In mijn vorige post over jagers, verzamelaars en opvoeders schreef ik over een paar interessante inzichten over opvoeden. Die komen uit het boek: Jagen, verzamelen en opvoeden van M Doucleff. Inmiddels ben ik weer een stuk verder in het boek en zal ik de volgende opvallende en interessante dingen uit het boek hieronder delen.

Wat me opviel was dat de schrijfster, die zelf problemen had met haar temperamentvolle dochtertje, vaak echt boos werd op haar kind omdat ze niet luisterde, ongehoorzaam was etc. Ze kon dan schreeuwen tegen het meisje en het meisje schreeuwde dan nog harder terug. Zo'n situatie die je de tenen doet krommen als je die op straat of in de supermarkt ziet. Natuurlijk is de schrijfster daar alles behalve trots op, dat schrijft ze ook in het boek. Maar, en nu komt het interessante stukje: ze vertelt dat ze eigenlijk precies doet tegen haar dochtertje, zoals haar moeder deed tegen haar toen ze klein was. Ze kwam uit een nogal explosief gezin, waar schreeuwen en met deuren slaan bijna normaal was.

Ik heb ook opgemerkt bij de vele kinderen die ik langs heb zien komen op scholen en cursussen, dat vaak het gedrag van een kind op z'n plek valt als je de ouders ziet. En waarschijnlijk zou hun gedrag ook makkelijk te verklaren zijn als je hun ouders weer zou zien. We geven alles door, of we dat nu willen of niet. Op de leraren opleiding zei een docent eens dat we lesgeven zoals we les hebben gehad ooit. Als je bewust iets wilt veranderen is dat heel hard werken. Het gaat soms zo automatisch, voor je het weet floept er weer een zinnetje uit je mond en hoor je je moeder praten. Of als je je lespraktijd analyseert, zie je ineens die docent van vroeger terug, terwijl je weet dat die aanpak misschien wel helemaal niet werkte!

Verderop in het hoofdstuk haalde de schrijfster nog een ander belangrijk punt aan: de verwachtingen die je hebt van het kind. We zeggen soms dat een kind 'ongehoorzaam' is, dat het 'het bloed onder je nagels vandaan haalt'. Eigenlijk een heel negatief beeld waarbij het kind als een soort monstertje wordt afgeschilderd dat alle dingen die hij/zij doet, precies doet om jou als ouder uit te dagen. Maar is dat ook echt zo? Kun je je nog herinneren van jezelf vroeger, dat als je 'stout' was, waarom je dat deed? Was dat om je ouders gek te maken, omdat je daar als kind lol in had? Of wilde je iets anders bereiken met jouw 'ongehoorzaamheid'? Wat hadden jouw ouders kunnen doen om dat gedrag van jou te stoppen in plaats van straffen of schreeuwen?

Ik heb ooit gelezen, en ik weet even niet meer waar, dat de verwachtingen van een leerkracht invloed hebben op de resultaten van een kind/student. Als een leraar verwacht dat kinderen slecht presteren, dat kan dat een self fullfilling prophecy worden! Er was ook een experiment gedaan waarbij de leraren een 'valse' uitslag kregen van een cito toets. Een leerling die heel zwak was, kreeg een hele goede score en de nieuwe leerkracht ging daarvan uit. Aan het eind van het jaar presteerde de leering ineens beter dan dat in de lijn van de verwachting lag met oog op de werkelijke score, die dus veel lager lag dan de leerkracht wist.

Met hun gedrag laten kinderen zien wat ze nodig hebben maar ze kunnen dat nog niet zo netjes onder woorden brengen als volwassenen. Slecht gedrag van een kind, of in elk geval, wat wij als slecht gedrag ervaren als ouder of docent, wil ons iets vertellen over de behoefte van het kind zelf. Als volwassene moeten we proberen daar 'doorheen' te kijken, omdat wij die vaardigheid hebben. Doet het kind iets wat ons altijd boos maakt? Wat wil het dan van je? Of, wat doe jij dan altijd als volwassene? Schreeuwen en lange preken geven aan een kind zijn ook een vorm van aandacht geven. Zou je het kind ook zoveel aandacht geven als het zich perfect gedroeg? Of zou je dan denken: hehe, even tijd voor mezelf of om te werken, hij /zij is zo lief aan het spelen. Toch wel iets om over na te denken.

Ik moet zeggen dan sommige stukken in het boek soms wat heftig op mij overkomen. Ik kom niet uit zo'n explosief gezin en herken ook haar woede naar haar kind niet in die mate. Ik besef me wel dat het waarschijnlijk wel vaker voorkomt dan ik denk en ik heb ook wel gezien dat ouders echt boos zijn en schreeuwen. Ik weet ook dat het soms enorm stressvol is en dat door slaapgebrek er best een monstertje in je kan losbarsten. Of is het de amerikaanse tint die het verhaal heeft? Ik probeer uit het boek te halen wat mij aanspreek, de inzichten en de eye openers. Voor deze blog laat ik het hier even bij, maar ik heb nog meer interessante dingen gelezen, dus wordt vervolgd. Tot binnenkort!

#opvoeden#positiefopvoeden#natuur#kinderen#boeken#reizen#boeken#reviews#family#gezin#moederschap#natuurlijkouderschap#opvoeding#verschillendeculturen#culturen