stilstand is achteruitgang toch? Ben alvast aan het oefenen met dat 'horrelpoot' tot ik loopgips krijg.
"Je mag niet op dat been lopen"
Ik doe net of mijn neus bloed, en strompel door.
"Jacob, doe niet zo eigenwijs en stop daarmee, ga zitten"!'Woef' ...ben haar hondje niet!
Mijn meissie is net geopenreerd, en ligt op bed.
Galblaas verwijdert op de ouderwetse manier, dus een ritssluiting van 20 cm in haar buik, die ook nog eens ging lekken.
Afgelopen 3 maanden waren een hel voor haar, de ene koliek aanval na de andere, door een blunder van een rookie in opleiding aldaar!
"Ik heb helemaal geen tijd voor die flauwekul" mopperde ik, "en discussies wie die hond uit moet laten en andere zaken heb ik al helemaal geen behoefte aan, daarnaast, men verwacht van mij dat ik de thuiszorg vervang op momenten als de nood hoog is"!
Afgelopen maanden heb ik van alles moeten leren,van onderhuids morfine inspuiten, tot in een spier weer een naald in te brengen met spierverslappers.
Kots opruimen was bijna de orde van de dag, en lijdzaam toezien hoe je grote liefde leed!
Nu is ze geopenreerd, en nee, dan ben je nog niet klaar natuurlijk.
Zorgen alom, ze heeft al meerdere operaties gehad waardor ze mindervalide is geworden, en na het lekken van de wond houd je je hart vast!
"Jij denkt zeker dat ik de hele dag kan zitten, er is nog zoveel te doen, daarnaast, met mijn Moeder gaat het ook helemaal niet denderend, en te weten dat ik in het gips kom te zitten maakt mij focked up, want ik mag niet in die auto rijden, niks nada"!
Natuurlijk begreep ze het, en ofschoon mijn temperament soms aardig kan op spelen, nee, niet tegen haar hoor, maar meer het onderwerp 'geduld' is niet mijn sterkste kant.
"Je bent weer veel te hard voor jezelf, straks heb je er ik weet niet hoe lang last van"! was het weer.
"Dat zien we straks dan wel weer"...zeg ik quasie onverschillig.
"Het is net alsof ik in de bajes zit, kan geen kant op"!
"Dus ik oefen alvast alsof ik loop gips heb"!
"En dat gaat niet zonder vloeken of tieren tegen mezelf".
Ze kent me, en ze doet haar beklag tegen mijn persoonlijke chauffeusse.
Hoor half hoe die zat te briesen..."dat mag ie helemaal niet,hij mag niet lopen"!
Ik hoor zogenaamd niets, en ga op mijn zgn 'trippelstoel' zitten, wat eigenlijk voor mijn meissie was gehuurd, maar goed, nood breekt wetten.
Die ztoel doet me denken aan mijn oude daf waar ik als chauffeur op heb gereden.
Grote pook naast me, doet me denken aan de versnellingspook, alleen mis ik de so called splitter nog op dat ding!
Ik geef mezelf met mijn goede poot een zetje in zijn achteruit, rij bijne de kat over haar staart en kom tegen de krabpaal to stilstand!
"Doe nou es niet zo wild" was het weer.
"Pfft schat, hou nou es op",en terwijl ik mijn weg baan richting keuken in die stoel staat er een krat met frisdrank in de weg.
Die zou ik ff een zetje geven, maar dat was het verkeerde poot!
Ik wil de kerk heel laten, dus bespaar ik de kannonade hier op digitaal papier, geirriteerd pak ik de tafel beet en zet me af met mijn handen zodat die krat alsnog een zwieper krijgt.
Ik hoor mijn meissie zuchten.
"Klotezooi" mopper ik.
"Ik ben toch echt benieuwd of jij het volhoud, 4 weken gips om je enkel" zegt ze, ik kijk haar aan, en ze vervolgd haar zin: "Geloof het niet dat je het volhoud, met je hand hield je het ook maar een week vol , totdat je zelf de schaar er in zette!
"Het irriteerde me" probeerde ik nog.
"Nee mijnheertje, je hebt geen geduld, 60 jaar, maar die wildigheid van je gaat nooit over"zegt ze.
"Echt wel" zeg ik.
"Ik ben benieuwd"...
"Als ik eenmaal in mijn houten jas lig zal het wel over zijn, heb je al eerder gezegd dat je dan moet zeggen als het zover is, je bent nu dood, gedraag je daar ook naar"!
Ben een beetje zwartgallig...het is wat het is....
"Ben je nu klaar"?
"Ik heb koffie ja".
"Mooi, nu je been omhoog en zitten".
"Ik kijk haar aan met een lachend gezicht".
"Wat is er"?
"Neuh niks hoor".
Ze kijkt me argwanend aan,en ik zeg...." poot omhoog word hem niet hoor, zat vannacht op 'pronhub' ,alleen het middelste 'been' gaf wat reaktie....
DAT was het antwoord wat de 'negeer'knop indrukte bij haar.
Het worden 4 hele lange weken pfffffft.
