"Is de dokter nou alweer op vakantie"?
"Kon die afspraak nu niet eerder"?
"Als ik het zelf zou kunnen doen"!
Hoe veel van de lezers van dit verhaal herkennen deze zinnen?
De zorg schiet te kort, te kort aan man/vrouw kracht, beknibbeling door Den Haag op het verkeerde onderdeel des levens.
Mantelzorger, geen idee wie dat woord heeft verzonnen, iets met een mantel (arm) om iemand heen slaan misschien?
Met hetgeen ik zelf nu al gedaan heb wat eigenlijk een gediplomeerde verzorger had moeten doen!
De ellende van tegenwoordig is, als iemand bijvoorbeeld een operatie heeft ondergaan, men moet zo snel mogelijk het ziekenhuisbed uit, en beter worden doe je thuis maar!
Ziekenhuizen zijn meer een fabriek geworden, er word geen tijd meer gemaakt voor de zieke, want, hoe langer een bed bezet blijft, hoe duurder het word, en eigenlijk is het een grote schande!
Ook zo met een wijkverpleging, de dienst doende verpleegsters krijgen een steeds groter wordende wijk, met lange wachttijden als gevolg voor een volgende patient.
Het woord 'mantelverzorger' werd uitgevonden, tadaaaa, gratis verzorging, scheelt een hoop muntjes voor de grootgrutters, want die zelfde mantelzorgers is vrijwilligers werk.
Ik ben het al jaren, en ja, ik verzorg mijn Vrouw met liefde hoor, maar ondertussen heb ik al zoveel zelf moeten doen waar men eigenlijk een diploma voor nodig heeft, maar om de kosten te besparen is dat niet nodig, hoe krom is dat?
Wond verschonen, open wonden spoelen, wassen, douchen tillen, ondersteunen, praatpaal zijn, met een nooit moe wordende schouder van het troosten.
Pillenschema bijhouden...verantwoordelijk werk, een foutje, en je zou iemand teveel kunnen geven, met alle gevolgen van dien!
Of het dankbaar 'werk' is, ja, dat dan weer wel, maar verantwoording op schouders die soms zelf moe zijn, kan best zwaar wegen!
Net alsmede de tijden die je jezelf moet ontzeggen omdat je vaak gewoonweg geen tijd hebt, of in mijn geval, niet durft te nemen, immers, als men er 'lucht' van krijgt dat je je onbetaalde 'baan' , mag je steeds meer lijkt wel.
Vanavond weer een primeur gehad.
Ze heeft last van hevige slokdarmkrampen, en krijgt daar een medicijn voor ingespoten.
Vaak waren de wachttijden op verplegend personeel zo lang, dat ze de dag erna nog gesloopt was door de vermoeidheid van de pijn van de dag daarvoor!
Dat moest anders!
Of ik het zelf mocht leren was de vraag, daar ik helemaal klaar was met het feit om mijn grote liefde zo te zien worstelen met de lange wachttijden, of zelfs nog mee moest naar de eerste hulp post verder op.
Ken je dat.. iemand vervoeren in de auto die dubbel ligt van de pijn?
En wat maakt je dat als partner onmachtig!
Van de week bij de huisarts geweest, samen met een maatje van haar, om een snel cursus injecteren te gaan volgen!
Niet dat mijn Vrouw het proefkonijn was, want dat wilde hij haar niet aandoen.
Er kwam een grote glazen pot met een plant er in...en boven in die pot zat een kurk, dat was het gewillige speldenkussen, wat een giller niet?
Beiden al snel geslaagd, en het is ook niet zo moeilijk allemaal, als je maar weet hoe het moet.
Vanavond... 'cursus' eigenlijk alweer naar de achtergrond, Meissie zit met haar maatje aan de telefoon te beppen net zoals iedere avond, zoals het hoort, bellen ze elkaar niet vind ik het zelfs vreemd!
Ik moest de jongste ophalen, had een verjaardag bij een vriendinnetje, stap in de auto, gaat die telefoon.
Ik nog mopperen...'verdomme, gaat dat klote ding, waarom nu'?
Na wat geworstel was dat ding eindelijk boven water.. hij zat shocking klem door de auto gordel, was het mijn Meissie.
Waar ik was...nou...dat was nog voor de deur.
"Ga maar, ik bel de wijkverpleging wel " was het, en ik wist hoe laat het was.
De auto uit, naar binnen, en daar zat ze, ineen gedoken.
Gister hadden we afgesproken, dat, als ik de eerste injectie moest zetten, dit onder toeziend oog van de wijkverpleging zou gebeuren, dus ik gelijk bellen.
Na veel gedoe, zij hadden een storing in de lijn, werd ik doorverbonden met de dienstdoende verpleegster, maar die zat zeker nog een half uur, zo niet drie kwartier rijden van ons af!
"Dat ga ik niet uit zingen" wist mijn Meissie nog uit te brengen.
Shit..dit was een heftige dus.
"Ga ik het zonder hen doen" vraag ik haar.
Of ik het echt durfde...tja.. leuk is anders, maar als de pijn weg moet, is er geen keus.
"Dat duurt te lang hoor, ik ga het zelf wel doen, heb toestemming van de huisarts"!
Meissie in de stress...want tja.. logisch ook, haar vent ging het doen, met toestemming welleswaar, maar toch..
Ik pakte de spulletjes.. ontsmette mijn handen en pakte een ampul.
Die dingen moet je openbreken zeg maar, alleen had ik hem te hoog vast, brak de helft van de opzuigopening af, splinters in de duim....had ik weer!
Tweede ging goed... opzuignaald in het ampul met spierverslappend middel en leegtrekken dat ding.
Luchtbelvrij maken, kortere inspuitnaald er op, en alla Van Barneveld in haar arm 'gejast'.
Eerst de zuiger een stukje terug trekken, om te kijken of je niet in een bloedvat zit, wat gelukkig niet het geval was, en de vloeistof langzaam inspuiten...…….
De puntjes achter het woord inspuiten zijn een soort adempauze...gaat het werken... gaat het goed, had ik de spier te pakken waar het in moest?
Toen dat allemaal na een kleine 15 minuten het geval was, slaakte ik een zucht van verlichting, ja, mijn Vrouw ook!
Die was blij dat ze van die pijn afwas.
Haar maatje als back up hing nog aan de 'foon' en korte tijd later zaten ze weer te kwebbelen met elkaar.
Missie geslaagd, en toen pas begonnen mijn beetjes te trillen!
Genoteerd in het grote boek en eerst maar een sjekkie gedaan voordat ik de jongste ging halen, even 'landen'.
En de trillende beentjes waren niet zozeer van de handeling, maar de spanning... met toestemming, iets doen wat ik
als gewone jongen eigenlijk niet zou horen te doen.
En ik weet bijna wel zeker dat ik nu mijn eigen limiet heb bereikt qua verzorging van mijn 'allessie'
Tot zover en niet verder, al is het alleen maar om haar zo kort mogelijk pijn te laten hebben, en ja, don't worrie, ik weet wat ik doe, ook al is dit best wel een verantwoordelijkheid!
Daar van ben ik mij wel terdege van bewust.
Het is , wat het is.....
.
