Toen ik jou leerde kennen 21 jaar geleden,
Begon je schoorvoetend over jou angstige verleden.
Met uiteindelijk de vraag..."durf jij het aan, wil je mij nog steeds, wel rustig aan want ik ben bang"!
Voorzichtig trok ik je tegen mij aan en zij .."waarom niet,jij bent de moeite waard, en mijn geduld is lang".
En nog zijn er soms wat kleine momenten van jou onzekerheid, ik kan er mee leven,
Jij bent zo belangrijk voor mij, jij bent mijn hele leven!
Wat jaren later..."schat, ik wil met je praten, je weet dat ik van je hou".
"En nu hoop ik dat je mij begrijpt, ik wil ook soms samen zijn met een vrouw"!
"Maar dan wel samen met jou er bij, en nee, het is niet alleen het 'bed', gewoon,alles bij elkaar".
"Met zijn drieen een zijn, misschien vraag ik wel te veel en vind je het raar".
"Mop, ik reik wederom mijn hand, doe wat jou gelukkig maakt, daar draait het leven om,
En nee. ik vind het niet raar, diep in mij wist ik dit eigenlijk al, niets is raar, of dom".
Jaren verstreken, wel wat geprobeerd,
Maar die paar keren werden, of de jouwe, of mijn hart bezeerd,
En net wanneer men het niet meer verwacht, vanuit het niets, is zij daar.
Ik keek naar jou, vertelde mijn verhaal, en zei.. "Moppie, wat ik nu meemaak is wel erg raar".
Ook jij ging je verdiepen in dat mooie vrouw persoon,
"Haar verleden lijkt op de mijne, niet normaal meer gewoon"
en jou grote ogen zochten in de mijne, wil je dat wel, of is dat je dat te zwaar,
immers...je begint net als bij mij, weer van voor af aan, vind je dat niet naar"?
"Ze is net als jij " zeg ik, "op haar hoede en voorzichtig, dat is heel normaal,,
juist omdat ik jou ondertussen zo goed ken, kan ik haar ook beter begrijpen, ik begrijp jullie lichaamstaal".
Amor heeft raak geschoten, het beruchte pijltje is al dwarrelend gelandt,
Daar voorzichtigheid is geboden, wederom met kleine stappen, reik ik ook onze tweede liefde, mijn hand.
De tijd zal ons leren elkaar te begrijpen, diezelfde tijd heelt mischien nog wat oude wonden,
en zo niet, word daar wel een antwoord op gevonden!
